Σαν σήμερα πριν 40 χρόνια το ντεμπούτο των Ramones αλλάζει τον κόσμο

 23 Απριλίου 1976, στην Νέα Υόρκη το ραδιόφωνο παίζει τα γνωστά disco, FM rock, μουσική για μια μεγαλούπολη που κινείται στο ρυθμό της επερχόμενης ζέστης και του καλοκαιριού του «Γιου του Σαμ», του πρώτου κατά συρροή δολοφόνου που θα απασχολήσει την κοινή γνώμη.


 Σε μια χώρα που ζει και κινείται στον απόηχο της πετρελαϊκής κρίσης, του τέλους του πολέμου του Βιετνάμ και του σκανδάλου Watergate, κάποιοι λίγοι υποψιασμένοι από τις εμφανίσεις του κουαρτέτου στα CBGBs και Max Kansas City, γνωρίζουν την ύπαρξη ενός καλά κρυμμένου μυστικού. Μια παρέα που αποτελείται από τους Tommy, Joey, Dee Dee, Johnny Ramones (τέσσερα μουσικά και μόνο αδέλφια) καταφέρνει να κυκλοφορήσει το πρώτο ομώνυμο album της από την Sire.



 Το εξώφυλλο θα γίνει κλασικό για την απλότητα του αλλά και γιατί θα δημιουργήσει σχολή στο rock ντύσιμο. Το ντύσιμο των «Ατίθασων» του Marlon Brando συναντά το κούρεμα του Brian Johnson (ROLLING STONES) και με μια φωτογραφία που κόστισε 125 δολάρια δίνουν ένα εξώφυλλο, που προϊδεάζει έντονα για το περιεχόμενο.

 Η μουσική δεν θα είναι ποτέ πια ίδια. Το πρώτο album των RAMONES έχει την ίδια αξία με τα πρώτα single της Chess, με το πρώτο άλμπουμ των Μπιτλς, με κάθε κλασικό album που καθόρισε ένα υβρίδιο. Το punk μπορεί να έχει ξεκινήσει στην Μ. Βρετανία, αλλά με τους RAMONES αποκτά την «καλλιτεχνική» του αξία στις ΗΠΑ. Το ιστορικό του garage, του rock n roll των 50s, των 60s γυναικείων σχημάτων, της power pop των 60s, του ηχητικού τοίχου των big bands, σε ένα χαρμάνι που υπεύθυνοι είναι κύρια οι Dee Dee/Johnny στη σύνθεση και ο «εξωγήινος» Joey στα φωνητικά. Το ηχητικό υποσύνολο υποβοηθείται από το στακάτο, κοφτό παίξιμο του Johnny και το ακούραστο ρυθμικό γέμισμα του Tommy. Πέραν των κοφτών riff και της sugar pop αισθητικής των τραγουδιών, η οποία οφείλεται στα δεύτερα φωνητικά που γεμίζουν κάθε τραγούδι, αυτό που θα χαρακτηρίζει τον ήχο των RAMONES είναι η ταχύτητα των συνθέσεων και η έλλειψη κιθαριστικών σόλο, όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά όπως εξηγεί ο Johnny σε συνέντευξη του 1976 «καθυστερούν τα πράγματα και μας κρατάνε πίσω. Τα περισσότερα τραγούδια μας δεν τα χρειάζονται. Οι συγχορδίες είναι το παν…»

 Το εμβληματικό logo του αετού με το μπαστούνι του μπέιζμπολ, την παραλλαγή του εμβλήματος των Η.ΠΑ, στο οπισθόφυλλο, σχεδίασε ο καλλιτεχνικός διευθυντής τους Arturo Vega, συχνά αποκαλούμενος ο 5ος RAMONE. «Τους είδα σαν την απολυτή αμερικάνικη μπάντα. Αντανακλούσαν τον αμερικάνικο χαρακτήρα γενικά, μια σχεδόν παιδική, αθώα επιθετικότητα», Τα t-shirt τους βοήθησαν να επιβιώσουν και όπως δήλωσε ο πρώην μάνατζερ τους, Nancy Fields , πούλησαν περισσότερα t- shirt απ’ ότι δίσκους.


Σε ερώτηση πως γράφουν τα τραγούδια τους, το 1976 ο Tommy απαντά "Πετάμε τα πράγματα στον τοίχο και βλέπουμε πως αναπηδούν."


Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι εν μουσική αδελφοί, με το περίεργο όνομα; Ο τραγουδιστής Joey με την εγκυκλοπαιδική γνώση και αγάπη για την pop μουσική και τις χίπικες επιρροές και ιδέες, έπασχε από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD) και ένα όγκο στη σπονδυλική στήλη, που αν και αφαιρέθηκε σε νεαρή ηλικία τον άφησε ευαίσθητο σε λοιμώξεις που άφησαν το σημάδι τους στην μετέπειτα ζωή του. Ο μπασίστας Dee Dee, με την αντιδραστική νιότη, που μέρος της αποτυπώθηκε στο 53ρδ και τα τραύματα απ΄ τη ζωή στους δρόμους της ΝΥ, ήταν ο βασικός συνθέτης Ο κιθαρίστας Johnny, με το πέρασμα από στρατιωτική σχολή και δουλειά σε οικοδομές, πραγματιστής και υπεύθυνος για τη σιδηρά πειθαρχία στο σχήμα και την καταπίεση εν μέρει του Dee Dee.

 Τελευταίος ο Tommy, ο Ουγγρικής καταγωγής ντράμερ, που διέφυγε οικογενειακώς στις Η.Π.Α, μετά την εισβολή των Σοβιετικών το 1957 στα 8 του χρόνια για να μεγαλώσει στην Νέα Υόρκη και να γίνει ο παραγωγός, ντράμερ και ιδρυτικό μέλος τους.

 Έχοντας παρακολουθήσει μια συναυλία των NEW YORK DOLLS εμπνεύστηκε τους RAMONES και έδωσε τους ρόλους στους παλιούς συμμαθητές του. Το όνομα ήρθε από πρόταση του Dee Dee από το «ψεύτικο» όνομα που έδινε ο McCartney στα ξενοδοχεία, το Paul Ramon. Με την προώθηση του Joey στη θέση του τραγουδιστή, ο Tommy, αφού δεν έβρισκαν κατάλληλο ντράμερ αναγκάστηκε να αναλάβει τη θέση, Ο συνθέτης ήταν ο Dee Dee, ενώ τραγούδια σαν το «Saturday night» των BAY CITY ROLLERS ενέπνευσαν το ρεφρέν «Blitzkrieg Bop».


 Οι καβγάδες τους επί σκηνής στο CBGB s έμεινα κλασικοί στον ιδιοκτήτη Hilly Crystal, που τους εμπιστεύτηκε να γίνουν μόνιμοι στο club του. «Παίζαμε σε 5 άτομα και μετά έξι μήνες σε 30», θυμάται ο Johnny. Η δημοσιογράφος Lisa Robinson (Hit Parader , Rock Scene), τους βοήθησε να γίνουν ευρύτερα γνωστοί.


 Η παραγωγή του Craig Leon, A&R man στην Sire, με κόστος μόνο 6400 δολάρια, είναι λιτή, με μοντέρνες τεχνικές για την εποχή, επηρεασμένη από τους BEATLES και τα κόλπα στο studio που ενέπνευσαν όλη την μοντέρνα pop, rock σκηνή. Σε αντίθεση με ότι πολλοί πιστεύουν, το album δεν είναι μια ζωντανή ηχογράφηση στο studio, αλλά ειδικά στα φωνητικά, είχε πολλές λήψεις και αλληλοεπικαλύψεις. Το album γράφτηκε μέσα σε μια μόνο εβδομάδα, δημιουργώντας αίσθηση για την εποχή, με την ταχύτητα ηχογράφησης και το κόστος της. Ένα σχήμα που έχει τριφτεί σε συναυλίες, που το set του διαρκεί μετά βίας 35 λεπτά, δημιουργεί μια ολόκληρη σκηνή, με την εναρκτήρια έκφραση του album, την κραυγή που θα γίνει το σήμα κατατεθέν τους, το «Hey ho, let’s go!».

 Το σημείο που η μουσική σκηνή αποχαιρετά τα disco λικνίσματα, τα μακρόσυρτα rock σόλο των 70s και τα ψυχεδελικά ταξίδια των 60ς, κοιτά με χαμόγελο το ραδιοφωνικό rock και την pop και ενστερνίζεται όσα οι ROLLING STONES, Elvis, NEW YORK DOLLS και τα σχήματα του γκαράζ υποσχέθηκαν και κληροδότησαν. Η μουσική των RAMONES, είναι σαν τις ταινίες του Ed Wood. Φθηνές b movies, με ιδέες που υλοποιούνται με τα ελάχιστα μέσα και τη μέγιστη καλλιτεχνική αξία. Μικρά δίλεπτα αριστουργήματα, ηχητικής επιθετικότητας, αιχμηρά αλλά και συναισθηματικές ωδές στην νεανική παραβατικότητα, τον αυθορμητισμό, τους απόκληρους και απόμακρους του σχολείου, της κοινωνίας, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, εθισμούς, ταξίδια σε κάθε μορφή «υποκουλτούρας» που η ενήλικη κοινωνία, περιθωριοποιεί. Από τα δερμάτινα , τα αθλητικά παπούτσια και τα στενά τζίν, στα Brian Jones κουρέματα, στους BAY CITY ROLLERS και το ραδιοφωνικό pop rock που αγαπούσε ο Joey, όλα είναι εδώ, σε μια μίξη πολιτικά μη ορθή, γιατί η πολιτική δεν είναι το στοιχείο τους. Οι RAMONES είναι η παρέα που κάθεται στην άκρη του σχολείου στο διάλειμμα και μιλά για μουσική, ζει για τη μουσική και ντύνεται όπως ακριβώς οι ήρωες της, μέχρι να αποφασίσει να δημιουργήσει μουσική. Οι απόκληροι, απόμακροι τύποι κάθε σχολείου, που όταν αφήσουν τη φλόγα της δημιουργικότητας να αναφλεγεί, σβήνουν με την λάμψη της δημιουργίας τους, κάθε συμβατικό μοντέλο επιτυχίας και ξαναμοιράζουν την τράπουλα με τους δικούς τους κανόνες.


 Από τα 29:04 λεπτά του πρώτου album, τα δεκατέσσερα τραγούδια του έχουν καλύψει τα πάντα ακόμα και όσα θέματα απέφευγε η μουσική κοινότητα να θίξει, είτε γιατί ήταν αιχμηρά είτε γιατί δεν ήταν αρκετά σοβαρά. “Blitzgrieg Bop”, “Beat on the brat”,” Judy is a punk”, “ I wanna be your boyfriend”, “Now I wanna sniff some glue”, “I don’t wanna go down to the basement”, “Havana affair”, “53rd and 3 rd”, “Today your love, tomorrow the world”. (Ανδρική πορνεία, κατασκοπικές περιπέτειες, Χιτλερική νεολαία, ταινίες τρόμου, ανεκπλήρωτοι έρωτες, νεανική παραβατικότητα). Όλα αυτά μέσα από τον ασταμάτητο ρυθμό των RAMONES που ενσωματώνει τα πάντα σε μια 60s κόμικ αισθητική. Τα σχόλια του Tommy για το Γούντστοκ δίνουν την ιδέα για τις ρίζες τους «Πήγες στο Γούντστοκ;.. «Όχι δεν θέλαμε να κάτσουμε στην λάσπη» Tommy «Είμαστε επηρεασμένοι από τη μουσική του τέλους του 50 και αρχές του 60, hit singles σε μίξη με σκληρό rock» Johnny «το album έχει 14 singles. Γράφουμε singles αλλά είναι σε μορφή album».

 Η αποδοχή του album στις ΗΠΑ, Ν.111 στον πίνακα επιτυχιών Billboard δεν ήταν αντίστοιχη της Αγγλίας, που ο John Peel τους βοήθησε παίζοντας ανελλιπώς το album στην εκπομπή του και κάνοντας ανθρώπους σαν τον Sid Vicious να πιστέψουν ότι μπορούν να γίνουν μουσικοί.


 Το album δεν γνώρισε επιτυχία με την κυκλοφορία του αλλά ενέπνευσε την Βρετανική punk σκηνή, fanzine του χώρου όπως το Sniffin Glue του Mark Perry, από τα πρώτα punk fanzine ενώ εκ των υστέρων το είδαμε στις περισσότερες λίστες με τα πιο επιδραστικά album. Συμπεριλήφθηκε στην λίστα του περιοδικού Spin “Top Ten College Cult Classics “(1995), στη λίστα του 2001, στο ειδικό τεύχος “25 Years of Punk” στη λίστα με τα “50 Most Essential Punk Records”, στο νούμερο 1 και στην λίστα του περιοδικού Mojo, της ίδιας χρονιάς σαν το τέταρτο καλύτερο punk άλμπουμ. Στη λίστα του περιοδικού Q στα «100 Greatest Albums Ever» (2003) είχαν τη θέση 74.
Όμως τι είναι αυτό που πραγματικά έκανε την μουσική κοινωνία, να αγκαλιάσει το album των RAMONES και την μουσική τους τόσο θερμά; Η δήλωση του μπασίστα των GENERATION X, Tony James τα λέει όλα «Όταν κυκλοφόρησε το album, όλα τα Βρετανικά σχήματα τριπλασίασαν την ταχύτητα τους σε μια νύχτα. Δίλεπτα τραγούδια, πολύ γρήγορα.


 Η επίδραση των RAMONES φάνηκε στα tribute album τους που καλλιτέχνες τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, σαν τους METALLICA, RED HOT CHILLI PEPPERS, U2, RANCID, Pete Yorn, Tom Waits, KISS, GARBAGE, συμμετείχαν στο “We re a happy family, a tribute to RAMONES”. Ο ίδιος ο Lemmy τους αφιέρωσε το ‘R.a.m.o.n.e.s” από το album “1916” και τους συνόδευσε επί σκηνής. Οι RAMONES ανήκουν πλέον στην μικρή αλλά επίλεκτη ομάδα σχημάτων μαζί με τους AC/DC, MOTORHEAD, STATUS QUO, που αν και τα album τους , μοιάζουν αντίγραφα για το ευρύ κοινό, η αλήθεια είναι ότι η μοναδικότητα και η έμπνευση τους επιτρέπουν να είναι κάθε δουλειά τους μοναδική και να αποκτούν περίοπτη θέση στην ιστορία της pop/rock μουσικής.

 Χωρίς τους RAMONES το punk, θα υπήρχε, αλλά δεν θα είχε ποτέ την ίδια ταχύτητα, ένταση και συναισθηματισμό. Ο κρίκος που ένωσε την συναισθηματική ευαισθησία και τον παλιμπαιδισμό της pop σκηνής των 60s, με την κοινωνία της σκληρότητας της μετά πετρελαικής κρίσης Αμερικής και Ευρώπης, άκουγε στο όνομα RAMONES. Η επιτομή δύο κόσμων, που κοινό στοιχείο είχαν τα ένρινα φωνητικά του Joey και την κιθάρα του Johnny πάνω στο σφιχτό γρήγορο παίξιμο των υπόλοιπων δύο. Είναι αλήθεια ότι τα τρίο μένουν στην ιστορία, αλλά την ιστορία την γράφουν οι τετράδες, BEATLES, RAMONES, DEEP PURPLE, BLACK SABBATH, U2,SEX PISTOLS, LED ZEPPELIN

by rockyourlife