Πολύ πριν το εντυπωσιακό live στην Πομπηία, το ‘The Wall’ και τα concept albums, οι Pink Floyd ήταν μια μπάντα από φοιτητές που έπαιζε Rhythm & Blues σε μικρά κλαμπ του Λονδίνου και έκαναν επιτυχία χάρη στον τότε κιθαρίστα και «αρχηγό» τους, Syd Barrett. Ζωγράφος, στιχουργός, συνθέτης, κιθαρίστας και τραγουδιστής, ο Syd ήταν η επιτομή του καλλιτέχνη. Ήταν ο άνθρωπος που, παρά το ιδιαίτερο στυλ του και την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, όλοι τον εκτιμούσαν και ήθελαν να τον γνωρίσουν, ήταν το διάσημο μέλος του συγκροτήματος, αυτό με την περισσότερη δημιουργικότητα και, σύμφωνα με τον Rick Wright, ήταν εκείνος που τους ενέπνεε και τους ωθούσε να πειραματιστούν. Πράγμα πολύ σημαντικό αν αναλογιστούμε πως οι πειραματισμοί έπαιξαν βασικό ρόλο στην μετέπειτα επιτυχία των Pink Floyd.
Ωστόσο, η συχνή χρήση ψυχεδελικών ναρκωτικών, LSD κατά κύριο λόγο, τον οδήγησαν στη σχιζοφρένεια και κάπως έτσι, αυτός ο καλλιτέχνης μετατράπηκε στο μύθο της ψυχεδελικής εποχής των Pink Floyd, την οποία ακολούθησαν δύο εξαιρετικά προσωπικά άλμπουμ μέχρι να αποσυρθεί τελείως από τη μουσική. Ας δούμε λοιπόν τι είπαν για εκείνον κάποια άτομα που τον ήξεραν πολύ καλά!
David Gilmour, κιθαρίστας των Pink Floyd:
“Ήταν μια προσωπικότητα που πραγματικά σε μαγνήτιζε. Όταν ήταν πολύ μικρός ήταν διάσημος στην πόλη που μεγάλωσε, οι άνθρωποι τον έβλεπαν στον δρόμο και λέγανε «Αυτός είναι ο Syd Barrett!» και ήταν μόλις 14 χρονών. Κατά την άποψή μου, η κατάρρευσή του θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς. Ήταν ένα πολύ βαθιά ριζωμένο πράγμα. Θα έλεγα ότι τα ψυχεδελικά ναρκωτικά μπορεί να έδρασαν ως καταλύτης. Παρόλα αυτά δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να διαχειριστεί την επιτυχία με ό,τι αυτή συνεπάγεται.”
[Μιλώντας για τη μετέπειτα συνεργασία του με τον Barrett]: “Εγώ και ο Roger Waters καθίσαμε μαζί του αφού είχαμε ακούσει όλα του τα τραγούδια και του λέγαμε «Syd, παίξε αυτό! Syd, παίξε εκείνο!» Τον καθίσαμε σε μία καρέκλα με δύο μικρόφωνα μπροστά του και τον βάλαμε να τραγουδήσει. Η προοπτική κάποιων τραγουδιών απ’ αυτά… Θα μπορούσαν να είναι φανταστικά! Αλλά το να προσπαθείς να βρεις τρόπο να δουλέψεις με τον Syd ήταν πολύ δύσκολο. Έπρεπε να ηχογραφείς εκ των προτέρων τραγούδια χωρίς εκείνον, δουλεύοντας με μία απ’ τις (πολλές) εκδόσεις του τραγουδιού που ‘χε γράψει, και μετά να καθίσεις τον Syd και να προσπαθήσεις να τον κάνεις να παίξει και να τραγουδήσει (μαζί με την ηχογράφηση). Ή να τον βάλεις να παίξει μια δική του εκτέλεση και έπειτα να προσπαθήσεις να προσθέσεις τα υπόλοιπα από πάνω. Η ιδέα να παίξει ο Syd μαζί με άλλους μουσικούς ήταν προφανώς αδύνατη γιατί κάθε φορά άλλαζε το τραγούδι, δεν έπαιζε ποτέ το ίδιο τραγούδι δεύτερη φορά, νομίζω εκούσια.”
“Η πρώτη μου επαφή με τους Pink Floyd ήταν στο Marquee τον Ιούνιο του 1966. Είχα μια δισκογραφική και ψάχναμε για συγκρότημα που θα μπορούσε να πουλήσει δίσκους. Δεν μου άρεσε πολύ η pop, αλλά μου άρεσε πραγματικά ο τρόπος με τον οποίο αυτοσχεδίαζε αυτή η μπάντα. Θυμάμαι να τριγυρίζω στη σκηνή προσπαθώντας να καταλάβω από πού ερχόταν αυτός ο θόρυβος. Μέσα στο φθινόπωρο του 1966 έγραψε τα πάντα για τον πρώτο δίσκο των Pink Floyd. Για την ακρίβεια, αυτούς τους έξι μήνες, έγραψε σχεδόν όλα τα τραγούδια που χει γράψει στη ζωή του και πολλά απ’ αυτά τα τραγούδια εμφανίστηκαν στα solo albums του.
Το φθινόπωρο μετά την πρώτη περιοδεία τους στην Αμερική, υπήρχαν προβλήματα. Έλεγε ένα σωρό παράξενα πράγματα, και από ‘κει και πέρα ήταν πολύ δύσκολο να συγκρατήσουμε την κατάσταση, να συγκρατήσουμε εκείνον! Όλοι λέγαμε «χρειαζόμαστε περισσότερα κομμάτια» και όλοι τον πιέζαμε. Τελικά, ήταν ξεκάθαρο ότι δεν δούλευε και τότε ήρθε ο David Gilmour ως πέμπτο μέλος. Καταλάβαινε ο Syd τι συνέβαινε; Δεν ξέρω… Νομίζω όμως ότι κατά κάποιον τρόπο ο ίδιος έδιωξε τον εαυτό του απ’ το συγκρότημα.”
“Ο Syd μου είχε πει ότι του πήρε βδομάδες για να τελειοποιήσει τους στίχους του ‘Arnold Layne’ (ντεμπούτο single των Pink Floyd). Χρειάστηκε έντονο πνευματικό κόπο. Κάθε μέρα της ζωής μου, μου λείπει πραγματικά! Είχε τα πάντα! Έγραφε τραγούδια, ήταν ζωγράφος, ήταν ηθοποιός, μπορούσε και γοήτευε… Δεν θέλω να μιλάω για εκείνον σε παρελθοντικό χρόνο.”
Duggie Fields, μουσικός και πρώην συγκάτοικος του Barrett:
“Πήγαινα στις πρώτες τους συναυλίες. Επίσης, συνήθιζαν να κάνουν πρόβες στο διαμέρισμα, θυμάμαι ότι ήταν τα twist και όχι τα blues στοιχεία στη μουσική τους που την έκαναν ενδιαφέρουσα. Ο Syd ήταν σίγουρα ο βασικός δημιουργός στο συγκρότημα, ήταν αυτός που κοίταζαν όλοι στις συναυλίες. Και τότε προφανώς έγινε δυσλειτουργικός, αλλά το άτομο που έβλεπα εγώ δεν ήταν δυσλειτουργικό σε οποιοδήποτε βαθμό. Έβλεπα το πρόγραμμα της περιοδείας τους λίγα χρόνια πριν και είχα σοκαριστεί – ήταν τρελό. Βάλε και τη χρήση ναρκωτικών και είναι αρκετό για να φρικάρει τον καθέναν.
Εν τέλει, χανόταν όλο και πιο πολύ. Υπήρχαν μόνιμα κουρτίνες μπροστά απ’ τα παράθυρα, καθόλου καθαρός αέρας… Κάνοντας αναδρομή καταλαβαίνω ότι χανόταν, εκείνη την περίοδο αυτό δεν φαινόταν. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις απ’ τον Syd.”
Daevid Allen, κιθαρίστας των The Soft Machine:
“Τους πρωτοείδα στο IT Festival. Ήμουν εμφανώς επηρεασμένος απ’ αυτό που έκανε, που γλίστραγε πράγματα πάνω-κάτω στον λαιμό της κιθάρας. Ήταν όμορφος, τον γνώρισα στο (club) UFO και κοίταζε μέσα σου. Τα αθώα, παιδικά τραγούδια του ήταν για ανθρώπους που απέρριπταν τους παλιούς τρόπους, για ανθρώπους που δεν είχαν μεγαλώσει με τον πόλεμο. Ήταν μια δοξασία της αθωότητας της παιδικής ηλικίας. Στο τέλος ο Syd ξέμεινε από φρεσκάδα, κατάντησε βαρετό, δεν είχε πλάκα πια και έτσι σταμάτησε.”
Τίποτα λοιπόν δεν είναι τυχαίο, ακόμα και αν η συμμετοχή του στους Pink Floyd περιορίζεται σε έναν δίσκο (ενάμιση για την ακρίβεια αν λάβουμε υπ’ όψη και το ‘A Saucerful of Secrets’), κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το αντίκτυπο που είχε στην μετέπειτα πορεία τους. Για πολλούς από μας είναι ένα σύμβολο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ψυχεδελικής ροκ και θα είναι πάντα το πέμπτο μέλος των Pink Floyd. Οφείλουμε λοιπόν να του πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί, μεταξύ άλλων, προς τιμήν του γράφτηκε ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών! Shine on You Crazy Diamond!
by straightonmusic
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου