Ευχαριστούμε για όλα Lemmy!

 Συντάκτης του Αγγλικού Metal Hammer, Μουράτ, αφιερώνει μερικές λέξεις σεβασμού στον καλό του φίλο Lemmy Kilmister.

 Πολύ νωρίς. Πάρα πολύ νωρίς. Υποτίθεται ότι θα πήγαινα να δω τον Lemmy αύριο να του πω αντίο, αλλά αντί αυτού, έμεινα, κοιτάζοντας μια οθόνη, μόλις που μπορούσα να δω μέσα από τα δάκρυα μου, δεν θα γνωρίζοντας ότι πλέον ότι και να έλεγα η και αν έκανα δεν θα μπορούσα να τον δικαιώσω. Και ο Lemmy μισούσε τα δάκρυα, οπότε ας μην κλάψουμε, ε? Ακόμα κι αν μετά από αυτή τη μεγαλύτερη απώλεια ο κόσμος έγινε λιγότερο όμορφος? Ας μην κλάψουμε…

 Ακουστέ Motörhead δυνατά. Overkill, Bomber, Ace Of Fucking Spades, Rock out, Thunder and Lightning... Να θυμάστε αυτό τον άνθρωπο, αυτό τον γαμημένο το θρύλο. Αυτός είναι ο λόγος που έχετε ένα μόνιμο κουδούνισμα στα αυτιά σας, και εάν ποτέ υπήρχε η σωστή στιγμή για να είστε ευγνώμων για αυτό, είναι τώρα. Όλα αυτά τα πρωινά, με τις χειρότερες ζαλάδες από το πολύ αλκοόλ, σκεπτόμενοι ότι μπορεί να είχατε κουφαθεί τελείως μετά από τη χθεσινή συναυλία. Να το θυμάστε αυτό. Μην το ξεχάσετε ποτέ.



 Εκτός αν ο καλύτερος τρόπος για να ξεφορτωθείτε το κουδούνισμα είναι να ακούσετε Motörhead…

 Ξέμειναν από Jack Daniels στο Rainbow χθες το βράδυ, και ο ιδιοκτήτης του μπαρ φώναζε απεγνωσμένα, "Ήπιαμε και Βότκα εχθές, ξέρετε!" Θα άρεσε τον Lem, ειδικά αν παραδοθεί σε στυλ Basil Fawlty. Επρόκειτο να παρακολουθήσουμε κάποια επεισόδια από Fawlty Towers και να πιούμε τις τελευταία βότκες, αλλά, πέθανε μπροστά από την αγαπημένη παιχνιδομηχανή του, μεταφέρθηκε άμεσα στη μονάδα από εκεί που καθόταν στο Rainbow, και ξέρετε κάτι?, αυτό είναι όμορφο. Άψογος Lemmy. Δεν ήθελε να ζήσει για πάντα.


 Συγνώμη, με ξανά πήραν τα δάκρυα. Ας προσπαθήσουμε να μην δακρύσουμε. Ο Lemmy θα ήθελε χαμόγελο. Οι Orange Goblin βρίσκονταν στο Crobar στο Λονδίνο και χτυπούσαν σφηνάκια, το τζουκ μποξ δεν έπαιζε τίποτα παρά Motörhead και Hawkwind. Σοβαρά, αν προσπαθούσατε να βάλετε οτιδήποτε άλλο, θα σκοτωνόσασταν! Και καμία από αυτές τις μπάντες δεν θα υπήρχε χωρίς τους Motörhead ούτως ή άλλως, καμία από αυτές... Να θυμάστε και αυτό. Ο Lemmy δεν μας όφειλε τίποτα αλλά οφείλαμε εμείς τα πάντα σε εκείνον, συμπεριλαμβανομένων και του τελευταίου hangover.


 Είναι εντάξει, αν δεν είστε έτοιμοι για αυτό ακόμα. Αυτή η κατάσταση θα μείνει εδώ για αρκετό καιρό, θα σαν ένας συνεχόμενος πονοκέφαλος γνωρίζοντας ότι ο Lemmy έχει πλέον χαθεί. Θα το έβρισκε διασκεδαστικό να κάνει θραύση στο Twitter, επιτέλους μοντέρνος, αλλά το γεγονός είναι ότι ο Lemmy άγγιξε χιλιάδες ζωές, και έκανε κάθε μια από αυτές καλύτερη, αρκετά συχνά. Οι Motörhead δεν ήταν απλά μια μπάντα, ήταν ένας τρόπος ζωής, ένας σωστός τρόπος ζωής, μια οικογένεια με αδελφούς και αδελφές σε όλο τον κόσμο. Αρκετές γενιές. Και, πονάει που τον έχουμε χάσει. Μπορεί να θέλετε να αποστασιοποιηθείτε από το Till The End. Είναι αποπνικτικό …


 Και πρόκειται να αποπνικτικό για λίγο ακόμα, πιθανώς να είναι σα χαστούκι στο πρόσωπο μερικές φορές, αλλά αυτό έρχεται μαζί με όλες αυτές τις λαμπρές αναμνήσεις, Χριστέ μου, ο άνθρωπος έζησε μια κολασμένα γεμάτη ζωή. Γεννημένος να χάσει, ζωντανος για να κερδίσει! (Born to lose, Lived to win). Ian "Lemmy" Kilmister 1945-2015. Κάθε φορά που θα ανανεώσετε τη σελίδα σας, θα υπάρχει ακόμα μια εικόνα, ακόμα ένα τραγούδι, ακόμα ένα τρελό παραμύθι... Μιλάμε για κάποιον μοναδικό στο είδος του, σωστός θρύλος. Δεν υπάρχει κανείς που να τον πλησιάζει και ούτε θα υπάρξει ποτέ ξανά. Και ακόμα οι ιστορίες έρχονται ...

Ο Lemmy ήταν ένας άνθρωπος γίγαντας.

 Συγνώμη, αυτό δεν είναι καν μια φράση, αλλά είναι αλήθεια, και αυτό είναι όλο. Είναι πολύ νωρίς…Ο Lemmy ήταν ένας γίγαντας. Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό. Ήταν ένας πραγματικός τζέντλεμαν, ένας γίγαντας και παράλληλα τόσο κάτω προσγειωμένος, και ειλικρινής. Συγχωρήστε με αν φλυαρώ. Όπως είπα, είναι πολύ νωρίς. Πονάει το κεφάλι μου. Αυτό δεν είναι κάποια κριτική για το άλμπουμ ή το δελτίο τύπου, ο αγαπητός φίλος μας έχει φύγει, και έτσι έχουν και οι Motörhead, και είναι δύσκολο να μην σκεφτούμε για μια στιγμή ότι το rock 'n' roll έχει νόημα πλέον. Πίστεψέ με, στο Lemmy πραγματικά δεν θα του άρεσε καθόλου αυτό, οπότε ας μην μιλάμε για αυτό. Ήταν λιγότερο από ένα μήνα πριν όταν Motörhead έπαιξαν την τελευταία τους συναυλία, με το Bomber και όλα τα καλά, στο τέλος ακόμα μιας ευρωπαϊκής περιοδείας. Lemmy ήταν πραγματικά η ενσάρκωση του rock 'n' roll και το έπαιξε σωστά μέχρι το τέλος. Περίμενε μέχρι μετά τα 70α γενέθλιά του για να πάει, δεν ήθελε να χάσει τον Billy Idol και τον Slash και τον Steve Jones και κανέναν. Το Εβδομήντα είναι ένας καλός αριθμός. Εμείς ήμασταν εκείνοι που πίστευαν ότι ήταν αθάνατος...


 Συνάντησα για πρώτη φορά τον Lemmy στις 28 Ιουλίου 1981. ένας φρικτός punk rock 17χρονος, μεθυσμένος και λάτρης της ταχύτητας. Μου έδωσε ένα ποτό που είχε γεύση μαύρου φραγκοστάφυλου και αυτό με μέθυσε περισσότερο. Δεν είχα στυλό, έτσι πήγε και πήρε ένα για να μπορέσει να υπογράψει το Ace Of Spades μπλουζάκι που είχα. Ήταν ήδη ένας θρύλος, αυτός το μυθικός γαμάτος που περιβαλλόμενος από τους Hells Angels. Φορούσα αυτό το μπλουζάκι μέχρι που έλιωσε. Πήρα μια μοτοσικλέτα και άρχισα να ακολουθώ τους Motörhead στις περιοδείες τους το 1984. Και ο Lemmy πάντα είχε ένα μαλακό σημείο μέσα του για punk rockers που αγαπούσαν την ταχύτητα


 To είχα χάσει όλη την ημέρα, αλλά αυτό μου έδωσε ένα χαμόγελο. Αυτές ήταν καλές στιγμές, παρέα με τον Lemmy σε κάποια παράξενα κρησφύγετα, στην πρεσβεία η στο St Moritz, καθώς ακατάπαυστα έριχνε κέρματα στο μηχάνημα με τα φρουτακια, καπνίζοντας κόκκινα Marlboro, πάντα μαζί με ένα μπουκάλι Τζακ με Κόλα στο χέρι. Ήταν πάντα στο Marquee και στο Dingwalls. Εκεί ήταν που έσωσε τη ζωή μου.


 H τοπική εφημερίδα είχε ως εξώφυλλο “Αμφιβολία για τον αν θα πραγματοποιηθεί η συναυλία των Motörhead τον επόμενο μήνα μετά το θάνατο του τραγουδιστή Lemmy Kilmister”. Να είστε καλά που το είπατε αυτο? Ο Lemmy θα είχε λιώσει απ’ τα γέλια. Επισης υπάρχει ένα σκίτσο κινουμένων σχεδίων του Lemmy που εμφανίζεται στις πύλες του παραδείσου και απαιτεί να μάθουν τι ώρα ανοίγει το μπαρ. Θα του άρεσε και αυτό, πάρα πολύ, αν και ποτέ δεν του άρεσε η θρησκεία. Ο κόσμος θα έλεγε στον Lemmy ότι ήταν Θεός, και εκείνος γέλαγε.


 Έτσι, εδώ είμαστε. Με την ανατολή του ηλίου στη λάθος πλευρά της ημέρας. Σήμερα θα χαμογελάσουμε γιατί αυτό είναι που ήθελε ο Lemmy. To Burgundy Room στο Hollywood έπαιξε το Ace Of Spades και έκαψαν το μαγαζί, και ακόμα και τώρα τα αφιερώματα και οι ιστορίες δεν σταματάνε να έρχονται. [Stone Sour ντράμερ] Ο Roy Mayorga έχει αυτή τη μεγάλη ιστορία του Lemmy που έκανε ηλιοθεραπεία ανάμεσα σε δύο λεωφορεία από την περιοδεία τους, απλά κάθεται εκεί, φορώντας τις παντόφλες του, με ένα ποτό και ένα τσιγάρο στο χέρι. Ακόμα ένας σπουδαίος φίλους του Lemmy, ο Steffan Chirazi, έχει μια ιστορία κατά την οποία ήταν δέκα ώρες μέσα στο λεωφορείο όπου Lem είχε πάει στο πίσω σαλόνι με μια την πανέμορφη στριπτιζέζ, λέγοντάς της με μεγάλη λεπτομέρεια τι έγινε στο ναυάγιο του Τιτανικού. Τώρα είναι η ώρα να μοιραστούμε αυτές τις ιστορίες και να μην τις ξεχάσουμε ποτέ.


 Αυτή την ημέρα που πήγαμε στο Crazy Girls στο Χόλιγουντ και ο θυρωρός ζήτησε να δει την ταυτότητά του Lemmy. "Είμαι 64!” διαμαρτυρήθηκε. πριν ξοδέψει μια μικρή περιουσία στης χορεύτριες. Τότε που στο 40ο πάρτι γενεθλίων μου όλοι μου έλεγαν, "Φίλε, ο Lemmy στην κουζίνα!" Εκείνη την μέρα που οδηγούσε πολύ γρήγορα με ένα Jack Daniels στο χέρι μέσα στο λεωφορείο οδηγώντας προς το House Of Blues στην Disneyland με τον Lemmy να βρυχάται για το πόσο μισούσε τον Μίκυ Μάους! Τη μεριά που πήγαμε να δούμε τους Motörhead στο Cambridge και να ξυπνάτε στο Guilford! Όλες αυτές οι πολλές, πολλές φορές που ήμασταν αρκετά ανόητοι και προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε τον Lemmy, από ποτό σε ποτό...


 Ποτέ μην ξεχάσετε ότι ο Lemmy αγαπούσε τη ζωή του. Έζησε χωρίς συμβιβασμούς μέχρι την τελευταία στιγμή, υπερήφανος και αμετανόητος, όλα πιο δυνατά από όλα τα αλλά, χωρίς τύψεις, και χωρίς απύθμενα. Ακόμη και ο μπάσταρδος ο καρκίνος έπρεπε να τον αιφνιδιάσει, ακόμα και αυτός φοβόταν να τον κοιτάξει στα μάτια. Είναι τιμή μου που ήμουν φίλος του.


 Και τώρα μάλλον ήρθε η ώρα για ποτό. Αρκετά δάκρυα. Θα πάω σε ένα σπηλαιώδεις μπαρ κάπου στον κόσμο, κάπου που να παίζει Motörhead στο jukebox, να μεθύσουμε και να πηδάμε πάνω κάτω σαν ηλίθιοι, να σηκώσουμε λίγη κόλαση. Ζήστε τη ζωή στο έπακρο. Πάνω απ 'όλα θα είμαστε ευγνώμονες, ευλογημένοι που μοιραστήκαμε τη φανταστική ζωή αυτού του ανθρώπου. Ευχαριστούμε Lemmy. Ευχαριστούμε για όλα…



Από το Rock Overdose
Και τον Αντώνη Σαρμά