Review: SLAYER Repentless

 Αν υπήρχε ένα χρυσό βιβλίο του Metal, το όνομα Slayer θα ήταν σίγουρα παρόν με μεγάλα κεφαλαία γράμματα. Η 34χρονη πορεία τους, οι 11 ολοκληρωμένοι δίσκοι τους, που έχουν σκορπίσει ρίγη ενθουσιασμού σε ολόκληρο τον κόσμο και έχουν προκαλέσει άπειρους σβερκόπονους, οι φοβερές σκηνικές παρουσίες τους και τα όσα έχουν προσφέρει γενικά στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, τους έχει ήδη χαρίσει μία θέση στο Πάνθεο των metal συγκροτημάτων.

 Βέβαια, κάτι τα σχόλια του Araya, σχετικά με το αβέβαιο μέλλον της μπάντας, κάτι η ασθένεια του Hanneman και ο μετέπειτα άδικος θάνατός του, κάτι η αποχώρηση του Lombardo, κάτι οι ακυρώσεις συναυλιών, λόγω κούρασης της φωνής του Araya, έτριξαν για τα καλά τα θεμέλια του τεράστιου αυτού οικοδομήματος που ακούει στο όνομα Slayer. Και όμως, οι Αμερικάνοι δεν παραιτήθηκαν. Τα έβαλαν κάτω, είδαν ότι μπορούν να συνεχίσουν, φώναξαν τους Gary Hold και Paul Bostaph, να καλύψουν τις θέσεις των Hanneman και Lombardo, και με αυτή τη σύνθεση και υπό αυτές τις συνθήκες, κυκλοφορούν τον 12ο δίσκο της καριέρας τους, με τίτλο Repentless.

 Η πρώτη σκέψη που είχα αφού άκουσα το Repentless, είναι ότι μπορεί να μην μείνει στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους, όμως είναι ένας κλασικός, γεμάτος ένταση, Slayer δίσκος. Ο King είχε δηλώσει ότι από τότε που ο Hanneman αρρώστησε, είχε ξεκινήσει να γράφει νέο υλικό, μην γνωρίζοντας αν ο δεύτερος θα είχε τη δυνατότητα, όταν αναρρωνε, να γράψει καινούργια τραγούδια, οπότε το Repentless βρίσκει τον King να είναι πλέον ο αποκλειστικός συνθέτης τραγουδιών.

 Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε κάποια αλλαγή στη μουσική τους ή κάποια στροφή προς κάποιο άλλο είδος. Αντίθετα, ο ήχος παραμένει ένας κλασσικός Slayer ήχος, με τις συνθέσεις να μην απομακρύνονται και πολύ από τον τρόπο που ο Hanneman έγραφε, ενώ υπάρχει και μία πιο 90s αισθητική στα καινούργια τους τραγούδια. Επίσης, περισσότερα από τα μισά κομμάτια, ακολουθούν πιο mid-tempo, αλλά και low tempo, και συχνά υπνωτιστικές, ταχύτητες, όπως για παράδειγμα στα When the Stillness Comes και Pride in Prejudice. Επειδή όμως Slayer χωρίς ξύλο δεν γίνεται, έχουμε και τραγούδια, όπως τα Atrocity Vendor και You Against You, που έχουν και μια πιο punk διάθεση, ενώ μετά από το Delusions of Savior, μία instrumental εισαγωγή, που ανεβάζει σιγά σιγά ένταση, έρχεται το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, που κυριολεκτικά τα διαλύει όλα (έχει να γίνει χαμός με αυτό το κομμάτι στα live....).

 Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στο Piano Wire, το οποίο αποτελεί και την μοναδική παρουσία, έστω και νοητή, του Hanneman, αφού το κομμάτι αυτό είχε γραφτεί στο παρελθόν από αυτόν, αλλά δεν το τελείωσε ποτέ. Ένα τυπικό κομμάτι Slayer, που εναλλάσει γρήγορες με mid-tempo ταχύτητες, το οποίο ο King με τον Araya αποφάσισαν να το ολοκληρώσουν και να το συμπεριλάβουν στον δίσκο.

 Από 'κει και πέρα, όσον αφορά τα μέλη του συγκροτήματος, ο Holt και ο Bostaph φαίνεται ότι έχουν δέσει τέλεια με τους Arayaκαι King. Ειδικά ο Bostaph δίνει ρέστα και φαίνεται σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από την αποχώρησή του. Ο Araya, τέλος, μοιάζει να είναι σε καλή φόρμα, αφού συνεχίζει να τραγουδάει με τον ίδιο τρόπο που μας έχει συνηθίσει τόσες δεκαετίες τώρα, με το να φωνάζει κάθε φορά το refrain, δίνοντας το σύνθημα για ξέσπασμα και χάος.

 Όπως είπα, το Repentless δεν θα το θυμάται ο κόσμος ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των Slayer, αλλά θα το θυμάται ως ένα πολύ καλό άλμπουμ, ως ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα με βάση τις συνθήκες υπό τις οποίες κυκλοφόρησε, και με βάση τα γεγονότα που προϋπήρχαν. Οι Slayer δεν απογοήτευσαν σχεδόν ποτέ τους οπαδούς τους, και σίγουρα δεν έχουν σκοπό να ξεκινήσουν να το κάνουν τώρα.

Βαθμολογία 76/100

Από το Rock Overdose,

Και τον Μίνω Ντοκόπουλο