Ευχή και κατάρα

 Για κάποιον λόγο συνεχίζει να με εντυπωσιάζει αυτό που συμβαίνει με τους Metallica λίγο πριν κυκλοφορήσει ο νέος τους δίσκος. Όχι ότι δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής. Κάθε φορά που γράφουμε οποιοδήποτε νέο για τους Metallica (ή τους Maiden) σε αυτό το site το ενδιαφέρον του κόσμου για να το διαβάσει αυτομάτως δεκαπλασιάζεται. Αλλά παραμένει εντυπωσιακό το πώς τόσος κόσμος είναι τόσο αδιάφορος για όλες τις άλλες μουσικές που κυκλοφορούν και παθιάζεται τόσο πολύ με το ότι οι Metallica βγάζουν νέο άλμπουμ.

 Δεν είναι πως δεν μπορώ να νιώσω τη λατρεία τους. Το δέος το έχω αισθανθεί κι εγώ και φυσικά αντιλαμβάνομαι ότι αυτές οι δυο μπάντες είναι με διαφορά οι σπουδαιότερες στον χώρο του heavy metal. Και οι Priest και οι Sabbath... Αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ...


 Όμως, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά μεταξύ των Metallica και των υπολοίπων μεγαθηρίων. Είναι οι μόνοι που (εμπορικά) ξεπερνάνε τα όρια του μικρόκοσμου μας. Κάτι που επιβεβαίωσα πάλι πρόσφατα, όταν βρέθηκα σε κατάστημα μεγάλης αλυσίδας που εμπορεύεται διάφορα είδη και με έκπληξη άκουσα από τα ηχεία να διαφημίζεται ότι στις 18/11 καταφτάνει το νέο άλμπουμ των Metallica.


 Η διαφήμιση συνδυαζόταν και με μια προσφορά. Αγοράζοντας το "Hardwired... To Self Destruct" μπορείς να αγοράσεις κι όλη την προηγούμενη δισκογραφία στη μισή τιμή. Υποθέτω μόνο τα CD, κάτι που σημαίνει ότι θα τα πάρεις σχεδόν στην κανονική τιμή (ήτοι όσο θα τα αγόραζες μέσω internet). Γιατί το βινύλιο του "S&M" από 38 ευρώ να το δίνουν 19 το κόβω χλωμό.


 «Και τι το θες το "S&M" σε βινύλιο;» μπορεί να ρωτήσει ευλόγως κάποιος. Ε, πέραν των συλλεκτικών λόγων, θα άξιζε και μόνο για το "No Leaf Clover". Καλύτερο τραγούδι από αυτό, θεωρώ, πως δεν έχουν γράψει έκτοτε οι Metallica, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Αλλά μάλλον δεν είναι αρκετά metal και το έχει φάει η μαρμάγκα...


 Αυτό, ίσως, και να παραμένει ένα μικρό θέμα προς συζήτηση. Οι Metallica θέλουν να ακουστούν ξανά όσο πιο Metallica γίνεται. ΟΚ, κατανοητό, αλλά δεν υπάρχει «ένας ήχος Metallica». Στην πραγματικότητα τα έξι πρώτα άλμπουμ είχαν το καθένα διαφορετικό ήχο και προσωπικότητα από το προηγούμενο κι αυτό ήταν κομμάτι της τελειότητας τους και σημείο που τους διαφοροποιούσε σχεδόν από τους πάντες. Οπότε, μάλλον προσπαθούν να αναπαράγουν έναν μέσο όρο ης προσωπικότητας των πρώτων τεσσάρων/πέντε άλμπουμ, με μια πιο μοντέρνα προσέγγιση στον ήχο. Ή κάτι τέτοιο.


 Για να διασφαλιστεί αυτό, μαθαίνουμε πως ο Kirk Hammet έφαγε («ευγενικά») πόρτα από το κομμάτι της σύνθεσης και του ζητήθηκε να περιοριστεί στο κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί στα solo, καθώς ο Ulrich αποφάσισε ότι θέλει να δουλέψουν αυτός κι ο Hetfield μόνοι τους, όπως παλιά. Με τη διαφορά ότι παλιά όλο αυτό προέκυπτε αβίαστα. Τώρα, υπάρχει μια αίσθηση ότι όλα γίνονται περισσότερο βάσει πλάνου και λιγότερο βάσει του gut feeling που ήταν επίσης εκ των στοιχείων που τους έκανε ξεχωριστούς (βέβαια, gut feeling ήταν και το "St.Anger" για να τα λέμε όλα).


 «So fucking what?» από την άλλη. Το αποτέλεσμα μετράει και δυο εκ των τριών τραγουδιών που έχουν δώσει στη δημοσιότητα ("Moth Into Flame" & "Atlas, Rise!") είναι από πολύ καλά ως καταπληκτικά (ανάλογα με το πού τοποθετείς τον πήχη). Ακούγοντάς τα, νιώθεις αυτήν τη βεβαιότητα ότι δύσκολα κάποιος δεν θα γουστάρει το άλμπουμ, έστω και λίγο. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο θα το δούμε πιθανότατα παντού ως δίσκο της χρονιάς. Γιατί θα αρέσει - λιγότερο ή περισσότερο - σχεδόν σε όλους όσους έχουν υπάρξει οπαδοί των Metallica. Σε όλους μας δηλαδή...


 Κατά βάθος, πάντως, θα ήθελα να περιλαμβάνει δυο-τρεις συνθέσεις οι οποίες θα καταφέρουν να διεκδικούν «θέση βασικού» στα setlist της μπάντας, σε μερικά χρόνια από τώρα. Δεν μιλάω για ένα-δυο τραγούδια που θα μπαίνουν «σφήνες» εδώ κι εκεί, αλλά για τραγούδια που δεν θα βγαίνουν από το set, όπως δεν βγαίνουν το "Creeping Death", το "Master Of Puppets", το "One" ή το "Sad But True". Βέβαια, εδώ δεν κατάφερε ποτέ να βρει μια τέτοια θέση το "Bleeding Me", οπότε οι πιθανότητες είναι μάλλον ελάχιστες.

 Την ίδια στιγμή που ξέρω πως είναι σχεδόν αδύνατο να μη μου αρέσει το νέο άλμπουμ των Metallica, ακριβώς επειδή είναι οι Metallica επιζητώ το κάτι παραπάνω από κάθε τι που κάνουν. Ακούγεται λίγο οξύμωρο, αλλά η ευχή και η κατάρα αυτής της μπάντας είναι πως δεν έχει να ανταγωνιστεί κανένα πέραν του εαυτού της.

by rocking.gr