24 χρόνια νωρίτερα, οι Skid Row, πετάνε τη χρυσόσκονη από πάνω τους, αποφασίζουν να απαλλαγούν από την glam metal – hard rock εικόνα τους, η οποία αν μη τι άλλο τους χάρισε τεράστια επιτυχία και αναγνώριση και μας δείχνουν τα δόντια τους. Η παρέα έρχεται με άγριες διαθέσεις για την δεύτερη προσπάθειά της και διαλέγει να κινηθεί σε εμφανώς πιο heavy μονοπάτια, προσφέροντας το αλήτικο, φοβερό, Slave to the grind. Με μια glam σκηνή να έχει αρχίσει πλέον να φθίνει επικίνδυνα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, οι Αμερικανοί πολύ σοφά επιλέγουν να σκληρύνουν τον ήχο τους και να αντικαταστήσουν την pop metal ελαφρότητα του ντεμπούτου τους, με σκοτεινές ιστορίες και περίπλοκους στίχους που επικρίνουν τους σύγχρονους τρόπους ζωής, τη διαφθορά, την πολιτική, την εξουσία, τα ναρκωτικά και την οργανωμένη θρησκεία. Οι εναρκτήριες blues κιθάρες του “Monkey Business”, της μεγάλης κομματάρας που ανοίγει το άλμπουμ, δίνουν τη θέση τους σε αγριεμένα riff, που προετοιμάζουν το έδαφος για τις βρώμικες και τσιτωμένες κιθάρες που χτυπάνε αλύπητα. Μάλιστα αυτές, σε αντίθεση με τα συνηθισμένα, δείχνουν ν’ ακολουθούν ένα μπάσο, σωστό κανόνι.
Γενικότερα το άλμπουμ, είναι προϊόν ομαδικής δουλειάς, τόσο από εκτελεστικής άποψης, με όλους τους μουσικούς να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, όσο και από συνθετικής. Στις δώδεκα συνθέσεις που περιέχονται, πέρα από αυτές που διαθέτουν επιθετική ενέργεια και έναν φοβερό αέρα τσογλανιάς, υπάρχουν και αυτές που δείχνουν την χιουμοριστική διάθεση της μπάντας, όπως το “Get the fuck out”, όσο και τρεις δυνατές, καθόλου γλυκανάλατες, μπαλάντες που αποκαλύπτουν την πιο συναισθηματική πλευρά της μπάντας. Έτσι ακόμα και τα δυο – τρία πιο μέτρια, συγκριτικά με τα υπόλοιπα, κομμάτια, καταφέρνουν να είναι ευχάριστα, έχουν λόγο ύπαρξης και σίγουρα δεν μειώνουν το αποτέλεσμα.
Ο κύριος πάντως που χωρίς υπερβολή κλέβει την παράσταση εδώ, δεν είναι άλλος από τον Sebastian Bach.
Ο καλλιτέχνης, απογειώνει κυριολεκτικά κάθε τραγούδι του άλμπουμ, με ερμηνείες παθιασμένες, με ένα φωνητικό εύρος το λιγότερο εντυπωσιακό και δείχνει πως αναμφισβήτητα, αποτελεί μια από τις κορυφαίες φωνές του είδους. Για τον ίδιο τον ερμηνευτή, το “Slave to the grind”, είναι η καλύτερη δουλειά του συγκροτήματος, άποψη που πολλοί ασπάζονται. Δεν ήταν λίγοι δε αυτοί που εξεπλάγησαν, βλέποντάς το, να κάνει την είσοδό του κατευθείαν από την κορυφή του Billboard, κάτι που ως τότε κανένα άλλο heavy metal δεν είχε καταφέρει.
Κι όμως, οι Skid Row, με τον αέρα που τους είχε χαρίσει η τεράστια απήχηση του ντεμπούτου τους και φορτωμένοι με μεγάλες δόσεις αυτοπεποίθησης, κατόρθωσαν όχι μόνο να συνεχίσουν επιτυχημένα, αλλά να κάνουν και την πιο συμπαγή, αν όχι καλύτερη, κυκλοφορία της καριέρας τους και όλα αυτά έχοντας αλλάξει δραστικά τον ήχο τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου