Σίγουρα είναι πολλοί αυτοί που θα λένε ότι το Comedy Metal δεν θα έπρεπε να υπάρχει και να βρίσκεται πλάι στα άλλα, καταξιωμένα, είδη της metal. Και αυτοί που το λένε, σίγουρα θα το λένε γιατί δεν κοιτάνε πέρα από τον κωμικό / σατυρικό στίχο, ώστε να φτάσουν στη μουσική, μιας και αν παίζεις π.χ. Power Metal, πρέπει να μιλάς για επικές μάχες και κόσμους φανταστικούς αλά Tolkien, αν παίζεις Death Metal, οι στίχοι σου θα πρέπει να αναφέρονται (συνήθως) σε βία, θρησκεία, τρόμο, ή πολιτική, ενώ αν παίζεις Gothic, μιλάς για αγάπη, θάνατο και μιζέρια.
Και όμως, στην Ελλάδα το συγκεκριμένο είδος και τα συγκροτήματα που ανήκουν σε αυτό είναι αγαπητά στο κοινό (βλέπε Ανώριμους, που υπάρχουν από το 1993 και ακόμα ροκάρουν δυνατά), και μέσα από αυτό το εύφορο έδαφος αναδύθηκαν το 2012 οι Sonata Antartika. Στην αρχή περιορίστηκαν σε metal διασκευές καλλιτεχνών όπως Πυξ Λαξ, Κατσιμίχα, Παντελίδης και Κιάμος, ενώ αλησμόνητη ήταν και η διασκευή στο ελληνικό theme της σειράς Dragonball. Μετά, ευτυχώς για μας ή και για αυτούς, ξεκίνησαν τη σύνθεση δικών τους κομματιών, με αρχή το εξαιρετικό Check In Στον Παράδεισο, το οποίο ακολούθησε πέρσι η πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά, με τίτλο Σονάτα σε Τρολ Μινόρε. Φαίνεται, όμως, ότι το οπλοστάσιό τους ήταν καλά εφοδιασμένο και ένα χρόνο αργότερα έρχονται και πάλι να μας ενοχλήσουν με το δεύτερο άλμπουμ τους, ονόματι #no_filter.
Ας πιάσουμε πρώτα το κομμάτι των στίχων. Στα 13 κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο (συν το εναρκτήριο που είναι ορχηστρικό), οι Sonata Antartika δεν χρησιμοποιούν μόνο αστείους στίχους για να διηγηθούν αστείες ιστορίες, αλλά και για να σατιρίσουν. Το δεύτερο το κάνουν κυρίως στο ΠΑΣΟΚ (το οποίο συνοδεύεται από το εναρκτήριο ορχηστρικό κομμάτι Αυτοκρατορικός Μάης, το οποίο ξεκινάει ως διασκευή στο O Fortuna από την Carmina Burana), όπου αναπολούνται τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, στο Το Πλαστικοπάπαρο του Μπουκόφσκι, όπου σατιρίζονται οι ψευτοκουλτουριάρηδες, και στο Στο Facebook Θεά (Σκατά από Κοντά), που μιλάει για το γεγονός ότι οι φωτογραφίες στο Facebook δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Από την άλλη, οι Sonata Antartika δημιουργούν πολλές ιστορίες, οι οποίες προκαλούν αβίαστα το γέλιο στον ακροατή, καθώς η αίσθηση του χιούμορ τους είναι εξαιρετική. Μας μιλάνε για το πως αυτός που έχει χρόνια να κάνει σεξ τις βλέπει όλες όμορφες, για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στον οργανισμό ένα burger, για την αστείρευτη αγάπη που έχει ένας για την πίτσα, για τον Δαβίδ και τον Ψωλιάθ και το trash-talking που ρίχνει ο ένας στον άλλο, για έναν καημένο που προσπαθεί να ρίξει μία γκομενάρα, για τον Captain Κομμάτια που είναι πάντα ζάντα, με αποκορύφωμα το σχεδόν μονόλεπτο Το Πιο Σοβαρό Τραγούδι Έβερ. Εξαίρεση σε όλα αποτελεί το Ice Dearth, το οποίο είναι στα ελληνικά και του οποίου οι στίχοι είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι δανεισμένοι από τους τίτλους των τραγουδιών των Iced Earth.
Μουσικά τώρα, οι Αθηναίοι δεν επιμένουν σε ένα είδος, αλλά χρησιμοποιούν στοιχεία από διαφορετικά παρακλάδια της metal, με κύρια, βέβαια, εκείνα του Heavy, του Power και του μελωδικού Metal, με εκτεταμένη χρήση πλήκτρων, τα οποία δίνουν ορισμένες φορές ένα σύντομο Gothic ή και Συμφωνικό χαρακτήρα στα κομμάτια. Στα κομμάτια όπου οι ταχύτητες είναι πιο αργές, οι μελωδίες που δημιουργούνται είναι πολύ όμορφες και συνοδεύονται από εξίσου όμορφες φωνητικές μελωδίες. Από 'κει και πέρα υπάρχουν στιγμές όπου η μουσική γίνεται πιο έντονη, με πιο βαριές κιθάρες και αρετή δίκαση, πλησιάζοντας έτσι σε πιο Death μονοπάτια, και θα ακουστούν, ακόμα, και πιο Thrash-y up-tepmo ξεσπάσματα. Επίσης, συχνά-πυκνά κάνουν την εμφάνισή τους και ηλεκτρονικά στοιχεία, ενώ με το Grindcore της Αγάπης βουτάνε στα άδυτα του.... εμ νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο. Tέλος, στο Ice Dearth, οι Sonata Antartica μιμούνται εξαιρετικά τον τρόπο παιξίματος των Iced Earth, δημιουργώντας ένα τραγούδι που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει γραφτεί από τους Αμερικάνους.
Με το #no-filter οι Sonata Antartika κατάφεραν να δημιουργήσουν μια εξαιρετική δεύτερη δουλειά, η οποία συνδυάζει το φοβερό χιούμορ τους με τις συνθετικές και εκτελεστικές τους ικανότητες και αυτό φαίνεται από την άνεση με την οποία αλλάζουν το ύφος της μουσικής τους, παίρνοντας από το ένα είδος της metal στο άλλο. Γενικά, έχει γίνει πολύ καλή δουλειά σε όλους τους τομείς, και στα όργανα, και στην παραγωγή, αλλά και στα φωνητικά, τόσο από τον Αντρέα στα καθαρά φωνητικά όσο και από τον Αλέξανδρο στα πιο βαθιά και growling, αποδεικνύοντας έτσι ότι το Comedy Metal μπορεί να σταθεί επάξια πλάι στα άλλα είδη της metal.
Βαθμολογία 83/100
Από το Rock Overdose,
Και τον Μίνω Ντοκόπουλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου