Η ιστορία πίσω από το Amerika των Rammstein.

 Η σοβαροφάνεια και σοβαρότητα είναι τελείως αντίθετες έννοιες. Η πρώτη είναι όπλο του κάθε σκοταδιστή και ανθρώπου που ζει πάντα εις βάρος άλλων ανθρώπων, αρνούμενος να δεχτεί κάθε εξελικτική διαδικασία. Η δεύτερη σπάνια φανερώνει το πρόσωπό της και βρίσκεται συνήθως πίσω από τις μάσκες της σάτιρας και σαρκασμού. Άλλωστε, την δύναμή της έθεσε πολύ εύστοχα ο Ουμπέρτο Έκο στο μυθιστόρημά του "Το όνομα του Ρόδου", όπου το απαγορευμένο βιβλίο και δηλητηριασμένο, είναι η Ποιητική Β'. Το βιβλίο αυτό του Αριστοτέλη, μιλάει για την κωμωδία.

 Ο εκρηκτικός, κυριολεκτικά στις συναυλίες τους, σαρκασμός των  Rammstein, δεν δίστασε να τα βάλει και με υπερδύναμη, μεταφορικά πάντα. Το Amerika, των Γερμανών βρίσκεται στο τέταρτο άλμπουμ τους, το Reise, Reise και ήταν το δεύτερο σινγκλ από αυτό το άλμπουμ. Από τα ελάχιστα τραγούδια της μπάντας που έχουν αγγλικό στίχο και αυτό για να γίνει κατανοητό και από τους Αμερικάνους, υποθέτω πάντα. Ο στίχος We’re all living in America αντικατοπτρίζει μια πικρή αλήθεια, με το Coca-Cola, Wonderbra να το αιτιολογεί. Το τραγούδι μιλάει για το πως βλέπει η υπερδύναμη τον υπόλοιπο κόσμο, σαν καταναλωτικό κοινό και τίποτα άλλο. Στην πραγματικότητα παραφράζει τους στίχους του Yellow Submarine των The Beatles. Αν και η μελωδία έχει υπερβολικές ομοιότητες.

 Οι Αμερικανοί το υποδέχτηκαν με τον ίδιο ενθουσιασμό, που θα υποδεχόταν έναν Άραβα για γείτονα. Και οι στίχοι I don’t sing my mother tongue/ No, this is not a love song μάλλον δικαιολογούν τον ενθουσιασμό τους. Στην πραγματικότητα είναι ένα κατηγορώ στην αμερικάνικη κουλτούρα της πλαστικής ευτυχίας που μπορεί μόνο να αγοραστεί. Και τα χρήματα που ξοδεύονται για διασκέδαση είναι δυσανάλογα αυτών για την καταπολέμηση της φτώχειας, "Music is coming from the white house and Mickey Mouse is standing in front of Paris". Με το Παρίσι εννοεί την Disneyland.

Από το Rock Overdose,

Και τον Jacek Maniakowski