Η φράση «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» την έχει συναντήσει ο καθένας μας. Για περισσότερους ήταν απλά μια παρηγοριά σε μια δυσάρεστη κατάσταση και για κάποιους είχε μια εφαρμογή. Και η εφαρμογή αυτή μετουσιωνόταν σε μια απλή «αλλαγή σελίδας» στην ζωή τους. Όμως για μια μπάντα ήδη επιτυχημένη, που έχει κτίσει την εικόνα της, η αλλαγή σελίδας είναι κάτι πολύ δύσκολο και μια ρήση παρηγοριάς δεν αρκεί. Παρ’ όλα αυτά κάποιες μπάντες, σπάνια μεν , βγήκαν αλώβητες από τέτοιες αλλαγές, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο, το ήδη ευρύ κοινό τους.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και οι Nightwish, που δε μας απασχόλησαν μόνο με την μουσική τους, αλλά και με τις δηλώσεις τους. Αρχικά το συγκρότημα φαινόταν να στηρίζεται στο ταλέντο και στην προσωπικότητα της Tarja Turunen και δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστεψαν ότι, ουσιαστικά αυτή είναι το συγκρότημα. Και παρ’ όλο που μετά την αποχώρηση της ή μάλλον απόλυσή της, τα πράγματα δεν ήταν ιδιαίτερα θετικά για την μπάντα. Από την μία δημιουργική «κοιλιά» και από την άλλη η αντικαταστάτρια της, η Anette Olzon, δε μπόρεσε ν φτάσει ποτέ την προσωπικότητα και το ταλέντο της. Ενώ όλοι περίμεναν το συγκρότημα να φτάσει σε μια φυσική φθορά, η Floor Jansen διέψευσε όλες τις κακές γλώσσες. Ακόμα και η υπόλοιπη μπάντα ξαναβρήκε έμπνευση κυκλοφορώντας άλλο ένα αριστούργημα, με την Tarja να κοντεύει να ξεχαστεί πια σαν μέλος τους.
Αλλά, ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο αναλυτικά. Η σύγκριση μεταξύ της Anette Olzon και της Floor Jansen δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς η πρώτη υστερεί σημαντικά της δεύτερης. Και αυτοί που υποστηρίζουν την Anette, στην καλύτερη περίπτωση είναι μειοψηφία. Χωρίς φυσικά να θέλουμε να μειώσουμε την δεύτερη τραγουδίστρια της μπάντας, η οποία αποτελεί μια καλή pop metal φωνή, όσο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο. Αλλά από την άλλη η Floor έχει μια πολύ πιο δυναμική εμφάνιση και σίγουρα η προσωπικότητά της απέχει πάρα πολύ από την προηγούμενη frontwoman. Αλλά αυτό που την κάνει ακόμα πιο δυνατή, είναι η εξοικείωση της με το παλιό υλικό της μπάντας. Αλλά το δυνατό σημείο μιας metal μπάντας είναι πάντα οι ζωντανές εμφανίσεις. Έτσι, στο φετινό Hellfest η Floor ήταν η ευχάριστη έκπληξη, ίσως η μεγαλύτερη σε αυτό το φεστιβάλ. Οπερετικά φωνητικά, δραματική ερμηνεία, αλλά και εμφάνιση με όλα τα έξτρα που μπορούν να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Δυστυχώς για τους φίλους της Anette, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να το καταφέρει τα τόσο καλά. Ακόμα πρέπει να προσθέσουμε ότι, η Floor είναι καθαρά μια metal τραγουδίστρια και τα φωνητικά της εύκολα μπορούν να γίνουν ακόμα πιο επιθετικά. Ειδικά στο ομώνυμο του 8ου τους άλμπουμ Endless Forms Most Beautiful , δύσκολα η Anette θα μπορούσε να το ερμηνεύσει κατάλληλα.
Τα πράγματα είναι όμως πιο δύσκολα όταν συγκριθεί η Floor με την Tarja. Και οι λόγοι δεν είναι μόνο σχετικοί με το ταλέντο και μουσική ή μη προσωπικότητα των δύο κυρίων, αλλά έχουν να κάνουν με το παρελθόν της δεύτερης. Οι Nightwish «ανδρώθηκαν» μέσα στο ευρωπαϊκό metal στερέωμα με την πρώτη τους frontwoman. Ουσιαστικά με έμβλημα αυτήν κατάφεραν να αποκτήσουν τέτοια αναγνώριση. Αλλά όχι μόνο αυτό, η μπάντα κατάφερε χάρη σε αυτήν, να αλλάξει όλο το μουσικό τοπίο στην ευρωπαϊκή metal σκηνή. Το αν αυτό είναι καλύτερο ή χειρότερο, δεν είναι θέμα αυτού άρθρου, αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι ευκαταφρόνητο. Τα 5 πρώτα άλμπουμ τους άνετα θα μπορούσαν να γεμίσουν μια Greatest Hits κυκλοφορία, καθώς οι «ύμνοι» δεν λείπουν από αυτά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και τα 5 στέκουν εμβληματικά στην μουσική ιστορία και πέρασαν πλέον στην σφαίρα του κλασικού.
Και κει που η μπάντα άρχισε να συναντά κάποια κενά στην έμπνευση, στην σύνθεση προστέθηκε και ο Marco Hietala, συμπληρώνοντας άριστα τον βασικό δημιουργό Tuomas Holopainen. Τα φωνητικά του ταίριαξαν απόλυτα με αυτά της Tarja δημιουργώντας και τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους όπως I Wish I Had An Angel, The Crow, The Owl And The Dove και Weak Fantasy. Και ουσιαστικά δεν πρόκειται για τις φωνητικές του ικανότητες, αλλά για την προσαρμογή της φωνής του σε αυτήν της βασικής τα τότε τραγουδίστριας.
Το πρόβλημα για το φινλανδικό συγκρότημα, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, ότι ταυτίστηκαν με τον όρο metal opera, πολύ περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν ή μπορεί περισσότερο απ’ όσο ήθελαν και οι ίδιοι. Οι οπερετικές μελωδίες ήταν απόλυτα προσαρμοσμένες στην προσωπικότητα και ερμηνεία της Tarja. Η επιστροφή της μπάντας σε πιο παραδοσιακές metal συνθέσεις δεν ευνόησε ιδιαίτερα την frontwoman. Ενώ για παράδειγμα στο Wanderlust ακούγεται σαν απόλυτη σταρ, οποία αναδεικνύει το τραγούδι, στο Nemo φαίνεται σαν να ακολουθεί η ίδια το τραγούδι. Ο λόγος είναι απλός, η δεύτερη σύνθεση δεν εξαρτάται από τις «φωνητικές τις σάλτσες», πάντα καλώς εννοούμενες, σε αντίθεση με την πρώτη.
Τόσο η Tarja, όσο και η Anette είναι ικανές να ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο μοτίβο, που τους έχει δοθεί και να το κάνουν άψογα. Και δύσκολα μπορεί κάποια άλλη να μπορεί να τις ανταγωνιστεί. Κάτι σαν τους Άγγλους ποδοσφαιριστές κάποτε, που δύσκολα μπορούσε κάποιος άλλος να κάνει καλύτερα από αυτούς το κλασικό τους παιχνίδι με τις σέντρες.
Εν αντιθέσει η Floor δεν έχει καμιά προσκόλληση σε κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο. Άνετα ακολουθεί τα κλασικά metal μονοπάτια, επιστρέφει στα πιασάρικα poptastic hooks, αλλά και δεν δυσκολεύεται σε οπερετικές προεκτάσεις. Και αυτό μπορεί να συμβεί σε ένα και μόνο τραγούδι. Η μεγάλη της ικανότητα είναι να προσαρμόζεται σε κάθε αναγκαίο ύφος ή στυλ.
Ωστόσο δεν είναι η Floor το μόνο δυνατό χαρτί για την μπάντα. Η προσωρινή αντικατάσταση του Jukka Nevalainen, από τον Kai Hahto (Wintersun), αποδείχτηκε κίνηση ματ. Το παίξιμο του αποδείχτηκε φανταστικό και απόλυτα ταιριαστό στην metal, καθώς το συγκρότημα του ακολουθεί πιο σκληρά μουσικά μονοπάτια. Σε αντίθεση με τον Nevalainen, που οι προτιμήσεις πλησιάζουν πλέον σε πιο πολύ jazz και ανάλογα προσαρμόζει και το παίξιμό του. Αλλά και η μόνιμη πρόσληψη του Troy Donockley, folk multi-instrumentalist, που οι γκάιντες του άνοιξαν ακόμα περισσότερο τους μουσικούς ορίζοντες της μπάντας. Στην ουσία είναι σημαντικό εργαλείο στην υλοποίηση ακόμα περισσότερων μουσικών ιδεών.
Έτσι το συγκρότημα συνθετικά γίνεται ακόμα πιο ευέλικτο. Αν ο Tuomas Holopainen θέλει να γράψει ένα 40-λεπτο άλμπουμ με χιτάκια, για να προσεγγίσει πιο «εύκολα αυτιά», μπορεί να κάνει άνετα. Το ίδιο αν θέλει να γράψει κάτι πιο πομπώδες και μεγαλόπνοο, με διάρκεια κάνα 20-λεπτο, πάλι έχει τα εργαλεία να το κάνει.
Φυσικά όλα αυτά δεν κάνουν το Endless Forms Most Beautiful σαν το καλύτερο τους άλμπουμ. Έχουν βγάλει πολύ καλύτερα και με τις δύο προηγούμενες του τραγουδίστριες. Ούτε φυσικά είναι οδηγός για τα επόμενα άλμπουμ, αλλά βασικά έχουν ξεπεράσει το πιο αδύνατο σημείο τους. Και με αυτό το άλμπουμ, εκτός της μουσικής τους ωριμότητας, έδωσαν και σημάδια ανάκαμψης. Σίγουρα απέφυγαν μι φυσική φθορά και έδωσαν υπόσχεση για ένα ακόμα καλύτερο άλμπουμ στο μέλλον.
Οι Nightwish έχουν απαλλαγεί από τους διάφορους περιορισμούς, που φαίνεται πως φρέναραν την μουσική τους δημιουργία. Και ο καλύτερος τρόπος να κλείσουμε, είναι η φράση με την οποία ξεκινησε το άρθρο: «ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Και αυτό ταιριάζει απόλυτα στο φινλανδικό συγκρότημα.
Από το Rock Overdose,
Και τον Jacek Maniakowski
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου