Review: W.A.S.P. Golgotha

The Song Remains the Same

Η συγκεκριμένη κριτική θα μπορούσε άνετα να περιοριστεί σε μία και μοναδική γραμμή, με μία και μόνο απλή και εύκολη πρόταση, που αντιπροσωπεύει τους Wasp τα τελευταία πολλά χρόνια. Ποια είναι αυτή? Κλασικός, αναμενόμενος και προβλέψιμος δίσκος τυπικής Wasp αισθητικής. Τόσο απλό. Αν όμως με περιορίσω σε αυτό βλέπω να μου πετούν πέτρες. Ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά το θέμα.

 Ο Βlackie Lawless και η παρέα του, ασχέτως αν αρέσει σε όλους ή όχι, έδωσε πολλά σε αυτήν την μουσική πίσω στα δοξασμένα 80s'. Αυτό που δεν έδωσε ποτέ, και προσωπικά είμαι οκ με αυτό, είναι η οποιαδήποτε αίσθηση πειραματισμού και αλλαγής. Κάποια μικροψεγάδια ίσως και να υπήρξαν, αλλά στροφή μουσικά ή εξερεύνηση σε άλλα μονοπάτια και δρόμους δεν είδαμε ποτέ. Ακολουθώντας πιστά την "περπατημένη"  που τους ανέδειξε, ειδικά μετά το "The Crimson Idol" του 1992 λίγο πολύ όλα τους τα άλμπουμ είναι σαν ανεπίσημη συνέχεια. Και αυτό είναι κάτι που δεν το λέω απαραίτητα αρνητικά. Δεν είναι ούτε οι πρώτοι και σίγουρα δεν θα είναι οι τελευταίοι που επαναλαμβάνουν σκόπιμα τον εαυτό τους και παρόλα αυτά καταφέρνουν να "στήσουν" καλούς δίσκους και κομμάτια.

 Πίσω στο "Golgotha" τώρα, μιας και αυτό είναι το βασικό μας θέμα. Όλα τα παραπάνω εκφράζουν και την καινούρια τους δουλειά. Ατελείωτη Ντο-ρε-μάδα, με τα old time classic refrain, τις εφευρετικότατες αρμονίες στις γέφυρες και τα "αδειάσματα" μετά το δεύτερο refrain ή solo που κοντεύουν να γίνουν πιο cliche και από το τζατζίκι στο σουβλάκι. Γιατί Wasp ακούς... Σε γενικά πλαίσια το άλμπουμ κυλάει αρκετά ευχάριστα. Ένα σκαλοπάτι χαμηλότερα κατά την γνώμη μου από το "Babylon" συνθετικά, χωρίς όμως να υστερεί σε στιγμές. "Scream", "Shotgun", "Miss You", “Fallen Under”,"Golgotha" ξεχωρίζουν από τα εννιά συνολικά του δίσκου.

 Οπότε θα κλείσω όπως ξεκίνησα. Ένας αναμενόμενος Wasp δίσκος. Για τους "βαμμένους" οπαδούς, νομίζω πληρεί τις προδιαγραφές. Για όλους τους υπόλοιπους που πέρα από 4-5 βασικά hit-ακια δεν πολύ ασχολούνται, δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας λόγος να ασχοληθούν.

Βαθμολογία: 70/100

Από το Rock Overdose,

Και τον Κωνσταντίνο Μάρη