Appetite for Guns N’ Roses: Η δισκογραφία των Αμερικανών στο μικροσκόπιο

 Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Η (μερική;;;) επανασύνδεση των αυθεντικών Guns N’ Roses, αποτελεί την μεγαλύτερη καλή είδηση για τους οπαδούς του rock ήχου παγκοσμίως. Έχοντας γίνει μάρτυρες απανωτών κακών το τελευταίο διάστημα, η πληροφόρηση που έφτασε από το στρατόπεδο των Αμερικανών hard rockers μας έκανε να πάρουμε μια ανάσα.

 Μην με παρεξηγείτε. Δεν λέω ότι άπαντες σκίζουν τα ρούχα τους από ενθουσιασμό, αλλά σίγουρα το νέο σχολιάστηκε από την πλατιά μάζα των οπαδών της rock σε παγκόσμια κλίμακα. Και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από το αν τα σχόλια αυτά ήταν διθυραμβικά, πικρόχολα ή ακόμα και σαρκαστικά. Εν αναμονή λοιπόν των πρώτων πολυσυζητημένων επικείμενων ζωντανών εμφανίσεων του συγκροτήματος μέσα στον Απρίλη, ρίχνουμε μια ματιά στη studio δισκογραφία τους, βάζοντάς τα από το λιγότερο καλό στο καλύτερο.

«The Spaghetti Incident?» (1993)
Πάντα μπροστά από την εποχή τους, οι Guns στο απόγειο της καριέρας τους κυκλοφορούν ένα album με διασκευές. Λίγο η επιλογή των τραγουδιών, λίγο οι κακές σχέσεις μεταξύ τους και φυσικά η μονοπώληση του ενδιαφέροντος της μουσικής βιομηχανίας για το grunge, έκαναν το εν λόγω εγχείρημα να ξεχαστεί γρήγορα. Παρόλο που ο δίσκος έκανε καλό ντεμπούτο στα Billboard charts, πούλησε σημαντικά λιγότερο απο τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους και έμεινε στην ιστορία ως «η αρχή του τέλους». Στο «The Spaghetti Incident?» δε συναντάμε προχειροδουλειές, όταν όμως -κατά γενική ομολογία- η πλειοψηφία των κομματιών που διασκευάζονται είναι κλάσεις κατώτερα των δικών σου συνθέσεων, μοιραία θα απογοητεύσεις τους οπαδούς σου, τους οποίους έχεις καλομάθει σε κορυφαίες δουλειές. Πόσο μάλλον μετά τα 2 «Use Your Illusion».

«Chinese Democracy» (2008)
Δεκαπέντε χρόνια ήταν πάρα πολλά. Αρκετά συνέβησαν από το 1993 του «The Spaghetti Incident?»,και ακόμα περισσότερα από το 1991 των «Illusions» που ήταν οι τελευταίες κυκλοφορίες με original υλικό. Οι οπαδοί δεν ήξεραν τι να περιμένουν, και τελικά το «Chinese Democracy» δίχασε. Οι κριτικοί δεν ήξεραν πώς να το αντιμετωπίσουν, καθώς σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να είναι μια ηχητική συνέχεια του 1991, ενώ η μεγάλη περίοδος αδράνειας της μπάντας δεν είχε βοηθήσει στο να έρθει ομαλά η εξοικείωση των οπαδών με τον νέο ήχο. Σε αυτό δεν βοηθούσε και η σύνθεση της μπάντας, που οπτικά και μόνο, ξένιζε στους παλαιότερους fans. Το album παρόλα αυτά, περιέχει κάποια αξιόλογα κομμάτια όπως το «This I Love», και φυσικά η στιγμή που πρωτοακούσαμε την φωνή του Axl στο ομώνυμο κομμάτι κατά την πρώτη ακρόαση του CD ήταν ανατριχιαστική. Τελικά το «Chinese Democracy» αποδείχθηκε εμπορική επιτυχία ειδικά την περίοδο που κυκλοφόρησε, αλλά δεδομένων των συνθηκών της κυκλοφορίας, της προώθησης αλλά και της νοσταλγίας που την περιέβαλε, ήταν αναμενόμενη και θα είναι άκυρο να συνδεθεί άμεσα με την ποιότητα του.

«G N’R Lies» (1988)
Η δεύτερη επίσημη κυκλοφορία της μπάντας, χωρίζεται σε δύο μέρη. Τα πρώτα τέσσερα κομμάτια (πρώτη πλευρά στο βινύλιο) αποτελούν το EP «Live?!*@ Like A Suicide» που είχε κυκλοφορήσει αρχικά το 1986 σε περιορισμένο αριθμό, και έχει την μορφή live. Στην ουσία είναι δύο συνθέσεις της μπάντας και δύο διασκευές παιγμένες live στο studio, με τον ήχο του κοινού να προστίθεται στο τέλος. Το δεύτερο μέρος, περιέχει τέσσερις αυθεντικές συνθέσεις του group σε ακουστική μορφή. Ένα από αυτά είναι το «You’re Crazy» που κάνει την εμφάνιση του σε ηλεκτρική μορφή στο «Appetite For Destruction». Στην ουσία αποσκοπούσε στο να καλύψει το κενό μεταξύ της κυκλοφορίας του ντεμπούτου της μπάντας και της επόμενης δισκογραφικής δουλειάς, μιας και οι στόχοι ήταν υψηλοί και έβλεπαν τα επόμενο «κανονικό» album να καθυστερεί. Το «Lies» αποτυπώνει το προφίλ μιας μπάντας που δεν φοβάται να αποστασιοποιηθεί από τον ήχο του επιτυχημένου «Appetite…» και παρουσιάζει το ενεργειακό ηφαίστειο των live εμφανίσεων της από την μία πλευρά και την πιο ήρεμη αλλά συνθετικά ώριμη πλευρά από την άλλη.

«Use Your Illusion Ι» (1991)
Οι Gunsτο 1991 πατάνε τόσο γερά στα πόδια τους, που προχωρούν σε μια αυθάδικη κίνηση επίδειξης υπεροχής. Κυκλοφορούν δύο διπλά albums την ίδια ημέρα. Και τα δύο καρφώνονται αμέσως στην κορυφή. Μετά από σχετική έρευνα, δεν διαπίστωσα να έχει συμβεί ξανά κάτι τέτοιο, ενώ οι καλλιτέχνες που έχουν επιχειρήσει να κυκλοφορήσουν δυο μονά albums την ίδια ημέρα, μετριούνται στα δάχτυλα και το εγχείρημα τους σε καμία περίπτωση δε στέφθηκε με τέτοια επιτυχία. Σίγουρα για πολλούς είναι δύσκολο να διαλέξουν μεταξύ των δύο albums, αλλά προσωπικά, αν και δεν θα αρνηθώ την αρτιότητα του «Use… I» και το γεγονός ότι το ξέρω απο έξω και ανακατωτά, ήταν σχετικά εύκολο να το βάλω εδώ. Λίγο πιο straight forward από το δεύτερο μέρος, διανθισμένο όμως μέχρι και με κάποια country στοιχεία («You Ain’t The First»), παρουσιάζει μια πληρότητα μέσα από το 16 κομμάτια του που λίγα albumστην ιστορία έχουν να επιδείξουν. «Right Next Door To Hell», «Back Off Bitch», «Don’t Damn Me», «Dead Horse», «Comma» είναι κομμάτια που αν και δεν γνώρισαν επιτυχία, πλαισιώνουν super hits όπως το «Don’t Cry» με υποδειγματικό τρόπο. Πόσα κομμάτια γνωρίζετε που θα μπορούσαν να επισκιάσουν μια σύνθεση όπως το «November Rain»;

«Use Your Illusion II» (1991)
Το δεύτερο μέρος των «Illusions», αφήνει την αίσθηση μιας πιο ολοκληρωμένης δουλειάς. Όλα τα κομμάτια είναι πρωτοκλασάτες συνθέσεις, και η δυσκολία να ξεχωρίσεις κάποια από το σύνολο είναι χαρακτηριστική. Για να ξεκινήσουμε από τις πιο εμπορικά επιτυχημένες στιγμές, «Civil War», «Estranged», «You Could Be Mine» και η alternative version του «Don’t Cry» δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Εννοείται ότι και η προώθηση ήταν υποδειγματική, καθώς το «You Could Be Mine» εμφανίστηκε στο soundtrack του «Terminator 2», ενώ το «Estrange» είναι μια ταινία υπερπαραγωγής μικρού μήκους από μόνη της (κατά τα πρότυπα του «November Rain» και «Don’t Cry»).Πέραν τούτων, η διασκευή στο «Knockin’ On Heaven’s Door» του Bob Dylan έκανε μεγάλη αίσθηση, αλλά και τα υπόλοιπα originals ήταν συνθετικά σεμινάρια. «Yesterdays», «Get In The Ring» (στο οποίο τα βάζουν με τον μουσικό τύπο), «Shotgun Blues», «Breakdown», «Pretty Tied Up» και «Locomotive», είναι μόνο μερικά παραδείγματα που τονίζουν το ποιοτικό χάσμα που υπήρχε μεταξύ της μπάντας και της υπόλοιπης σκηνής. Ά, και να για έχουμε μια εικόνα της επιτυχίας των «Illusions», τα νούμερα έγραψαν 1.455.000 πωλήσειςτην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας τους μόνο στην Αμερική, με το πρώτο μέρος να φτάνει τα 685.000 αντίτυπα και το δεύτερο τα 770.000!

«Appetite For Destruction» (1987)
Το να προσπαθήσεις να γράψεις κάτι πρωτότυπο για αυτό το album είναι άσκοπο. Το «Appetite…» έχει πάρει την θέση του στην ιστορία της μουσικής ως ένα από τα σημαντικότερα ντεμπούτα όλων των εποχών, και αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη περίοδο της heavy rock σκηνής. Αν και δεν εντυπωσίασε αρχικά με τις πωλήσεις του, αργά αλλά σταθερά, και με την επιμονή του ίδιου του Geffen (ιδιοκτήτη της δισκογραφικής), το group απέκτησε αρχικά δειλά κάποια προβολή στο MTV. Μπορεί αυτό να επετεύχθη έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του, αλλά όταν έγινε… δεν υπήρξε γυρισμός. Το «Appetite For Destruction» αποτέλεσε την κορυφή της έκρηξης της σκηνής του L.A., η οποία είχε ήδη δώσει δείγματα αναβρασμού από νωρίτερα. Τα «Sweet Child O’ Mine» και «Paradise City» πλέον θεωρούνται διαχρονικές κορυφαίες επιτυχίες, και αποτελούν σήμα κατατεθέν του group. Το κάθε ένα από τα υπόλοιπα κομμάτια έχει ειδικό λόγο αναφοράς, και πατάει σε βιώματα των μελών της μπάντας. Με αυτό το album, αλλά και με τα εκρηκτικά live και την αυτοκαταστροφική προσωπικότητα τους, οι Guns N Roses χαρακτηρίστηκαν ως «η πιο επικίνδυνη μπάντα του πλανήτη», αφήνοντας την εικόνα ότι διεκδικούσαν με τσαμπουκά κάτι που θεωρούσαν ότι τους ανήκε. Καθόλου άσχημα για πέντε αλητάμπουρες που οι προβλέψεις ήταν συντριπτικά εναντίων τους!


by rockyourlife