Οκτώ χρόνια έπρεπε να περάσουν από το “Death magnetic” ώστε να έχουμε στα χέρια μας την νέα, δέκατη κατά σειρά, δουλειά των METALLICA. Το μεγαλύτερο κενό που έχει υπάρξει στην ιστορία του συγκροτήματος ανάμεσα σε δύο κυκλοφορίες τους. Ίσως να φαίνονται αρκετά αλλά ας τα βάλουμε λιγάκι κάτω και να δούμε σε τίτλους κατά πόσο ήταν ενεργοί όλα αυτά τα χρόνια.
Έχουμε την “World Magnetic Tour” η οποία διήρκεσε δύο χρόνια (2008-2010), με τρία DVD κι ένα Fan Can να κυκλοφορούν από αυτήν, εντάσσονται στο Rock and Roll Hall of Fame τον Απρίλιο του 2009, βγαίνει το Guitar Hero: Metallica, πραγματοποιούν την πολυπόθητη Big Four περιοδεία το καλοκαίρι του 2010 με το αντίστοιχο DVD να κυκλοφορεί, συνεργάζονται με τον αείμνηστο Lou Reed κυκλοφορώντας το “Lulu” τον Οκτώβριο του 2011 και γιορτάζουν τα 30 χρόνια καριέρας με ένα τετραήμερο κόλαση και φοβερούς καλεσμένους στο San Francisco κλείνοντας τη χρονιά με τη κυκλοφορία του “Beyond magnetic”. Tον Ιούνιο του 2012 διοργανώνουν το πρώτο τους festival, το “Orion Music + More Festival, όπου παίζουν ολόκληρα τα “Ride the lightning” και “Metallica” aka “The Black album”, με το τελευταίο να το αποδίδουν ζωντανά και στην αντίστοιχη καλοκαιρινή τους περιοδεία στην Ευρώπη, ενώ επαναλαμβάνουν το εγχείρημα του festival και την επόμενη χρονιά παίζοντας το “Kill 'Em All”. Έχουμε επίσης την 3D ταινία “Through the never” η οποία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες τον Σεπτέμβριο του 2013, όπως και το αντίστοιχο soundtrack με το DVD/Blu-ray να ακολουθεί ενώ τον Δεκέμβριο του 2013 παίζουν ζωντανά στην Ανταρκτική με τους METALLICA είναι κι επίσημα το μοναδικό συγκρότημα που έχει παίξει και στις επτά ηπείρους. Ξεχάσατε μήπως την “Metallica by request” περιοδεία το καλοκαίρι του 2014;
Αν ναι, σας θυμίζουμε επίσης και τη συμμετοχή τους στα αντίστοιχα tribute για τους IRON MAIDEN, Ray Davies (KINKS), DEEP PURPLE και Ronnie James Dio, την κυκλοφορία του “Lords of summer” τον Νοέμβριο του 2014 και την έναρξη των επανακυκλοφοριών όλου του καταλόγου τους ξεκινώντας από το θρυλικό demo του 1982, “No life 'til leather”, τον Απρίλιο του 2015 όπως και τα αντίστοιχα box-set για τα “Kill 'Em All” και “Ride the lightning” ακριβώς έναν χρόνο μετά, κλείνοντας με το εκπληκτικό βιβλίο για τα έργα και τις ημέρες των METALLICA την περίοδο του “Master of puppets” που κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβρη με τίτλο “Metallica: Back to the front”. Δραστήριοι, δεν νομίζετε; Ας πάμε όμως στα σημαντικότερο νέο που δεν είναι άλλο από την κυκλοφορία του “Hardwired... to self-destruct”. Ενώ η παγκόσμια metal κοινότητα αναρωτιόταν αν οι METALLICA έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες σύνθεσης και ηχογράφησης νέου υλικού, στις 18 Αυγούστου σκάνε από το πουθενά οι λεπτομέρειες για το νέο άλμπουμ και με το video-clip του ομότιτλου τραγουδιού να μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα έχοντας ακούσει από τότε άλλα δύο τραγούδια, τα “Moth into flame” και “Atlas, rise!”. H αναμονή έλαβε τέλος κι εμείς με τη σειρά μας ας γράψουμε τις πρώτες εντυπώσεις μας από το άλμπουμ:
“Hardwired”: Μπορεί να ανοίγει το άλμπουμ αλλά είναι το τελευταίο που έγραψαν γι’αυτό. Στιχουργικά αποτελεί μία σύνοψη της θεματολογίας που κυριαρχεί σε αυτό και είναι το πιο επιθετικό και ευθύ τραγούδι του δίσκου, με γρήγορο drumming από τον Lars Ulrich. Punk attitude στον τρόπο που τραγουδά ο James Hetfield με τις συνεχόμενες ακροάσεις σίγουρα να λειτουργούν υπέρ του. Θα προτιμούσα να μην το είχα ακούσει και να ένιωθα το σοκ της πρώτης ακρόασης τη μέρα που θα αγόραζα το άλμπουμ και θα έβαζα να το ακούσω στο στερεοφωνικό μου. Αρκετά old-school τραγούδι.
“Atlas, rise!”: Με την εισαγωγή να παραπέμπει σε αυτή του “Dyers Eve”, το τρίτο single του δίσκου βγάζει μία “Black album” αύρα, με αρκετές αναφορές στους IRON MAIDEN και στο “Hallowed be thy name”, τόσο στο μονόχορδο riff του ρεφρέν όσο φυσικά στις αρμονίες αμέσως μετά το εξαιρετικό ala “Struggle within” solo του Kirk Hammett. Ο James Hetfield αναρωτιέται γιατί κάποιος πιστεύει πως μπορεί να κουβαλήσει όλα τα προβλήματα του κόσμου στους ώμους του και θίγει ένα καυτό θέμα που συναντάμε όλοι μας στα μέσα κοινωνικά δικτύωσης για ανθρώπους που έχουν χάσει την προοπτική τους και ασχολούνται με μικρά και ανούσια θέματα παραβλέποντας την μεγαλύτερη εικόνα. Το outro έχει την τεχνοτροπία που συνήθιζαν να κλείνουν τα τραγούδια τους κατά την περίοδο του “…And justice for all”.
“Now that we’re dead”: Χεβιμεταλλάδικο 80’s riff για εισαγωγή, σε φάση JUDAS PRIEST και αρχαίων MOTLEY CRUE και mid-tempo ταχύτητες σε γενικές γραμμές. Αλανιάρικο τραγούδι, με AC/DC αισθητική στα couple που την περίοδο των “Load/Reload” αρκετοί την παρεξήγησαν αλλά εδώ με το αρκετά πιο heavy παίξιμο παίρνει άλλη διάσταση, solo ala “Wolf and man”, με τη μετά θάνατον ερωτική εξομολόγηση στους στίχους να έχει τον χαβαλές της.
“Moth into flame”: Από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου και από τα καλύτερα που έχουν γράψει εδώ και πάρα μα πάρα πολλά χρόνια. Κιθαριστική αρμονία για αρχή, με φοβερό γκρουβάτο Bay Area thrash riff για τη συνέχεια και τσίτα με τη μελωδία πριν το ρεφρέν που παραπέμπει στο “Disposable heroes”, κάτι που ισχύει και για την ανάπτυξη/εναλλαγή της ρυθμικής κιθάρας κατά τη διάρκεια του solo. Μελωδικό ρεφρέν, φοβερές εναλλαγές, στακάτο παίξιμο και καταπληκτικά φωνητικά από τον James Hetfield μέχρι το τέλος. Δίκαση από τον Lars Ulrich με το χαρακτηριστικό του παίξιμο τρόπο που βαράει τα πιάτα μέσα στο χρόνο και πωρωτικό κλείσιμο. Οι στίχοι εμπνεύστηκαν από το ντοκιμαντέρ για την Amy Winehouse, το “Amy” και μιλούν για την εφήμερη επιτυχία και πως κάποιοι προσπαθούν επίμονα να γίνουν διάσημοι πιστεύοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα λυθούν όλα τους τα προβλήματα. Ο Lars Ulrich έχει δηλώσει σχετικά αρκετές φορές πως τους METALLICA τους έσωσε το γεγονός πως την τεράστια επιτυχία με το “Metallica” το 1991, τους βρήκε στον πέμπτο δίσκο και μπόρεσαν να την διαχειριστούν καλύτερα απ’ότι συγκροτήματα όπως οι GUNS N’ ROSE, NIRVANA και άλλα συγκροτήματα της εποχής.
“Dream no more”: Φοβερό heavy-as-fucκ τραγούδι, με αργό και βασανιστικό riffing που παραπέμπει σε τραγούδια όπως “The thing that should not be”, “Sad but true” και “Devil’s dance”. To κάλεσμα των METALLICA στον Cthulhu δεν θα μπορούσε να ακουγόταν διαφορετικό και κάποιες αναφορές στις μελωδικές γραμμές των φωνητικών από τους ALICE IN CHAINS είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες. Το μεσαίο μέρος του τραγουδιού θα μπορούσε να υπήρχε στο “Icon” των PARADISE LOST.
“Halo on fire”: Από τα πιο περίεργα τραγούδια του δίσκου, το οποίο απαιτεί περισσότερες ακροάσεις για να το συλλάβεις, κλείνει το πρώτο cd. Μετά από μια heavy εισαγωγή με αρκετά σκασίματα ,έρχεται η πρώτη ήρεμη στιγμή του δίσκου και η μοναδική απ’ότι θα ακούσουμε στη συνέχεια, με έναν πιο συναισθηματικό Hetfield αλλά καθόλου γλυκανάλατο στην ερμηνεία του. Heavy εξάρσεις στο ρεφρέν και εμβόλιμα μελωδικά lead ανάμεσα από τις στροφές όπως συνηθίζουν σε τέτοιου ύφους τραγούδια οι METALLICA μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την χαρακτηριστική φόρμουλα των “Fade to black” και “One” πχ αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό. Η σπαρακτική THIN LIZZY μελωδία που οδηγεί το τραγούδι στο τέλος του ενώ Kirk Hammett προσφέρει απλόχερα τα solo του είναι ικανή να βουρκώσει τα μάτια. Τραγούδι που θα μνημονεύεται στο μέλλον.
“Confusion”: Εμβατηριακό intro που παραπέμπει στο “Am I evil?”, το “Confusion” είναι ένα heavy mid-tempo τραγούδι που πατάει γερά στην πιο 90’ς gloom πλευρά τους είτε αυτό σημαίνει “My friend of misery” είτε “No leaf clover”. Υποχθόνιες αρμονίες, στιβαρό μπάσο και πανέμορφο solo από τον Kirk Hammett κι όλα αυτά σε ένα τραγούδι που στην πρώτη ακρόαση δεν σου προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις αλλά καταλήγει να είναι αρκετά κολλητικό.
“ManUNkind”: Ψιλοάκυρη εισαγωγή που εξελίσσεται σε ένα groovin’ τραγούδι. Το μοναδικό τραγούδι που στα credits συναντάμε κάποιον τρίτο εκτός του διδύμου Hetfield/Ulrich και αυτός είναι ο Rob Trujillo. Έχει τις στιγμές του αν και δεν καταφέρνει να σε γραπώσει, τουλάχιστον στις πρώτες ακροάσεις, με αναφορές στους στίχους από την Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα από την Γένεση και τους Αδάμ και Εύα.
“Here comes revenge”: Tremolo lead και “Leper messiah” intro, ξεσηκωτικό riff και ένας James Hetfield ορισμός του «ηρεμία-πριν-την-καταιγίδα» που όταν φωνάζει “Here comes revenge” κομπιάζεις γιατί ακούγεται να το εννοεί. Η μουσική συμπορεύεται με τους στίχους που είναι εμπνευσμένοι από τη βιβλική ανθρωποκτονία και την ιστορία των Κάιν και Άβελ, ο Kirk Hammett παίζει solo όπως λατρεύουμε και το αποτέλεσμα είναι ένα τραγούδι που ο Hetfield το παίρνει όλο πάνω του με την ερμηνεία του.
“Am I savage”: Πρόκειται για το πιο BLACK SABBATH τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ οι METALLICA. Πατέντες του μεγάλου Tony Iommi, υπάρχουν εδώ αυτούσιες, τόσο από την πλευρά του Hetfield όσο και του Hammett ως solo κιθαρίστα. Συμπαγές heavy τραγούδι όπως πρέπει.
“Murder one”: Οι METALLICA αποδίδουν την ύψιστη τιμή στον αείμνηστο Ian Kilmister, τον δικό μας Lemmy, των θρυλικών larger-than-life MOTORHEAD, γράφοντας ένα τραγούδι αποκλειστικά αφιερωμένο σε αυτόν τον τιτάνα και γίγαντα που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους ίδιους όπως κανείς άλλος. Χρησιμοποιώντας για στίχους, δηλώσεις και τίτλους τραγουδιών που έχει ερμηνεύσει ο Lemmy και αποτελούν στάση ζωής για όλους μας, το “Murder one” θα μείνει στην ιστορία ακριβώς γι’αυτό ακριβώς που είναι και αυτοπροσδιορίζεται. Ένας φόρος τιμής από την μεγαλύτερη metal μπάντα του πλανήτη προς την μεγαλύτερη επιρροή της.
“Spit out the bone”: Δεν θα μπορούσε να κλείσει το άλμπουμ διαφορετικά απ’ότι ξεκίνησε. Oι METALLICA βγάζουν όση επιθετικότητα τους έχει απομείνει και για επτά συνεχόμενα λεπτά διαλύουν ότι βρίσκουν στο πέρασμά τους. Ο James Hetfield τραγουδάει όσο πιο χαμηλά μπορεί φτύνοντας ταυτόχρονα τους στίχους, ο Rob Trujillo παίζει ένα Motorhead-ικό lead και ο Lars Ulrich παίζει στα κόκκινα χωρίς να εκτίθεται. Εκεί που νομίζεις πως το τραγούδι τελειώνει ξαφνικά αυτό αλλάζει ύφος με τα θεόρατα riff του Hetfield να συγκρούονται με τα αφηνιασμένα solo του Kirk Hammett και το τέλος να σε αφήνει μπανταρισμένο χωρίς να ξέρεις πώς να αντιδράσεις.
Προσωπικά το “Hardwired... to self-destruct” είναι το άλμπουμ που θα ήθελα να ακούσω εν έτη 2016 από τους METALLICA στη φάση που βρίσκονται και ξεπέρασαν τις όποιες προσδοκίες μου. Πρόκειται για ένα πολυποίκιλο άλμπουμ που θέλει αρκετές ακροάσεις για να μπεις στο πνεύμα του. Δεν είναι το άλμπουμ επιστροφή στις ρίζες που ίσως να προμήνυαν παραπλανητικά τα τρία πρώτα singles αλλά ούτε συνεχίζει από κει που τους είχαμε αφήσει με το “Death magnetic”. Για την ακρίβεια το “Hardwired... to self-destruct” δεν έχει καμία σχέση με τον προκάτοχό του. Μπορεί το “Death magnetic” να ήταν το άλμπουμ που έδωσε ελπίδες στους οπαδούς για την μεγάλη επιστροφή και να είναι ιδιαίτερα αγαπητό στις νεότερες γενιές οπαδών των METALLICA αλλά αποδεικνύεται ότι η νοσταλγία δεν έχει θέση στους METALLICA. Γι’αυτό και θεωρώ ότι ο Rick Rubin ήταν η χειρότερη επιλογή και χαντάκωσε σε μεγάλο βαθμό τους METALLICA και τις δομές των τραγουδιών.
Η παραγωγή και ο ήχος του νέου άλμπουμ δικαιώνει το συγκρότημα όπως και την επιλογή τους να δουλέψουν με τον κλασικό old-school τρόπο, φέρνοντας έναν μηχανικό ήχου όπως τον Greg Fidelman (SLAYER, BLACK SABBATH, SLIPKNOT) και να βγάλουν έναν θηριώδη ήχο όπως αυτόν του “Hardwired... to self-destruct”. Μια γεύση είχαμε πάρει και από το live album/soundtrack του “Through the never” βέβαια. Δεν ξέρω πόσοι από σας έχετε δει τους METALLICA ζωντανά τα τελευταία δύο χρόνια αλλά αυτός είναι ο ήχος που έχει αναπαραχθεί εδώ. Θα παρατηρήσατε στις παραπάνω γραμμές πως γίνονται κάποιες αναφορές σε riff και θέματα που παραπέμπουν στην περίοδο του “Load” αλλά αυτό δεν πρέπει να σας αποθαρρύνει γιατί ο ήχος του δίσκου κυριολεκτικά τα γιγαντώνει και σας παροτρύνω να τσεκάρετε video στο YouTube από τις πρόσφατες περιοδείες τους και πως ακούγονται τραγούδια όπως το “King nothing” πχ. Κατά τα άλλα οι METALLICA περνούν μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής τους και αυτό θα ήταν κρίμα να μην περάσει στη νέα τους δουλειά.
