“Up The Irons!”
Τέτοιες μέρες αποτελούν highlight για την
“καριέρα” όλων των metalheads σε όλο τον πλανήτη. Αυτές οι λίγες, οι μαγικές
μέρες που κάποια από τις πολύ μεγάλες μπάντες της μουσικής μας, όπως είναι οι
Metallica, οι Iron Maiden,
οι Judas Priest, κυκλοφορούν ένα νέο άλμπουμ, που είτε αρέσει, είτε όχι,
αποτελεί τη στιγμή που συμβαίνει ξεχωριστό γεγονός. Για εμένα προσωπικά,
που έχω ζήσει εποχές, όπου τρέχαμε στα δισκοπωλεία, τα οποία άνοιγαν
μέχρι και Κυριακές για να αγοράσουμε το τάδε νέο άλμπουμ, δε μου χαλάει καθόλου
την ανυπομονησία και τη διάθεση για το
νέο και ας είναι πλέον η μορφή του σε megabytes. Bottom line, που λένε και στο
χωρίο μου, σημασία έχει η μουσική.
Με τους Iron Maiden ποτέ δεν ήμουν die
hard fan τους. Φυσικά όμως και έχω όλη τη δισκογραφία τους και φυσικά τους έχω
δει ένα βουνό φορές σε συναυλία. Από την κυκλοφορία της δισκάρας “Brave New World” και
μετά τους παράτησα, να είμαι ειλικρινής. Κάτι τα μέτρια άλμπουμ που
ακολούθησαν, κάτι ότι στον “πόλεμο" Metallica vs Iron Maiden είμαι
στο στρατόπεδο των Αμερικάνων, κάτι ότι είμαι γενικότερα “Αμερικανάκι” στη
μουσική και τα γούστα μου είναι στο Progressive Metal, βοήθησε προς αυτή την
κατεύθυνση. Το αποκαρδιωτικό δε “The Final Frontier”, που το έβλεπα
δίπλα στα πορνό και πόναγε η ψυχή μου στα περίπτερα, χωρίς ευθύνη της
μπάντας προφανώς, σήμανε το τέλος για εμένα. Συναυλιακά φυσικά και
ήμουν παρών, γιατί πάνω στο σανίδι δεν παίζονται φίλε μου οι τύποι.
Θυμάμαι σαν δικαίωση για το “The
Final Frontier” όταν έφευγα το 2008 από την Μαλακάσα και την “Somewhere
Back In Time Tour” να λέω στον αδερφό μου: ”1988 -
2008, 20 χρόνια καλά είναι. Τους ευχαριστήθηκα τι άλλο να ζήσω; Δεν
ξαναέρχομαι”. Που να ήξερα τι με περίμενε εν έτη 2015!
Σε αυτήν ακριβώς τη λογική, όταν ήρθαν οι ανακοινώσεις
του νέου άλμπουμ τους, ήμουν αρκετά καχύποπτος. Έδωσαν και τροφή για
καχυποψία και δεν δίστασα να εκθέσω και να εκτεθώ παράλληλα με άρθρο μου στο
Rοck Overdose για το τι μέλει γενέσθαι στο “The Book Οf Souls”. Για
να είμαι ειλικρινής όμως, το πρώτο πράγμα που με έκανε να γυρίσω τα μάτια μου
προς αυτούς ήταν ο ανθρώπινός παράγοντας. O τεράστιος Bruce Dickinson πέρασε μια
περιπέτεια στην υγεία του, τέτοια που πραγματικά με φόβισε. Ο …Βρασίδας, μας
έχει χαρίσει τόσα που τον νιώθουμε σαν οικογένεια όλοι μας!!! Οι ανακοινώσεις
λοιπόν, μίλησαν για νέο άλμπουμ, άρα ο Bruce Dickinson είναι υγιής και πάλι εδώ μαζί μας. Μίλησαν
όμως και για πλέον των ενενήντα λεπτών μουσική, για πολύ μακρόσυρτα τραγούδια
για συνθέσεις που συμμετείχαν όλοι και πολλά άλλα. Η δυσπιστία μου μεγάλωσε.
Αποφάσισα όχι απλά να κρατήσω μικρό καλάθι, αλλά και μια σακούλα από το super
market μου έφτανε. Που να ήξερα ο δύσμοιρος, ότι θα χρειαστώ φορτηγό.
Τα αποθεωτικά review από τα site του εξωτερικού που έχουν..
ποινικό μητρώο βεβαρημένο σε σχέση με το πόσο αποθεώνουν κάτι για να ανέβουν τα
pre orders και φυσικά να πάρουν και την μίζα τους, δεν με έπεισαν. Η
απογοήτευση δε, από την κυκλοφορία του “Speed Οf Light” ήταν
διάχυτη παντού κι ενώ οι φωνές ότι κάτι κάλο έρχεται δεν έπειθαν πλέον. Το
βράδυ της Παρασκευής 28/8/15 το άλμπουμ διαρρέει -κι όχι τυχαία- στο
internet και οι φωνές ότι το άλμπουμ σκίζει από τους πραγματικούς και ιερούς
κριτές, δηλαδή τους οπαδούς, γίνονται ιαχές πολέμου! Τα social media γεμίζουν
σχόλια, σημεία των καιρών, που μιλούν για θρίαμβο. Το βράδυ με βρίσκει μπροστά
στον υπολογιστή μου να περιμένω να ξετυλίξω, αλλά στην ουσία κατεβάσω το “The Book Οf Souls”.
H ατμοσφαιρική εισαγωγή του “If Eternity Should Fail” με
συνεπαίρνει. Ο Bruce Dickinson προετοιμάζει
την επίθεση και μόλις μπαίνουν οι υπόλοιποι, έρχεται το απόλυτο σοκ. Δεν υπάρχει ημερολόγιο στο σπίτι να δω τι
χρονιά έχουμε και πρέπει να δω στο smartphone εάν έχουμε 1986. Σουρεάλ ή
όχι, το σοκ παραμένει σοκ. Μνήμες “Somewhere In Time” ξυπνούν και τα
ηχεία δυναμώνουν. Στέλνω ένα μήνυμα σε ένα φίλο την ίδια στιγμή και του
λέω: “Χρήστο αυτό είναι ό,τι καλύτερο έχουν γράψει εδώ και 25 χρόνια
έτσι;”. Αδύνατο να μαζέψω το μυαλό και να βάλω σε συνοχή στις
σκέψεις μου. Το “Speed Οf Light” το κάνω
skip και πάμε παρακάτω στο “The
Great Unknown”. Αρχίζω να σκέφτομαι ότι κάποιος απόψε μου κάνει
πλάκα. Λες και είχαν κάπου φυλάξει σε demo μορφή αυτά τα τραγούδια από τη δεκαετία
του 80, και τα κυκλοφορούν τώρα. Ο Χρήστος στην άλλη μεριά του internet γελάει.
Μαζί μου, από χαρά, από αμηχανία, από
την μπύρα The Trooper, που έχει αρχίσει να τον ζαλίζει και μένω
αβοήθητος στα χέρια του Eddie, που απόψε έχει αποφασίσει να με κάνει
να… τρέξω στους λόφους και να φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ: “Οι Iron
Maiden είναι πάλι εδώ!!!”. Το πρώτο κομμάτι πλέον των δέκα λεπτών, που
ακολουθεί το “The Red Αnd The
Black”, είναι το απόλυτο επιχείρημα για ξενύχτι. Όσο περνάει η ώρα
προσπαθώ να ρουφήξω κάθε νότα. Το εντυπωσιακό με το “The Book Οf Souls” είναι
ότι από το πρώτο άκουσμα καταλαβαίνεις ότι έχεις στα χέρια σου ένα
αριστούργημα. Μπαίνεις στη διαδικασία να ανακαλύψεις διαρκώς πράγματα. Δεν
υπάρχει κανένας λόγος να βιαστείς. Άλλωστε, για τα επόμενα πολλά χρόνια βρήκες
τι θα ακούς.
Δεν έχει καμία λογική να αρχίσω ένα track
by track review, αλλά συμπερασματικά και μόνο το δεύτερο cd του άλμπουμ είναι
από άλλον πλανήτη. Το “Death Οr
Glory” είναι ένα κλασικό Iron Maiden τραγούδι
και ακολουθεί μια τετράδα τραγουδιών για Όσκαρ. Το “Tears Οf A Clown”,
αφιερωμένο στη μνήμη του Robin Williams, είναι ήδη στο all time best of τους.
Η διάχυτη συναυλιακή διάθεση που υπάρχει στο άλμπουμ με τα διάφορα sing along
σημεία, τερματίζει με το “Empire Of The Clouds”. Πιάνο
εισαγωγή σε Iron Maiden τραγούδι: Και συγχορδίες βιολιών;
Ναι!! Για τα επόμενα δέκα οκτώ λεπτά οι Iron Maiden τολμούν να
κάνουν αυτό που καμιά μπάντα δεν έχει τα… παντελόνια να κάνει. Πειραματισμός
και προσπάθεια για νέους δρόμους ανεξερεύνητους. Δημιουργώντας μια Queen αλλά και Savatage ατμόσφαιρα, με μπόλικη
progressive διάθεση, δημιουργούν ένα από τα καλύτερα τραγούδια της ζωής τους!
Τολμώ να πω ότι αφήνει πίσω του κολοσσιαίους ύμνους και κοιτάει στα μάτια
τραγούδια που δε μπορούσαμε ποτέ να σκεφτούμε ότι θα υπάρξει ποτέ ανταγωνισμός.
Η ερμηνεία του… Βρασίδα είναι ανατριχιαστική. Το
τραγούδι είναι η απόλυτη ονείρωξη. Όσο το ακούω σκέφτομαι ότι το “Hallowed Be The Name” και το “Seventh Son Of The Seventh Son” έχουν
μπλέξει άσχημα. Τούτη εδώ η δημιουργία, η θεώρηση τέχνης, το καλλιτέχνημα που
λέγεται “Empire Of The Clouds” θα
μνημονεύεται ανά τους αιώνες των αιώνων αμήν!!! Είναι σαφές ότι ο Bruce Dickinson έχει κάτσει και
έχει δουλέψει κάθε σημείο του, με τον κάθε ένα μουσικό που αποτελεί τους Iron Maiden στη δημιουργία και
στη συνέχεια στην παραγωγή. Τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν το κάνει να
υστερεί ή να σε ενοχλεί. Τίποτα, μα τίποτα. Ούτε οι πιο φανατικοί οπαδοί
τους δε θα πιστεύαν, ότι μετά από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες δισκογραφίας
αυτοί εδώ οι τύποι θα έφτιαχναν ένα τέτοιο έπος.
Άλλωστε, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι ο Kevin Shirley δεν έχει κάνει λάθος. Εξάλλου, ο ήχος
των Iron Maiden δεν
άλλαξε και ποτέ. Πάνω-κάτω αυτή είναι η ταυτότητα τους. Θα
μπορούσα να έχω μια ένσταση στο θέμα της συνολικής διάρκειας του
άλμπουμ, κυρίως στο πρώτο μέρος, αλλά περί ορέξεως... Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει
να κάνω όμως, στο ότι οι τρεις κιθάρες πρώτη φορά σε άλμπουμ τους είναι
σε μια σειρά. Σωστά δομημένες επάνω στην
παραγωγή, δε σε τρελαίνουν όπως στα προηγούμενα και δεν τολμούν να σκεπάσουν το
μέγιστο όπλο μαζικού headbanging, που λέγεται μπάσο που παίζει ο Steve Harris. Μέχρι και ο McBrain αποδεικνύει ότι δεν
είναι διεκπεραιωτής πλέον και παίζει τεχνικά.. Για τον Bruce Dickinson δε σηκώνω
κουβέντα. Μπορεί να έχω τις ανά τα χρόνια γκρίνιες μου μαζί τους αλλά για τον…
Βρασίδα δε σηκώνω κουβέντα. Κάπου διάβασα ότι κάνει εξαιρετικές ερμηνείες.
Μπορείτε να μου πείτε πότε έκανε κακές ερμηνείες; Ακόμα και στα κακά ή μέτρια
τραγούδια τους ο Bruce Dickinson δεν
παίζεται.
Ο επίλογος θα είναι αποθεωτικός και με μεγάλες, αλλά πέρα
για πέρα αληθινές κουβέντες. Το “The Book Οf
Souls” είναι άλμπουμ για το πάνθεο της ιστορίας. Είναι
καλύτερο και από το “Fear Οf The Dark” άλμπουμ. Δεν είναι υπερβολή. Εάν
βγάλετε από το κάδρο το “Afraid
To Shout Strangers”, που δεν αγγίζεται και σας δίνω και το ομώνυμο
-το οποίο όμως, live μας αρέσει κι όχι studio- τα υπόλοιπα είναι
μια σειρά από μέτρια έως καλούτσικα τραγούδια, που τα τραγούδια τούτου εδώ του
έργου τα ξεπερνούν! Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Το ευρωπαϊκό heavy metal ψυχορραγεί. Καμιά μπάντα δε μπορεί να ηγηθεί
του χώρου από την Ευρώπη και η Αμερική έχει πάρει τα πάνω της για τα καλά. Οι Iron Maiden δε μπορούν να
επαναπροσδιορίσουν το heavy metal, συμφωνώ, όμως κάνουν κάτι μεγαλύτερο αυτή τη
φορά. Δίνουν στη νέα γενιά, οπαδών και συγκροτημάτων το δικό τους “Seventh Son…”.
Τους δίνουν τη χαρά και το όραμα να πάνε παρακάτω. Όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών,
τραύλιζα με το “Seventh Son..”, έτσι θα κάνουν και οι έφηβοι τώρα. Το “The Book Οf Souls”, θα χτίσει γενιές
νέων metalheads. Θα συναντηθούν οι πενηντάρηδες με τους έφηβους μέσα από το
δημιούργημα. Εμπνέουν για άλλη μια φορά τους Ευρωπαίους και ξεσηκώνουν όλους
τους metalheads του κόσμου. Δεν ξέρω ποιοι αστείοι τύποι λένε ότι το heavy
metal πέθανε, αλλά τούτοι εδώ οι γερομπισμπίκηδες Βρετανοί, μας δίνουν ένα
βιβλίο από ψυχές. Τη δίκη μου, τη δική σου, όλων μας. Αυτή την ιερή metal ψυχή,
που μια ταστιέρα, ένα ταμπούρο ή ένα πιάνο την ξεσηκώνει. Ένα ακόμα έργο
τέχνης, αυτό είναι με λίγες λέξεις το “The Book Οf Souls”.
Με δάκρυα στα μάτια
και γεμάτος ευγνωμοσύνη για όσα μου έχουν δώσει, κάθομαι γονατιστός μπροστά στο
μεγαλείο τους…
Βαθμολογία: 95/100
Από το Rock Οverdose,
Και τον Πάνο “Ytsejam” Πετρόπουλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου