Ιρλανδία. Η μουσική στα καλύτερά της.

 Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή να αποτίνουμε φόρο τιμής στους σημαντικότερους Ιρλανδούς μουσικούς που λατρέψαμε και θα λατρεύουμε για πάντα, στους Ιρλανδούς της – μουσικής – καρδιάς μας.

Gary Moore. Γιατί he ‘Still Got The Blues’ μέχρι το τέλος.

 Ποιος δεν έχει ερωτευτεί με Gary Moore; Όποιος το αρνείται, το αμφισβητεί ή έστω τολμάει να το σκεφτεί πάνω από 1 μιλισεκόντ, λέει ψέματα και να σταματήσει την ανάγνωση τώρα. ‘Parissienne Walkways’, ‘E(eee)mpty(yyy) Roo(ooo)ms’, ‘Still Got the Blues’ για τους ερωτευμένους και ‘Walking by Myself’ για πιο σκληρές καταστάσεις είναι λίγα μόνο από τα τραγούδια – θρύλους που “γεννήθηκαν” από τα δάχτυλα και τη φωνή του βιρτουόζου Gary Moore. 

 Με τεράστια καριέρα, αναγνώριση και αξία, κατατάσσεται εύκολα στους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών και αν ένα πράγμα είναι σίγουρο, αυτό είναι το ότι σε ένα άρθρο σαν αυτό, με 5-10 γραμμές για κάθε καλλιτέχνη, δε χωράει ούτε μια στάλα όσων θα έπρεπε κανονικά να γραφτούν γι’ αυτόν.

 Αξίζει να σημειωθεί ότι συνεργάστηκε 2 φορές με τους Thin Lizzy (οι οποίοι αναφέρονται παρακάτω) αφού συνεργαζόταν από το γυμνάσιο κιόλας με τον τραγουδιστή τους (Phil Lynott), αλλά και τον ντράμερ τους (Brian Downey)!

 Ο Gary Moore μας άφησε στις 6 Φεβρουαρίου του 2011 αλλά τα τραγούδια του, όχι. Έχω ξαναδηλώσει την προτίμησή μου για τα live σε άλλο άρθρο, οπότε από Gary Moore ακούμε ‘Parissienne Walkways’, με παίξιμο που οδηγεί καρδιά και εγκέφαλο σε… συναισθηματική υπερφόρτωση.

Rory Gallagher. Γιατί παίζει εντός έδρας.

 Όταν ξεκινούσα να γράφω αυτό το κείμενο, ήμουν μεταξύ Rory Gallagher και Gary Moore για την πρώτη θέση. Βέβαια, από τη στιγμή που η επιλογή ήταν τυχαία, ο μόνος λόγος για να το αναφέρω είναι για να μη με παρεξηγήσουν οι φανατικοί Gallagherικοί που μπορεί να τον δουν στη δεύτερη θέση και να απορήσουν. Και εκεί κολλάει και το ότι παίζει εντός έδρας. H αγάπη στη χώρα μας για τον Rory Gallagher είναι τεράστια, ιδίως αν σκεφτείτε πως το 2000 κυκλοφόρησε μόνο στην Ελλάδα το διπλό CD ‘Rory Gallagher Forever’ που περιλάμβανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του και ήταν αφιερωμένο στους πολυάριθμους Έλληνες θαυμαστές του. Βιρτουόζος και άριστος χειριστής της κιθάρας, με “τραχιά” και άγρια φωνή, ένας από τους πιο ροκ τύπους που πέρασαν από τις μουσικές  σκηνές και γέμισαν ασφυκτικά αμέτρητα στάδια δίνοντας εκπληκτικές συναυλίες.

 ‘Moonchild’, ‘Shadow Play’, ‘Bad Penny’, ‘Philby’, ‘Easy Come Easy Go’ και τόσα άλλα που σημάδεψαν και σημαδεύουν την blues rock μουσική, είναι μονάχα ένα δείγμα της μεγάλης και εξαιρετικής δουλειάς που άφησε πίσω του το 1995 σε ηλικία 47 ετών, ενώ η ακρόασή τους…επιβάλλεται να είναι στο 100% της έντασης. Πέθανε εξαιτίας της χρόνιας κατανάλωσης αλκοόλ (ένα από τα τραγούδια του ονομάζεται ‘Too Much Alcohol’) και των φαρμάκων που έπαιρνε για να ξεπεράσει το φόβο του για τα αεροπορικά ταξίδια.

 Το 1981 είχε έρθει και στην Ελλάδα, στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, με 40.000 θεατές να παρευρίσκονται σε μια από τις πρώτες ροκ συναυλίες στη χώρα μας. Ωστόσο, η συναυλία σημαδεύτηκε από έντονες συμπλοκές μεταξύ των θεατών και της αστυνομικής δύναμης που περιφρουρούσε τη συναυλία. Ας ακούσουμε το ‘Moonchild’ από εκείνη τη συναυλία και ας ανατριχιάσουμε όλοι μαζί (παρόλο που η ποιότητα της ηχογράφησης είναι πολύ χαμηλή):

Παραδεχτείτε το. Όταν ακούτε Rory, η πόρτα του ψυγείου ανοίγει από μόνη της για να πάρετε τις μπύρες.

Παραδεχτείτε το. Όταν ακούτε Rory, η πόρτα του ψυγείου ανοίγει από μόνη της για να πάρετε τις μπύρες.

Flogging Molly. Γιατί οι Ιρλανδοί είναι τυπάρες.

 Εντάξει, οι Flogging Molly δεν είναι εξ’ ολοκλήρου Ιρλανδοί, ούτε έχουν σχηματιστεί στην Ιρλανδία (το καλό έγινε στο Los Angeles των ΗΠΑ), αλλά ο τραγουδιστής τους, Dave King, είναι Ιρλανδός και γεννημένος στο Δουβλίνο. Δαιμονιώδης folk ρυθμός σε μια – ας την πούμε – αναβίωση της παραδοσιακής ιρλανδικής μουσικής, φωνή ξυράφι, έγχορδα, κρουστά και πολύ χοροπηδητό είναι συνοπτικά αυτά που λατρεύουμε στους Flogging Molly.

Το 2011 είχαν έρθει στο Terra Vibe και έκαναν αυτό:

Flogging Molly. Γιατί οι Ιρλανδοί είναι τυπάρες.

 Εντάξει, οι Flogging Molly δεν είναι εξ’ ολοκλήρου Ιρλανδοί, ούτε έχουν σχηματιστεί στην Ιρλανδία (το καλό έγινε στο Los Angeles των ΗΠΑ), αλλά ο τραγουδιστής τους, Dave King, είναι Ιρλανδός και γεννημένος στο Δουβλίνο. Δαιμονιώδης folk ρυθμός σε μια – ας την πούμε – αναβίωση της παραδοσιακής ιρλανδικής μουσικής, φωνή ξυράφι, έγχορδα, κρουστά και πολύ χοροπηδητό είναι συνοπτικά αυτά που λατρεύουμε στους Flogging Molly.

Το 2011 είχαν έρθει στο Terra Vibe και έκαναν αυτό:

How can you not love them? Που λένε και στο χωριό μου.

U2. Γιατί U2.

 Δε γίνεται να γράφεις για Ιρλανδούς μουσικούς και να μη συμπεριλάβεις τους U2. Γιατί πολύ απλά είναι από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών κι ας μην τους ακούω πάρα πολύ. Κι αν είσαι λάτρης της ιρλανδικής κουλτούρας έχεις έναν ακόμη λόγο να τους λατρεύεις κι αυτός είναι το ‘Sunday Bloody Sunday’.

 Ήταν 43 χρόνια πριν, Κυριακή 30 Ιανουαρίου του 1972, όταν Βρετανοί στρατιώτες άνοιγαν πυρ εναντίον 26  (ο Bono αναφέρει 29 ονόματα στο τέλος της live εκτέλεσης) Ιρλανδών που διαδήλωναν στο Derry κατά των φυλακίσεων χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία και δίκη, σκοτώνοντας 13 απ’ αυτούς με τα θύματα να αυξάνονται κατά ένα, μερικούς μήνες αργότερα. Το συμβάν ονομάστηκε Bloody Sunday (Ματωμένη Κυριακή). 11 χρόνια αργότερα, το 1983, οι U2 ηχογράφησαν το ‘Sunday Bloody Sunday’, ένα από τα πιο πολιτικοποιημένα τραγούδια τους και σίγουρα ορόσημο για την καριέρα τους.

 Παραθέτω μια ανατριχιαστική live εκτέλεση του τραγουδιού στο Slane Castle, με τον Bono, εμφανώς συγκινημένο, να φωνάζει τα ονόματα των Ιρλανδών που ενεπλάκησαν στο συμβάν.

29 people. Too many.

The Cranberries.

Γιατί ήταν εκεί όταν πρωταρχίσαμε να ακούμε ξένη μουσική.

 Με τεράστια επιρροή στην alternative rock σκηνή ιδίως τη δεκαετία του ’90, οι The Cranberries είναι μια από τις πιο σημαντικές ιρλανδικές μπάντες και σίγουρα καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος στις καρδιές όλων μας αφού μας “μεγάλωσαν” με τα τραγούδια τους, μας άνοιξαν τους ορίζοντες της ξένης μουσικής και μας προσέφεραν διαφορετικά ακούσματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους “ξεχάσαμε” όταν ανακαλύψαμε κι άλλα πράγματα. Η μαγευτική φωνή της Dolores O’ Riordan μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές και το στιχουργικό της ταλέντο είναι αδιαμφισβήτητο ιδίως αν αναλογιστούμε ότι το πασίγνωστο ‘Linger’ είναι το πρώτο τραγούδι της μπάντας για το οποίο έγραψε στίχους, λίγο μόλις καιρό αφού είχε “προσληφθεί” για τη θέση της τραγουδίστριας.

Η μπάντα, ιδρύθηκε το 1990 και εκτός από μια 6χρονη διακοπή (2003-2009) είναι μέχρι και σήμερα ενεργή.

What’s in your head zombie τώρα που διαβάζεις; Θα σας πω εγώ. Το ‘Zombie’.

Έχεις δει γυναίκα να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει σε αντρική μπάντα πολλές φορές δηλαδή;

Thin Lizzy. Γιατί ‘Whiskey In The Jar’.

 Ιρλανδία = ουίσκι. Το ‘Whiskey In The Jar’ είναι το τραγούδι που τους έκανε ευρέως γνωστούς, άρα επιλέγω αυτό, παρόλο που είναι απλά μια διασκευή ενός ιρλανδικού παραδοσιακού τραγουδιού αλλά και το ότι ‘The Boys Are Back In Town’ έκανε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτήν την μπάντα. Ο ήχος τους χαρακτηριστικότατος ώστε να καταλαβαίνεις από τις πρώτες νότες ποιός “παίζει”, το ταλέντο αστείρευτο, η έμπνευση μοναδική. Όλα αυτά, εξηγούν το γιατί οι Thin Lizzy μας χάρισαν, παρά τη σύντομη σχετικά καριέρα τους, τραγούδια – ορόσημα, όπως τα ‘The Boys Are Back In Town’, ‘Dancing In The Moonlight’, ‘Jailbreak’ και πολλά άλλα, με αποτέλεσμα να θεωρούνται (δικαίως) μια από τις μεγαλύτερες μπάντες των ’70s και ’80s.

 Ο ταλαντούχος τραγουδιστής, μπασίστας και συνθέτης της μπάντας, ο θρυλικός Phil Lynott, πέθανε – πολύ – νέος το 1986, σε ηλικία 36 ετών εξαιτίας της εξάρτησής του από την ηρωίνη και το αλκοόλ. Ωστόσο, η μπάντα είχε διαλυθεί 2 χρόνια πριν, το 1984, και τα μέλη της ακολουθούσαν σόλο καριέρα.

 Το 1996, ο John Sykes αποφάσισε να επαναδημιουργήσει τους Thin Lizzy, αποτίοντας φόρο τιμής στον Phil Lynott και γι’ αυτόν το σκοπό ενέταξε ξανά στις τάξεις του συγκροτήματος τον κιθαρίστα Scott Gorham, τον ντράμερ Brian Downey, και τον κιμπορντίστα και τραγουδιστή Darren Wharton. Η νέα εκδοχή του συγκροτήματος, δεν έκανε καινούριες ηχογραφήσεις αλλά περιοδεύει συνεχώς παίζοντας παλιά κομμάτια των Thin Lizzy.

 Το 2012, αποφάσισαν να ηχογραφήσουν νέο υλικό, αλλά από σεβασμό στη μνήμη του Lynott, ο δίσκος θα κυκλοφορήσει υπό την ονομασία Black Star Riders και όχι ως μέρος του καταλόγου των Thin Lizzy.

 Τα ονόματα είναι πολλά ακόμα και οι παραλείψεις, αναλογιζόμενοι τα γούστα του καθενός, είναι δεδομένες. Όσοι αναφέρθηκαν, όμως, είναι κομβικά πρόσωπα στην εξέλιξη της μουσικής, ονόματα που άφησαν ιστορία και επηρέασαν μια για πάντα τη μουσική.

Δεν ξέρω τι γίνεται με τους Ιρλανδούς, ίσως μικροί να βουτάνε μέσα στα βαρέλια με τις μπύρες και το ουίσκι και να αποκτάνε κάποιο μυστήριο ταλέντο αλλά και… την αγάπη προς το αλκοόλ. 

Πάντως, ο τίτλος ισχύει:

Ιρλανδία. Η μουσική στα καλύτερά της.

by straight on music