Στο τέλος της δεκαετίας του 1970 η φθορά του punk οδήγησε στην αναγέννηση του heavy metal, αποδεικνύοντας ότι τα δύο μουσικά είδη δεν είναι και τόσο μακριά μεταξύ τους, όσο θέλουν κάποιοι να τα εμφανίζουν.
«Δεν υπήρχαν επταψήφια μπάτζετ ούτε στούντιο με ψηφιακές ευκολίες… Μόνο παρέες μακρυμάλληδων που υιοθετούσαν την DIY στάση και τις αξίες του punk, του κινήματος που όχι μόνο κυριάρχησε τα προηγούμενα χρόνια αλλά που με πολλούς τρόπους είχε καταστήσει σχεδόν αδύνατο για τις νεοσύστατες heavy metal μπάντες να τραβήξουν την προσοχή. Οπλισμένο με αυτοχρηματοδοτούμενα singles και με την αναγκαία έγχυση ενέργειας και ωμότητας, το NWOBHM έδωσε την απαραίτητη φρεσκάδα σε μια σκηνή που βρισκόταν σε κατάστασης ύπνωσης από το 1976, όταν το punk σήκωσε το άσχημο κεφάλι του».
Τα παραπάνω λόγια του Lars Ulrich που περιλαμβάνονται στο σημείωμα του drummer των Metallica στο οπισθόφυλλο της συλλογής «NWOBHM ’79 Revisited», θέτουν στη σωστή της βάση τη συζήτηση γύρω από τη σχέση δύο μουσικών ειδών που στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο μακριά όσο θέλουν κάποιοι να τα εμφανίζουν. Τόσο ιδεολογικά όσο και μουσικά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και για την ακρίβεια το 1978, το punk rock κίνημα που άλλαξε τον παγκόσμιο μουσικό χάρτη έχει αρχίσει να εμφανίζει έντονα σημάδια… κόπωσης. Και για να το πούμε πιο σωστά έχει αρχίσει να πέφτει θύμα της ίδιας του της επιτυχίας, να γίνεται mainstream. Αυτό ακριβώς δηλαδή που πολέμησε μετά μανίας. Είναι η εποχή που στη Βρετανία τα καταπιεσμένα λόγω της… πανκοκρατορίας heavy metal σχήματα περνούν στην αντεπίθεση. Αφομοιώνοντας στις hard rock επιρροές τους πολλά από τα συστατικά που γέννησαν και εκτόξευσαν το punk rock (underground φιλοσοφία και αυτό-οργάνωση, ταχύτητα, επιθετικότητα και μικρή διάρκεια κομματιών), δημιούργησαν ένα κίνημα μέσα από το οποίο ξεπήδησαν μεγαθήρια που, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη με το punk, δεν πλήρωσαν το ίδιο ακριβά το γεγονός ότι έγιναν mainstream. Το αντίθετο μάλιστα.
Το ορμητήριο του κινήματος και η γέννηση του όρου
Το κίνημα βαφτίστηκε New Wave Of British Heavy Metal από τον Geoff Barton, συντάκτη τότε του εβδομαδιαίου βρετανικού μουσικού περιοδικού Sounds και μετέπειτα διευθυντή του KERRANG!, ο οποίος χρησιμοποίησε τον παραπάνω όρο για να περιγράψει τη μαζική εμφάνιση νέων metal σχημάτων εκείνη την εποχή. Σχήματα που στην πλειοψηφία τους ξεπήδησαν από τα ηχεία του Soundhouse, ενός μικρού club στο Ανατολικό Λονδίνο που από «καταφύγιο» έμελλε να γίνει το επίκεντρο της αναγέννησης του heavy metal στη Βρετανία. Εκεί έδωσαν την πρώτη τους συναυλία οι Iron Maiden, που ήταν μάλιστα από τους πιο τακτικούς θαμώνες του club, ενώ από τη σκηνή του πέρασαν οι Tygers of Pan Tang, Praying Mantis, Samson, Sledgehammer και πολλοί άλλοι. Ενδεικτικό της επιρροής του Soundhouse στα μουσικά δρώμενα της εποχής είναι το γεγονός ότι η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση των Iron Maiden ονομάστηκε «The Soundhouse Tapes».
Το ένα μετά το άλλο τα σχήματα που μέχρι τότε έμεναν στην αφάνεια πιάνουν τον παλμό, υιοθετούν την πετυχημένη συνταγή και μέσα σε μια τετραετία (1979 – 1982) κυκλοφορούν πραγματικά διαμάντια, πολλά από τα οποία μέσω της Neat Records, της εταιρείας που ταυτίστηκε με το NWOBHM. Μάλιστα, τον Φεβρουάριο του 1980 η… αφρόκρεμα του κινήματος εμφανίζεται στη συλλογή με τίτλο «Metal For Muthas» που κυκλοφόρησε ο Neal Kay, ιδιοκτήτης και DJ του Soundhouse, στο όνομα του οποίου έπιναν νερό όλα εκείνα τα συγκροτήματα.
«Αν δεν ήταν το punk…»
Δεν είναι όμως μόνο Lars Ulrich που μίλησε για τη συμβολή του punk στη γέννηση του NWOBHM. Την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των μεταλάδων εκφράζει την απέχθεια της για το punk rock, οι ίδιοι οι μουσικοί που στελέχωσαν πολλές από αυτές τις μπάντες εκθειάζουν τη συμβολή που αυτό είχε στην εξέλιξή τους. Και σίγουρα κάτι περισσότερο θα ξέρουν: «Το punk αναμφίβολα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο», αναφέρει ο Biff Byford. «Το 1977 παίξαμε support στους Clash στο Μάντσεστερ και μάλιστα ο Joe Strummer μου αποκάλυψε μετά από χρόνια ότι στα καμαρίνια τους τζαμάρανε το 747», καταλήγει ο frontman των Saxon. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Brian Tatler των Diamond Head, ενός από τα συγκροτήματα του NWOBHM που για πολλούς άξιζαν πολύ καλύτερης τύχης: «Το punk rock ήταν κάτι συναρπαστικό για εμάς εκείνη την εποχή. Έβλεπες τους Sex Pistols να παίζουν και σκεφτόσουν ότι μπορώ να το παίξω κι εγώ αυτό», ενώ η τραγουδίστρια/κιθαρίστρια των Girlschool, Kim McAuliffee, αναφέρεται με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό σε εκείνα τα χρόνια: «Η συμβολή του punk ήταν ζωτικής σημασίας. Θυμάμαι τότε που πολλά σχήματα προσπαθούσαν να παίξουν hard rock και ξαφνικά δεν είχε και τόση σημασία πόσο καλά έπαιζες, κάτι που… μας βόλευε», λέει γελώντας.
Όπως όμως συνέβη με το punk, έτσι και το NWOBHM δεν κράτησε πολύ. Το άστρο της σκηνής άρχισε να σβήνει γύρω στο 1982 – 1983. Την ώρα που μερικά από τα σχήματα που ξεπήδησαν από αυτήν είχαν αρχίσει να κατακτούν τα βρετανικά charts και να κλείνουν το μάτι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού γεμίζοντας αρένες (Iron Maiden, Def Leppard), τα περισσότερα παρέμεναν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και ήταν ελάχιστες οι περιπτώσεις συγκροτημάτων που τα δεύτερα και τρίτα albums τους κατάφεραν να ενθουσιάσουν όσο το πρώτο. Ωστόσο, το διάστημα κατά το οποίο το punk rock συναντήθηκε με το heavy metal μέσω του NWOBHM και ειδικότερα η περίοδος από τον Απρίλιο του 1979 έως τον Μάιο του 1980, εξακολουθεί να είναι από τα σημαντικότερα στην Ιστορία του είδους, αποδεικνύοντας περίτρανα -και προς πείσμα των πολλών- ότι το punk είναι όντως ένα από τα καλύτερα πράγματα που συνέβησαν ποτέ στο heavy metal.
by rockyourlife
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου