Το "Dystopia" καθορίζει το ταβάνι που μπορούν να πιάσουν πλέον οι Megadeth. Ας ξεκινήσουμε με το προφανές. Υπάρχουν αυτοί που γουστάρουν ακόμα τους Megadeth και αυτοί που δεν τους καίγεται καρφάκι για το τι συμβαίνει στο στρατόπεδο της παρέας του Mustaine. Ανάμεσά τους βρίσκονται οι πιο casual οπαδοί που θα ασχοληθούν με την κάθε καινούργια δουλειά της μπάντας και ανάλογα με το αποτέλεσμα θα κινηθούν λίγο περισσότερο προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση. Ξέρετε τι λένε για τις απόψεις οπότε ...όλες είναι σεβαστές.
Το "Dystopia" θα μας συστήσει μια νέα και κατά τα 2/4 ανανεωμένη σύνθεση. Τόσο o Kiko Loureiro, όσο και ο Chris Adler είναι βαριά χαρτιά στη μουσική βιομηχανία και η παρουσία τους από μόνη της σε προκαταβάλει θετικά για τον δίσκο. Το τυράκι που βάλανε στην φάκα κατά τη διάρκεια της προώθησης της νέας τους δουλειάς, είναι η διαφαινόμενη και πολυ-αναμενόμενη επιστροφή στο παρελθόν. Τόσο το εξώφυλλο όσο και τα πρώτα τραγούδια που δημοσιεύτηκαν συνηγορούσαν σε αυτό και εν τέλει ίσχυε έως έναν βαθμό.
Ξεκινώντας από τα θετικά του δίσκου, αυτό που εύκολα ξεχωρίζει είναι η κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει. Τα solo και τα lead μέρη του Loureiro είναι έξοχα, και ακολουθούν εκείνα του Mustaine τα οποία είναι καλοπαιγμένα, αλλά δεν σε ξαφνιάζουν κιόλας με την πρωτοτυπία τους. Το rhythm section των Ellefson / Adler είναι στιβαρό και πυκνό, αλλά σου μένει μια εντύπωση πως ο ντράμερ των Lamb Of God είναι λίγο συγκρατημένος. Ίσως και το στυλ να μην ενδείκνυνται και για περισσότερα πράγματα θα πει κανείς και ίσως να έχει και δίκιο.
Ο δίσκος έχει ξεκάθαρα κάποια highlight. To ομώνυμο είναι ένα από αυτά, κυρίως λόγω τον όμορφων μελωδιών του, καθώς και της πιο χαλαρής και όχι τόσο heavy διάθεσης που σου βγάζει. Το mid-tempo "Poisonous Shadows" έχει αρκετό ενδιαφέρον με την ακουστική εισαγωγή και το outro με το πιάνο, αλλά και της late '90s αισθητική του. Το instrumental "Conquer Or .. Die!" είναι μια ακόμα πολύ καλή στιγμή με τον Kiko και πάλι να λάμπει με το παίξιμό του, ενώ και η διασκευή στο "Foreign Policy" των Fear έρχεται να μας θυμίσει παλιότερες και πιο οργισμένες εποχές. Προσωπικά βρίσκω πολύ καλό και το "The Emperor" γιατί μου θυμίζει το "Cryptic Writings" και στο οποίο ο Dave στιχουργικά «τα χώνει» σε όλους τους ψηλομύτες επίδοξους σούπερσταρ.
Υπάρχουν όμως και κάποια αρνητικά στοιχεία τα οποία είναι αδύνατον κάποιος να παραβλέψει. Το πρώτο και προφανές είναι η φωνή του Mustaine. Έχει φανεί εδώ και κάμποσο καιρό πως η ιδιαίτερη ένρινη χροιά της έχει δεχτεί ισχυρότατο πλήγμα λόγω της παρόδου των ετών και η απόδοση του Dave στον δίσκο είναι διεκπεραιωτική. Κανένα νεύρο, καμία πρωτοτυπία και στο μιλητό οι περισσότεροι στίχοι για να μπορούμε να τα βγάζουμε αξιοπρεπώς πέρα στις ζωντανές εμφανίσεις. Το δεύτερο είναι η εντύπωση που μου αφήνει πως τα πάντα είναι προκαθορισμένα και γίνονται μηχανικά. «Πρέπει να παίξουμε πιο βαριά», «πρέπει να επιστρέψουμε στις ρίζες μας». Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό αλλά στερεί το στοιχείο της έκπληξης και, κακά τα ψέματα, η εποχή της «αγίας τετράδας» με τα ευφυή riff και το δαιμονισμένο νεύρο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Τελικά τι είναι το "Dystopia"; Το σίγουρο είναι πως δεν είναι αριστούργημα και πως ούτε θα ξυπνήσει το πεθαμένο ενδιαφέρον του κόσμου που είχε πάψει να τους παρακολουθεί. Αν παραβλέψουμε όμως τις υπερβολές και τους αφορισμούς (των δύο ακραίων περιπτώσεων οπαδών - love / hate), και αν βάλουμε στην άκρη τις μεγάλες προσδοκίες λόγω του νέου line-up, θεωρώ πως οι Megadeth βγάλανε τον καλύτερο δίσκο που θα μπορούσαν εν έτι 2016. Το "Dystopia" καθορίζει το ταβάνι που μπορούν να πιάσουν πλέον οι Megadeth, το οποίο δυστυχώς δεν είναι και πάρα πολύ ψηλό.
Βαθμολογία 3,5/5
by rocking
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου