Έχω σκεφτεί αρκετές φορές,
κυρίως για να διασκεδάσω τον εαυτό μου, πως θα είμαστε εμείς οι μέταλλοι όταν
γεράσουμε. Μας έχω ονομάσει, γερομέταλλους. Θα καθόμαστε σε κάποιο καπή και θα
τσακωνόμαστε για το ποια είναι η καλύτερη περίοδος των Sabbath.
«Sabbath μόνο με Ozzy. Τέλος!
Όλα τα άλλα είναι μπούρδες.» θα λέει κάποιος από εμάς.
«Τι λεει ρε ο γεροξεκούτης;» Θα
πετάγεται ένας άλλος και θα κουνάει το μπαστούνι του στον αέρα. «Sabbath με
Dio. Αυτοί δημιούργησαν τον πραγματικό ήχο του Heavy Metal.»
Σηκώνεται ο πρώτος, με πολύ
προσπάθεια. «Για ξαναπέστο αυτό αν τολμάς ρε;» Και τον χτυπάει με το
μπαστούνι στο καλάμι.
«Come at me bro. I dare ya. I
double dare ya.» λέει ο δεύτερος και του φέυγει η μασέλα από το στόμα.
«Σαν τον Martin δεν έχει.» μπαίνει
ο τρίτος της παρέας στη συζήτηση, λίγο χαμένος από τα χρόνια. «Το “Eternal Idol” σπέρνει.» λέει
και κοιτάει τα χαρτιά του. Την ετοιμάζει τη πρέφα.
«Μίλησε και ο λούλης.» απαντά ο
δεύτερος. «Πως και σ’άφησε η κυρά σου να βγεις; Πήρες άδεια;»
«Πρέφα. Πάρτα τώρα στο σαπισμένο σου
πτώμα.» Χαμογελά και φαίνονται τα λίγα κίτρινα και σαπισμένα δόντια που
του έμειναν.
Κάπως έτσι μας φαντάζομαι, αλλά
έχουμε ακόμα χρόνια μέχρι εκείνη τη μέρα.
Εν τω μεταξύ, δείτε αυτό το
video του πρώτου γερομέταλλου στον κόσμο, από όσο ξέρω, και σκεφτείτε εμάς, το
2050, να κουνάμε το κεφάλι μας αποδοκιμαστικά για τη μουσική που ακούνε οι νέοι
της εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου