Βρισκόμαστε στο 1971. Λίγο πριν το πρωτοποριακό συγκρότημα Santana πάρει στροφή προς την Jazz Fusion αφήνοντας το Latin Rock. Σε αυτό ακριβώς το χρονικό σημείο προγραμμάτισε ο Carlos Santana, ο Gregg Rolie, ο Neil Schon και η παρέα τους τη χρονομηχανή τους.
Το θρυλικό αυτό σχήμα εκτόξευσε την καριέρα του Carlos και ανέδειξε τα ταλέντα των υπολοίπων με έναν υπέροχο συνδυασμό επιρροών και μια ξεχωριστή ορμή που τους έδωσε η ιστορική εμφάνιση στο Woodstock.
Πολλά χρόνια μετά, ο Schon είχε την ιδέα να ηχογραφήσει ξανά με τον Carlos και ο δεύτερος ολοκλήρωσε το σχέδιο βάζοντας στο παιχνίδι και τους υπόλοιπους της τότε σύνθεσης.
Το αποτέλεσμα μετά από τις ηχογραφήσεις τους αποδεικνύεται εξαίρετο. Με λιγότερη ορμή και περισσότερη «γλύκα» οι Santana προσφέρουν αρκετά, τα περισσότερα, από αυτά που μας είχαν δώσει στο σύντομο διάστημα που μεγαλούργησαν στο παρελθόν.
Ο Gregg Rolie είναι εδώ, με πιο μπάσα φωνή απ' ότι στο παρελθόν, αλλά με τις συνθέσεις που περιμέναμε, όπως το «διαβολικά» ανεβαστικό single "Anywhere You Want To Go".
Οι δύο μεγάλοι κιθαρίστες είναι επίσης εδώ και μας προσφέρουν πραγματικά υπέροχες μελωδίες όταν «συνομιλούν» οι κιθάρες τους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ("Shake It" και "All Aboard") όπου το heavy στοιχείο του Shon δείχνει να μην κολλάει με το όλο κλίμα, το πάντρεμα τους αποδεικνύεται επιτυχημένο, ειδικά όπου φανερώνονται πιο έντονα οι επιρροές του Schon από τον Hendrix και φυσικά από τον ίδιο τον Santana.
Υπάρχει, φυσικά, και άλλη μια μεγάλη επιρροή, αυτή του Peter Green η οποία κυριαρχεί στα "Blues Magic" και "Shake It", ενώ ο χαρακτηριστικός τόνος του Santana κυριαρχεί στα "Sueños" και "Fillmore East". Ειδικά στο τελευταίο αποτυπώνεται άφθαρτο το πνεύμα του αυτοσχεδιασμού και της τότε ελευθερίας του rock μουσικού.
Μη φοβηθείτε το "all star" του πράγματος. Αυτήν τη φορά δεν πρόκειται για εμπορικό κόλπο συνεργασιών. Πρόκειται για δουλειά κανονικού συγκροτήματος, με ψυχή και μεράκι, η οποία σωστά επελέγη να δημιουργηθεί εκτός της στέγης μεγάλης δισκογραφικής. Απλώς δεν συγκλονίζει όπως έκανε στο παρελθόν για δύο λόγους, ο ένας άδικος. Ο πρώτος -και άδικος- είναι γιατί δεν εκπλήσσει όπως τότε και ο δεύτερος γιατί δεν υπάρχει το ένα, το εξαιρετικό τραγούδι που θα μείνει στους αιώνες των αιώνων όπως το "Black Magic Woman" ή το "Soul Sacrifice".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου