Τέσσερα χρόνια πέρασαν μετά την τελευταία κυκλοφορία των Βρετανών The Cult. “Hidden City” τιτλοφορείται ο νέος τους δίσκος, 10ος στη σειρά, που κυκλοφόρησε στις 5 Φεβρουαρίου. Το άλμπουμ αποτελεί το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας που ξεκίνησε με το “Born Into This” το 2007, προαναγγέλλοντας ουσιαστικά την αναγέννηση της μπάντας μετά απ’ την πολύ ταραγμένη, και γεμάτη διακοπές και αλλαγές, πορεία τους.
Το συγκρότημα, με το “Hidden City” θεωρητικά προσπαθεί να ανέβει σε κλίμακα, σε σύγκριση με τις δύο τουλάχιστον προηγούμενες κυκλοφορίες, πρακτικά όμως το καταφέρνει;
Οι The Cult είναι μια μπάντα που καρποφόρησε τις δεκαετίες των 80’s και 90’s, ξεχώρισε με το δικό της ιδιαίτερο στυλ και προσπαθεί μέχρι σήμερα να κρατήσει ζωντανή εκείνη τη νεανική φλόγα που έκαιγε μέσα της. Φτάνει όμως η θέληση, η προσπάθεια αναβίωσης μιας μεγάλης δόξας και μια καλή σύνθεση/παραγωγή για τη δημιουργία ενός καλού δίσκου; Τι είναι αυτό που κρατάει ‘ζωντανά’ τα σημαντικά συγκροτήματα απ’ το να χαθούν στη λήθη;
Το “Hidden City” είναι ένας δίσκος που στιχουργικά κινείται αρκετά, σε θέματα κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου, δίνοντας μάλιστα αρκετή έμφαση σε αυτό, και μουσικά βαδίζει σε αρκετά μελαγχολικές γραμμές. Η post-punk διάθεση έχει φθίνει αρκετά, σαν πολυκαιρισμένο χαρτί που έχει κιτρινίσει και τσαλακωθεί απ’ το πέρασμα του χρόνου. Τα δώδεκα κομμάτια που αποτελούν τον δίσκο , είναι υπερβολικά πολλά και κουράζουν μετά από κάποιο σημείο. Αν εξαιρέσουμε τα “Birds Of Paradise” και “ Avalanche Of Light”, είναι σαν να έχεις βάλει στο repeat ένα κομμάτι, και δεν ακούς κάτι καινούριο, κάτι που θα σε εντυπωσιάσει, που θα σου τραβήξει την προσοχή.. Υπάρχουν, πάντως, αρκετά καλά σημεία στο δίσκο, κυρίως αυτά που αφορούν τις κιθαριστικές πινελιές του Billy Duffy (πάλι καλά!), αλλά κι αυτά χάνονται μέσα στην μάζα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το “Hidden City” είναι ένας μέτριος δίσκος, που –τουλάχιστον για ‘μένα- δεν έχει κάτι αξιοσημείωτο να προσφέρει. Φυσικά, συγκροτήματα όπως οι The Cult, προφανώς (ή ίσως), δεν έχουν την ανάγκη από μεγάλες επιτυχίες πλέον, από μεγάλες βαθμολογίες και φανφάρες από τους διάφορους reviewers. Ίσως απλά, κυκλοφορούν νέους δίσκους γιατί γουστάρουν ακόμα αυτό που κάνουν, είτε είναι καλό ή κακό. Γι’ αυτούς ίσως δεν έχει σημασία. Αυτοί ξέρουν ποιοι και τι είναι.
Βαθμολογία: 60 /100
Και την Έλενα Δαρζέντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου