Review: Def Leppard “Def Leppard”

 Επτά ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει απ' την τελευταία ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά των Def Leppard. Αυτό σημαίνει πως το νέο τους πόνημα έρχεται έπειτα από το μεγαλύτερο διάστημα αδράνειας (όσον αφορά τα στούντιο άλμπουμ) στην καριέρα τους.

 Βέβαια, μετά την κυκλοφορία του "Songs From The Sparkle Lounge" του 2008, το συγκρότημα δεν εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι σήμερα, επικεντρώθηκε κυρίως στις περιοδείες, κυκλοφορώντας μάλιστα δύο live άλμπουμ, το "Mirror Ball - Live & More" και το "Viva! Hysteria", με το πρώτο να συμπεριλαμβάνει μερικές νέες συνθέσεις.

 Το εντέκατο ολοκληρωμένο στούντιο άλμπουμ όμως έμελε να έρθει φέτος. Γνωρίζοντας το δεδομένο ενδιαφέρον των οπαδών των Def Leppard για το καινούργιο υλικό που τόσο καιρό περίμεναν, ο Joe Elliott υποσχέθηκε έναν δίσκο που θα έχει όλα τα θετικά στοιχεία της μπάντας, ενώ ο Phil Collen αναφέρθηκε στο "Def Leppard" ως «το καλύτερο πράγμα που έχουμε κάνει μετά το "Hysteria"».

 Έπειτα από τέτοιες μεγαλεπήβολες δηλώσεις λοιπόν, όσο κι αν θες να κρατήσεις μικρό καλάθι, τα επτά χρόνια αναμονής σίγουρα σε έχουν κάνει ενδόμυχα να περιμένεις όντως μεγάλα πράγματα. Έτσι, η εν λόγω κυκλοφορία έχει να πιάσει απ’ τα αποδυτήρια έναν πήχη που είναι ιδιαίτερα ψηλά, κυρίως όσον αφορά τους οπαδούς του σχήματος. Και η αλήθεια είναι πως το βάρος αυτό θα ήταν αρκετό να κάνει ένα απλά μέτριο άλμπουμ να «λυγίσει». Εδώ με τι έχουμε να κάνουμε;

 Η πρώτη ακρόαση του "Def Leppard" μου άφησε μια παράξενη αίσθηση. Αυτές που ακολούθησαν, δεν βελτίωσαν ιδιαίτερα τη γνώμη μου για το υλικό, αλλά με διαφώτισαν μπορώ να πω σχετικά με το αρχικό μου αυτό συναίσθημα. Στα δεκατέσσερα κομμάτια που ακούμε, υπάρχουν όντως στοιχεία από τη μπάντα, όπως την έχουμε μάθει ανά τα χρόνια. Το βασικό στοιχείο όμως, είναι ότι η ίδια αυτή μπάντα ακούγεται να προσπαθεί με κάπως άβολο και ασαφή τρόπο να επαναπροσδιορίσει τη θέση της στο σήμερα. Πιο συγκεκριμένα, οι Def Leppard μοιάζουν να έχουν βάλει στον συγκεκριμένο δίσκο τα στοιχεία που τους κάνουν αυτό που είναι, επικοινωνώντας τα όμως στα τραγούδια τους με τόσο άψυχο και by the book τρόπο, που δεν έχουν κανένα μα κανένα αντίκτυπο στον ακροατή.

 Έτσι, τα 54 λεπτά της διάρκειάς του, είναι που είναι αρκετά για ένα rock / hard rock άλμπουμ, οι άνοστες συνθέσεις τα κάνουν να φαντάζουν πραγματικά ατελείωτα. Ευτυχώς όμως δεν λείπουν παντελώς οι θετικές στιγμές. Συγκεκριμένα, μετά το εναρκτήριο "Let's Go", το απογοητευτικό πρώτο single, ακολουθούν τα "Dangerous" και "Man Enough" που σίγουρα δεν είναι αριστουργήματα, όμως είναι ικανά να σταθούν με αξιοπρέπεια. Το ίδιο και τα old school "Sea Of Love" και "All Time High", με λίγο πιο «κάτω» το σχετικά πιο μοντέρνο "Wings Of An Angel". Δυστυχώς όμως, το γεγονός είναι πως αυτές οι λίγες καλές στιγμές επισκιάζονται από το υπόλοιπο εκπληκτικά αδιάφορο και άνευρο υλικό, όπως και από την ιδιαίτερα μέτρια δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή.

 Έτσι, στη φετινή τους δουλειά, οι Def Leppard μοιάζουν να βγάζουν ένα άλμπουμ στον αυτόματο πιλότο, με λίγα μονάχα ξεσπάσματα, ικανά να μας θυμίσουν γιατί το συγκρότημα αυτό έγινε κάποτε τεράστιο όνομα. Μήπως λοιπόν αυτά τα επτά χρόνια δισκογραφικού διαλείμματος  έπρεπε να είναι οκτώ ή εννιά ή όσο χρειάζονταν για να παραχθεί κάτι ουσιαστικό; Βρε μήπως;

Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα

Και το rocking.gr