Αφιέρωμα στον David Bowie. Μέρος 2ο

 Η δεκαετία του '80 βρίσκει τον David Bowie με καινούργιο δίσκο, το Scary Monsters (and Super Creeps) (1980), ο οποίος κλείνει έναν κύκλο του καλλιτέχνη. Η μεγάλη επιτυχία του δίσκου είναι το "Ashes to Ashes", μια συνέχεια του "Space Oddity". Με κεντρικό ήρωα τον Major Tom, ο τραγουδοποιός απαλλάσσεται από τις μάσκες και προσωπικότητες προηγούμενων ετών, σατιρίζοντας τον ήρωα. Είναι ακόμα ένα κομμάτι που ουσιαστικά αποτελεί αυτοβιογραφικό μέρος της δισκογραφίας του. Το παράξενο είναι ότι, αποτέλεσε το δεύτερο No.1 του καλλιτέχνη, με πρώτο το, αρχικά απαξιωμένο από το κοινό, "Space Oddity".

 Ο επόμενος του δίσκος είναι το Let's Dance (1983), αν και αποτελεί ορισμό του ροκ, έχει πιο ευκολοχόνευτες συνθέσεις και την παραγωγή κάνει ο Nile Rogers, παραγωγός των ντίσκο Chic. Στον άλμπουμ παίζει κιθάρα ο Steve Ray Vaughn, αλλά δεν τον συνοδεύει στην περιοδεία που ακολουθεί την κυκλοφορία του άλμπουμ,μιας που δεν ταίριαζαν τα χνώτα τους. Επίσης περιέχει και το "China Girl", μια σύνθεση του Iggy Pop, που για καιρό το βιντεοκλίπ του υπήρχε στη μαύρη λίστα του MTV, λόγω των τολμηρών ερωτικών σκηνών, πάντα με την λογική και την υποκρισία του μουσικού καναλιού. Ο Bowie, εγκαταλείπει οριστικά την γκλάμουρ εικόνα του ροκ σταρ και υιοθετεί την εικόνα ενός τζέντλεμαν δεχόμενος και πολλά ειρωνικά σχόλια, από αρκετούς μουσικούς δημοσιογράφους. Το Tonight (1984), έχει χλιαρή υποδοχή από τους κριτικούς, αν και έχει αρκετή ανταπόκριση από το κοινό και πολύ καλές συνεργασίες. Όπως και το επόμενο Never Let Me Down (1987), θεωρείται από τους θαυμαστές σαν χειρότερος δίσκος του. Ακόμα και ο ίδιος θέλει να ξεχάσει την ύπαρξη του.

 Η επόμενη δεκαετία τον βρίσκει με τακτικό συγκρότημα, τους Tin Machine και με μεγάλες τουρνέ ανά την υφήλιο. Στο Black Tie White Noise (1993) εγκαταλείπει τον κλασικό ροκ ήχο και προσθέτει και άλλα είδη στο ρεπερτόριό, με αρκετή επιτυχία. Στο Outside(1995) ξανασυνεργάζεται με τον Brian Eno. Με το Earthling (1997), πειραματίζεται με την νέα τεχνολογία και συμπεριλαμβάνει στοιχεία jungle και drum and bass στις συνθέσεις του. Το Hours... (1999), περιλαμβάνει το "What's Really Happening", το οποίο το συνέθεσε μαζί με έναν οπαδό του καλλιτέχνη, που κέρδισε σχετικό διαγωνισμό στο ίντερνετ. Τα τελευταία δύο του άλμπουμ είναι το Heathen (2002) και Reality (2003). Και μια δεκαετία μετά θα κυκλοφορεί The Next Day. Αν και υποδοχή από τους κριτικούς είναι κάπως χλιαρή, το άλμπουμ είναι μια ολοκληρωμένη δουλειά, που δείχνει ότι ο καλλιτέχνης δεν απαιτεί αποδοχή, αλλά αναζητά τρόπο έκφρασης. Η μεγαλειώδης του δισκογραφία τελειώνει με το πολύ πρόσφατο Blackstar, που κυκλοφορεί την ημέρα των γενεθλίων του και δυο μέρες πριν φύγει για τον δικό του πλανήτη. Το τελευταίο του βιντεοκλίπ, το Lazarus, ουσιαστικά είναι απολογία της πολύμηνης μάχης του με την ασθένεια και ένας επιτάφιος για τον ίδιο.


 Όσο και να γράψει κανείς γι αυτόν το καλλιτέχνη είναι πολύ λίγο, αλλά πάντα το όνομά του ή κάποιο από τα πολλά που είχε, θα είναι μια αφορμή για μουσική αναζήτηση. Ένας καλλιτέχνης που δεν άλλαξε μόνο την μουσική ροή, αλλά και την ίδια την τέχνη. Και σε πολλούς σημερινούς μουσικούς θα μπορέσει να βρει κάποιος ένα κομμάτι του, καλά μεταμφιεσμένο και προσαρμοσμένο στο υπόλοιπο περιβάλλον. Όπως ακριβώς ένας χαμαιλέοντας.

Από το Rock Overdose,
Και τον Jacek Maniakowski