Το άλμπουμ είναι καλό όχι γιατί απλά θυμίζει δοξασμένες στιγμές του μακρινού παρελθόντος, αν κι όταν εμπνέονται από αυτό το κάνουν με φινέτσα κι όχι σαν κακόγουστο αστείο και καταφέρνουν να παίρνουν στοιχεία από την απλότητα του “Kill 'Em All” και την πολυπλοκότητα του “…And justice for all” μέχρι την μελωδικότερη και στιβαρή προσέγγιση του “Metallica” και το gloomy free παίξιμο του “Load”. Κι όλα αυτά χωρίς να αναμασούν το παρελθόν τους. Το “Hardwired... to self-destruct” έχει όμορφα τραγούδια. Είναι τόσο απλό. Παθογένειες όπως οι περιττές επαναλήψεις στα θέματα δεν υπάρχουν εδώ ή αν θέλετε είναι ελάχιστες αν και η συνεχόμενη ακρόαση του δίσκου για σχεδόν ογδόντα λεπτά ίσως να δώσει σε κάποιους το συναίσθημα της κούρασης.
Έχουν δουλέψει αρκετά και φαίνεται αυτό και σε ατομικό επίπεδο. Φοβερή απόδοση και ερμηνεία από τον James Hetfield ο οποίος ακούγεται αρκετά εκφραστικός και πιο γρεζάτος και η κιθαριστική του δουλειά αψεγάδιαστη ακόμα και στα πιο απαιτητικά thrash riff με το standard κούρδισμα να είναι αυτό που του ταιριάζει. Ο Lars Ulrich παίζει στα όρια του, χωρίς όμως να δίνει δικαιώματα για σχόλια, γνωρίζοντας ποιες είναι οι δυνατότητές του ενώ χαρά μου είναι να ακούω τον Kirk Hammett σε αρκετά αναβαθμισμένο επίπεδο. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τους κιθαρίστες και τα jazz fusion συγκροτήματα που άκουγε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων όπως οι Jeff Beck, Al Di Meola, Buddy Guy, WEATHER REPORT και MAHAVISHNU ORCHESTRA μιας κι αυτές τις επιρροές του δεν μπορώ να τις διακρίνω στα συγκεκριμένα solo αλλά άμα κατάφεραν να τον «ξεκλειδώσουν», πάω πάσο κι ας μη του δόθηκε χώρος στη σύνθεση των τραγούδιών.
Το γεγονός ότι το “Hardwired... to self-destruct” είναι το πρώτο άλμπουμ των METALLICA που κυκλοφορεί με τα social media και το Facebook να έχουν μπει για τα καλά στις ζωές όλων μας, η επιλογή τους να γυρίσουν video-clip για όλα τα τραγούδια είναι αρκετά εύστοχη μιας και ο περισσότερος κόσμος ακούει πλέον μουσική από το YouTube αλλά κυρίως γιατί θα δοθεί η ευκαιρία να επικεντρωθούμε σε όλα τα τραγούδια του άλμπουμ όπως συνέβη με τα τρία πρώτα single και να αναδειχθούν τραγούδια που ίσως αδίκως να πέρναγαν σε δεύτερη μοίρα.
Με το “Hardwired... to self-destruct” οι METALLICA αποδεικνύουν για άλλη μία φορά πόσο μεγάλη μπάντα είναι, μέγεθος που ξεπερνά τους οπαδούς τους, τη μουσική βιομηχανία μέχρι και τις ζωές μας τις ίδιες. Ακούστε το χωρίς προκαταλήψεις και πως θα επιθυμούσατε να ακούγεται και το πιθανότερο είναι να σας συνεπάρει. Έτσι κι αλλιώς τη στιγμή που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές το άλμπουμ θα παίζει ήδη από τα ηχεία του υπολογιστή σας.
Βαθμολογία
8.5/10
Απο το RockHard
Και τον Κώστα Αλατά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου