Πέντε χρόνια συμπληρώνονται από το θάνατο του μεγάλου μουσικού, κιθαρίστα και τραγουδιστή, Gary Moore. Γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1952 στη Βόρεια Ιρλανδία και στα οκτώ του χρόνια, απέκτησε μια μεταχειρισμένη ακουστική κιθάρα, οπότε ξεκίνησε να παίζει. Όταν έγινε δεκατεσσάρων, έλαβε μια καλύτερης ποιότητας κιθάρα και έμαθε να παίζει με το δεξί του χέρι, αν και αριστερόχειρας. Οι μουσικές του επιρροές προέρχονταν από ονόματα όπως ο Albert King, ο Elvis Presley, οι Shadows και οι Beatles. Μετακόμισε στο Δουβλίνο το 1968 και αφότου παρακολούθησε τον Jimi Hendrix και τους John Mayall's Bluesbreakers στη γενέτειρά του το Belfast, εξέλιξε το στυλ του σε έναν blues-rock ήχο που τελικά ήταν και αυτό που κυριάρχησε στη μουσική του πορεία. Στα πρώτο χρόνια της πορείας του, η σημαντικότερη επίδραση του Moore, ήταν ο κιθαρίστας Peter Green, των Fleetwood Mac, τον οποίο είχε ως μέντορα του, τον καιρό που έπαιζε στο Δουβλίνο. Ο μουσικός ως ανταπόδοση στον Green, για τη συνεχή επιρροή που του άσκησε, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ – αφιέρωμα σ’ αυτόν, με τίτλο “Blues for Greeny”, το 1995, που αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από συνθέσεις του Green. Μάλιστα σ’ αυτό, ο Moore έπαιξε με μια κιθάρα Les Paul, που απέκτησε από τον Green όταν αποχώρησε από τους Fleetwood Mac.
Το πρώτο του επαγγελματικό βήμα, το πραγματοποίησε στα 16 του χρόνια, όταν εντάχθηκε στην μπάντα Skid Row, με τους Noel Bridgeman, Phil Lynott και Brendan "Brush" Shiels. Απέκτησε έτσι μια πρώτη φήμη στη μουσική βιομηχανία και ξεκίνησε να συνεργάζεται με τον Phil Lynott. Η θητεία του στους Thin Lizzy, αποδείχθηκε βραχύβια και το φλογερό του παίξιμο υπάρχει σε λίγα κομμάτια τους. Η σόλο του καριέρα του, είχε αφετηρία το 1973, όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του, “Grinding Stone”, ως The Gary Moore and, σημειώνοντας αμέσως επιτυχία. Το 1978, η σόλο καριέρα του, συνεχίστηκε με τη συνδρομή του Phil Lynott. Ο συνδυασμός της blues κιθάρας του Moore και της φωνής του Phil Lynott, δημιούργησε το “Parisienne Walkways”, που έκανε μεγάλη επιτυχία στα singles chart, αλλά και το άλμπουμ των Thin Lizzy, “ Black Rose: A Rock Legend”, που επίσης θριάμβευσε στα chart. Μετά από μια σειρά από rock δουλειές, ο Moore επέστρεψε στα blues μέσα απ’ το “ Still Got the Blues” με συνεισφορές από τους Albert King, Albert Collins και George Harrison. Παρέμεινε στο ίδιο στυλ μέχρι το 1997, όταν επέστρεψε σε πιο hard rock ήχο, αλλά με μια πιο ήπια προσέγγιση που περιλάμβανε pop στοιχεία και μπαλάντες και ακολούθησε μια διαφορετική μουσική κατεύθυνση το 1999, όταν αποφάσισε να πειραματιστεί με μοντέρνα χορευτικά beat, προκαλώντας σύγχυση σε πολλούς φαν. Με τη νέα χιλιετία, ξαναγύρισε στον δοκιμασμένο ήχο των blues, προχωρώντας σε τέσσερις κυκλοφορίες μέχρι το 2008.
Τον Ιανουάριο του 2005, συμμετείχε στο project “One Word”, με άλλους καταξιωμένους μουσικούς και ηχογράφησε το τραγούδι, “ Grief Never Grows Old”, συμβάλλοντας στην προσπάθεια ανακούφισης από το ασιατικό τσουνάμι του 2004. Επίσης, εμφανίστηκε στο κωμικό σκετς “The Easy Guitar Book Sketch”, παρέα με τον κωμικό Rowland Rivron και τους συναδέλφους του μουσικούς, Mark Knopfler, Lemmy Kilmister, David Gilmour και Mark King. Μολονότι στην Αμερική το έργο του κιθαρίστα δεν ήταν τόσο δημοφιλές, στα υπόλοιπα μέρη του κόσμου και κυρίως στην Ευρώπη, σημείωσε σημαντική αναγνώριση και εμπορική επιτυχία. Σε όλη τη σταδιοδρομία του, ο Moore έχει αναγνωριστεί ως επιρροή για πολλούς σημαντικούς κιθαρίστες όπως οι: Vivian Campbell, Patrick Rondat, John Norum, Paul Gilbert, Gus G, Slash, Orianthi, Joe Bonamassa, Adrian Smith, Doug Aldrich, Zakk Wylde, Randy Rhoads, John Sykes και Kirk Hammett. Συνεργάστηκε με ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνών συμπεριλαμβανομένων των: Phil Lynott, George Harrison, Trilok Gurtu, Dr. Strangely Strange, Colosseum II, Travelling Wilburys, Albert Collins, Jimmy Nail, Mo Foster, Ginger Baker, Jack Bruce, Jim Capaldi, B.B. King, Bob Dylan, Vicki Brown, Cozy Powell, Rod Argent, the Beach Boys, Ozzy Osbourne, Paul Rodgers, Keith Emerson, Roger Daltrey, Albert King κ.α.
Στην προσωπική του ζωή, από το 1970, είχε εγκατασταθεί στην Αγγλία όπου και παρέμεινε, με εξαίρεση δύο σύντομες περιόδους που έζησε στην Αμερική. Το 2002, αγόρασε μία μονοκατοικία, δυτικά του Brighton του Sussex, ώστε να είναι κοντά στους δύο του γιους που είχε αποκτήσει από τον πρώτο του γάμο, ο οποίος είχε διαρκέσει από το 1985 ως το 1993. Από το 1997, ζούσε με τη σύντροφό του, μια καλλιτέχνη που ονομάζεται Jo, και τις δύο κόρες τους Lily και Saoirse.
Στις 6 Φεβρουαρίου του 2011, σε ηλικία 58 ετών, ο Moore πέθανε από καρδιακή προσβολή, λόγω κατανάλωσης μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ. Εκείνη την εποχή, βρισκόταν σε διακοπές στο Kempinski Hotel στην Estepona της Ισπανία, με μια φίλη του, η οποία κάλεσε σε βοήθεια τα ξημερώματα. Η ταφή του έγινε σε ιδιωτική τελετή, παρουσία μόνο της οικογένειας και των στενών του φίλων. Με αφορμή το θάνατό του, πολλοί μουσικοί, από διάφορα είδη, μίλησαν με κολακευτικά λόγια για το μεγάλο ταλέντο του Gary Moore.
Από τη στήλη του Rock Overdose "Σαν Σήμερα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου