Μάλιστα. Φτάσαμε στο νούμερο δέκα τρία άλμπουμ. Ειλικρινά μου φαίνεται αδιανόητο πως πέρασαν 22 χρόνια από τότε που γνώρισα τον μουσικό ...έρωτα της ζωής μου. Τόσες αναμνήσεις και γεγονότα. Πολλάκις έχετε διαβάσει από έμενα την εμμονή και το πάθος μου για την μεγαλύτερη μπάντα που έβγαλε το metal στο χώρο του προοδευτικού ήχου. Το πάθος μου στα όρια της παράνοιας και η στάμπα στο δεξί μου χέρι να συμβολίζει πάντα μια αιώνια πίστη για αυτούς. Όλα τα παραπάνω είναι εξόχως ομαδικά, με συνάμα δεν μου αφαιρούν το δικαίωμα της αντικειμενικότητας. Άλλωστε οι Dream Theater, έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα. Είναι η μπάντα που είναι τόσο κοντά συναισθηματικά με τους οπαδούς της, που η κρίση αυτών, παραμένει ύψιστο αγαθό. Ο σεβασμός και η ταπεινότητα τους, έχει κάνει αυτή την σχέση τους, με τους οπαδούς τους, καρμική. Σας διαβεβαιώ ότι όταν τους γνώρισα το είδα από πρώτο χέρι αυτό.
Όλα αυτά τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνει ότι οι κρίσεις τους επηρεάζουν. Παραμένουν οι μουσικοί με την περισσότερη αυτοπεποίθηση στο χώρο. Τι να θυμηθώ πρώτο. Την αλλαγή από το εμπορικό (τι;) “Images And Words” στο σκοτεινό“Awake”, την καταξίωση του “Scenes From A Memory” στην υπερδισκάρα, αλλά κάργα αντί εμπορικό, “Six Degrees of InnerTurbulence” και.. και… και. Αυτή ακριβώς η αυτοπεποίθηση είναι που τους οδηγεί στο πιο τολμηρό εγχείρημα τους ever. Στο “The Astonishing”. Εγχείρημα με 130 λεπτά μουσικής, συμφωνική ορχήστρα, μια rock opera που έκανε να δημιουργηθεί περίπου δυο χρόνια, με ρόλους και εξέλιξη σε ένα concept που όλους τους ρόλους τους ενσαρκώνει ο τεράστιος James Labrie. Παρόλα αυτά, αυτή η φορά, είναι η φορά που μπήκα στο μυαλό του John Petrucci. Είναι αυτή η φορά που είχα ψυλλιαστεί που πάει η δουλειά. Η ηχητική κατεύθυνση της μετά (ευτυχώς) Mike Portnoy εποχής, σε συνάρτηση με το έπος “Illumination Theory”, από το προηγούμενο άλμπουμ τους, και την συνεργασία με την συμφωνική του Berkley στο “Breaking The Fourth Wall” live άλμπουμ, ήμουν σίγουρος ότι θα ξύπναγε την πιο συμφωνική και οπερατική πλευρά τους. Αυτή είναι η μια φορά που ήμουν ψυλλιασμένος για το τι θα ακούσω. Και δεν διαψεύστηκα. Βέβαια άλλο τι περίμενα και άλλο τι τελικά άκουσα, που με έστειλε για ...όνειρα σε ένα ...θέατρο γεμάτο όμορφες μουσικές.
Οι πρώτες διθυραμβικές κριτικές από γνωστούς οπαδούς τους στον χώρο, που μάλιστα είναι και αυστηροί κριτές τους, ομολογώ με ψάρωσαν. Όταν ξαφνικά ακούς ανθρώπους που ξέρεις πολύ καλά και ξέρεις πως σκέφτονται για τους Dream Theater, να αποθεώνουν κατά αυτόν τον τρόπο, ψαρώνεις. ‘Όταν έρχεται η ώρα που οι πρώτες νότες αναβλύζουν από τα ηχεία σου το ψάρωμα γίνεται ακόμα πιο μεγάλο. Όπως είπαμε, μιλάμε για concept άλμπουμ, που η ιστορία του μας μεταφέρει σε ένα μέλλον, δυστοπικό και δυσοίωνο, όπου η μόνη μουσική που υπάρχει και ακούγεται είναι από κάποια κατασκευάσματα που λέγονται Nomacs (noise - machines) και με αυτό τον τρόπο επιβάλλουν την τάξη στην Northern Empire. Κεντρικός ήρωας είναι ο Gabriel, ένας μουσικός που τραγουδάει και παίζει μουσική για να αφυπνίσει τους ανθρώπους να επαναστατήσουν και να τους δείξει ποσό σημαντικό είναι η μουσική έκφραση για την ανθρωπότητα.
Μουσικά τώρα που πάει το “The Astonishing”. Εδώ έχουμε πολλά να πούμε. Καταρχήν τα ξεσπάσματα είναι πολύ λίγα, ή τέλος πάντων λιγότερα από ότι φαντάζεστε και η μελωδική και Rock πλευράς τους πρωταγωνιστεί σε σχέση με την metal πλευρά τους. Αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο που εμένα προσωπικά με κέρδισε, γιατί υποκειμενικά μιλώντας, αυτή η πλευρά τους διαχρονικά ήταν η αγαπημένη μου. Άλλο ένα βασικό στοιχείο στο άλμπουμ είναι η ελάχιστη παρουσία ρεφρέν. Μάλιστα κύριοι, σε 130 λεπτά μουσική (περίπου 120 καθαρής μουσικής, χωρίς intro κτλ), έχουμε ελάχιστα ρεφρέν. Όσο περίεργο και να σας φανεί, δεν το καταλαβαίνετε. Είναι τόσο έντονες οι κορυφώσεις φωνητικά και στιχουργικά, που σας ξεσηκώνουν και τελικά τα ρεφρέν είναι και περιττά! Η ατμόσφαιρα θα έλεγα ότι είναι Broadway και το όπερα στοιχείο, έντονο. Θυμίζει πολύ σε λογική και ήχο μερικές φορές τα “Scenes From A Memory” και “Six Degrees of Inner Turbulence”. Πραγματικά μια σωστά δομημένη και χωρίς κάτι περιττό Rock Opera. Εδώ ο ακροατής ωφελεί να είναι έτοιμος για όλα. Το άλμπουμ είναι αντιεμπορικό και ζητάει από το ακροατή χρόνο. Δεν μπορείς ας πούμε να ξεχωρίσεις πέντε τραγούδια να τα βάλεις στο repeat και είσαι έτοιμος. Η πλάκα είναι ότι όσο το ακούς σε τραβάει να το ακούς όλο. Είναι έντονοι οι πειραματισμοί και η διάθεση για το απρόβλεπτο. Θα έλεγα επίσης ότι επιτέλους ο Jordan Rudess βάζει πλάτη στη φάση. Οι μελωδίες του είναι ουράνιες. Η ατμόσφαιρα και τα χρώματα που έχει απλώσει σε αυτό το εγχείρημα είναι πραγματικά κάτι το πρωτόγνωρο και συνάμα υπέροχο. Δίνει ζωή με τα πλήκτρα του στο όραμα του John Petrucci. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι είναι αυτή η πιο πλήρες και γεμάτη δουλειά του Jordan Rudess από το 1999 που εντάχθηκε στην μπάντα. Ο John Petrucci από την άλλη βγάζει τον μελωδικό του εαυτό στην επιφάνεια. Είναι συγκλονιστικός και ανατριχιαστικός. Δεν χρειάζεται να τον εκλιπαρεί η ταστιέρα να σταματήσει να την λιώνει για να μας ενθουσιάσει, αρκεί και να της φερθεί… ερωτικά. Οι Dream Theater είναι στα χέρια του και το ξέρει. Πειραματίζεται, ρισκάρει και στο τέλος δικαιώνεται. Σταθερά, ο σημαντικότερος κιθαρίστας των τελευταίων 20 χρόνων.
Ένα ακόμα πράγμα που ξεχωρίζει και είναι και το απαραίτητο στοιχείο για να αποδοθεί σωστά από το έργο, είναι η παραγωγή. Σωστά δομημένη, συμπαγείς και με μια αίσθηση ελευθερίας που περνάει στο υποσυνείδητο σου. Άρτια και επιβλητική. Καταρχήν τα τύμπανα του Μike Μangini ακούγονται σωστά και με όγκο τέτοιο που ενώ παίζει ...πατριάρχες (παπάδες δεν παίζει έτσι και αλλιώς) δεν σε ενοχλεί καθόλου. Δεν περισσεύει ή υπερβάλει πουθενά. Έχει πλέον εναρμονιστεί με την ιδέα των Dream Theater και προσφέρει, δυστυχώς για τον πατέρα αυτής την μπάντας την πιο ο γεμάτη και μεστή δουλειά που έβγαλαν ποτέ στα drums. Επιτέλους δείχνει προσωπικότητα και δείχνει πως θα πρέπει να παιχθούν τα τύμπανα σε μια μπάντα σαν τους Dream Theater. Δίπλα του, αλλά και μια ομάδα μόνος του, ο απίστευτος για άλλη μια φορά John Myung. Ο άνθρωπος που συνεχίζει να είναι ο στυλοβάτης αυτής της μπάντα πλέον των 30 χρόνων.
Σκόπιμα άφησα τελευταίο στην αναφορά μου τον James LaBrie. Η “φωνή” των Dream Theater έχει ανά τα χρόνια ακούσει πολλά. Ακόμα και 25 χρόνια που είναι στην μπάντα κάποιοι γραφικοί τον αμφισβητούν. Ε, και αυτοί ψάχνουν μέρος να κρυφτούν. O James LaBrie είναι σαν το καλό παλιό κρασί. Πρωταγωνιστεί σε ένα έργο που είναι σχεδόν σε όλο εκεί παρόν. Κάνει με ευκολία την καλύτερη του δουλειά στην πορεία της μπάντας και βουλώνει επιτέλους στόματα! Μελωδικός, συναισθηματικός, στο “πετσί" του κάθε ρόλου, έχει απίστευτη οπερετική χροιά και οι κορυφώσεις στα κομμάτια όπως προανέφερα, είναι για εγκεφαλικά. Μια λέξη, συγκλονιστικός.
Το “The Astonishing” λοιπόν δεν είναι ένα απλό έργο. Είναι ένα καλλιτέχνημα σπάνιας ομορφιάς που ακόμα πιο σπάνια συναντάμε πλέον στον κόσμος μας και στους καιρούς μας. Ο ακροατής θα βιώσει όλο το φάσμα των συναισθημάτων κατά την διάρκεια της ακρόασης. Στο τέλος, η ηρεμία και η ευχαρίστηση από αυτόν τον μουσικό… οργασμό του δίνει την ωθήσει να το ξαναζήσει. Πολλά έχουν ακουστεί για τους Dream Theater. Αρκετά σωστά και πολλά περισσότερα κομπλεξαρισμένα. Οι Dream Theater δεν είναι η μπάντα που θα της πεις τι να κάνει και θα το κάνει. Δεν τους ενδιέφερε ποτέ, να είναι η καλύτερη μπάντα στον κόσμο. Τους ενδιαφέρει να ξέρεις ότι δεν είναι υποχρεωτικοί, είναι απαραίτητοι!
Κολοσσιαίο δημιούργημα. Masterpiece.
Βαθμολογία: 99/100
Από το Rockoverdose,
Και τον Πάνο “Ytsejam” Πετρόπουλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου