Η επίτευξη στόχου ενός ποιήματος είναι να βρει, αυτός που το διαβάζει, ένα κομμάτι του εαυτού του σ' αυτό ή ακόμα και τον ίδιο του εαυτό. Και στην πραγματικότητα ο κάθε καλλιτέχνης δημιουργός είναι απλό διάμεσο για μια ιδέα, ενσαρκώνοντας κάποιο συλλογικό αρχέτυπο ή ακόμα ασυνείδητο. Αυτή την επιτυχία ή κατά κάποιον τρόπο επίτευξη, έκανε κατά καλύτερο τρόπο το μοναδικό The Wall, των Pink Floyd. Συνδέοντας μουσικά δύο δεκαετίες, στην χρονική τους ένωση, το concept του λυρικά, είναι ένα κοινωνικό σχόλιο, αλλά και μια προφητική ματιά στο μέλλον, που ήδη συμβαίνει.
Το "Run Like Hell", που οδεύει προς την λύτρωση, του κεντρικού ήρωα της ροκ όπερας, αλλά καλύτερος όρος θα ήταν ροκ Τραγωδία, μια που έχει πιο πολλά κοινά στοιχεία με το αρχαίο ελληνικό είδος. Η δημιουργία του Roger Waters, που συνεχίζει το λυρικό μέρος, όπως και σε όλο το άλμπουμ και του David Gilmour, που έγραψε την μουσική, είναι η τελευταία από τις τρεις, συνεργασία των δύο μουσικών στο άλμπουμ, αλλά και γενικά. Τα φωνητικά ανήκουν εξ ολοκλήρου στον Waters και είναι αποτέλεσμα χρήσης δύο μικροφώνων στην ηχογράφηση. Μοναδικό είναι και το σόλο, αλλά από τα πλήκτρα του Rick Wright.
Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια της βρετανικής art rock μπάντας, χρησιμοποιεί, όπως και τα υπόλοιπα του δίσκου, πολλά ηχητικά εφέ. Μεταξύ αυτών ακούγονται βήματα κάποιων που τρέχουν, φρενάρισμα των λάστιχων αυτοκινήτου, το παρανοϊκό γέλιο του ήρωα ακόμα και κραυγή αετού. Φυσικά και οι φωνές του πλήθους που φωνάζουν Pink Floyd! και Hammer!. Όταν τελειώνει το τραγούδι, οι τελευταίοι στίχοι αναπαράγονται από το synthesiser του Rick Wright. Η κανονική διάρκεια του ήταν πολύ μεγαλύτερη, από αυτήν του άλμπουμ, αλλά λόγω της περιορισμένης χωρητικότητας των δίσκων βινυλίου, έπρεπε να κοπεί. Έτσι η φράση You better run like hell ποτέ δεν ακούγεται στην εκτέλεση του άλμπουμ.
Το λυρικό μέρος είναι συνέχεια της ιστορίας του κεντρικού ήρωα του άλμπουμ, του Pink. Σε αυτό τραγούδι οι στίχοι περιστρέφονται γύρω από τις φαντασιώσεις του. Η φιγούρα που φαντάζεται πως είναι ο ήρωας, είναι αυτή ενός δικτάτορα, που παραπέμπει στον Χίτλερ. Τα γεγονότα που περιγράφει είναι μια σαφής αναφορά στο Kristallnacht, την Νύχτα Των Σπασμένων Κρυστάλλων, που έλαβε χώρα στις 9 του Νοέμβριου του 1938. Αποτέλεσμα ήταν να καταστραφούν 7,500 επιχειρήσεις, που άνηκαν στους Εβραίους, 177 συναγωγές και σκοτώθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι, που δεν τηρούσαν τα ναζιστικά χαρακτηριστικά. Και όλα αυτά από μαινόμενο και βουτηγμένο στην παράνοια πλήθος, που απλά εκτέλεσε τις εντολές του καγκελάριου τους. Αυτή την τρομοκρατία επιβάλει και ο ήρωας στους οπαδούς, μέσα πάντα μέσα στο παραλήρημα του μυαλού του.
Ο παραγωγός Bob Ezrin έπεισε την μπάντα να χρησιμοποιήσετε ένα beat Disco, κάνοντας πιο ελκυστικό τον ήχο. Φυσικά οι δύο δημιουργοί θα μπορούσαν αργότερα να χρησιμοποιήσουν την ηχογραφημένη κανονικής διάρκειας εκτέλεσή του, αλλά το μίσος που ένιωθαν ένας απέναντι στον άλλο, δεν τους επέτρεπε να μιλήσουν καν μεταξύ τους. Μετά την φυγή του Waters, σε ζωντανές εμφανίσεις, τα φωνητικά έκανε ο Gilmour, παίζοντας το τραγούδι συνήθως σαν encore. Η μεγαλύτερη αποθέωση σε ζωντανή εμφάνιση γνώρισε το τραγούδι στις 21 Ιουλίου του 1990, στην συναυλία που δόθηκε για να γιορτασθεί η πτώση του τοίχους του Βερολίνου, όπου 200 000 κόσμο ζητωκραύγαζε όταν ξεκίνησε να παίζει το κομμάτι.
Το σύμβολο το δύο διασταυρωμένων σφυριών, που φαίνεται στην ταινία, είναι δημιουργία του Gerald Scarf. Ο καλλιτέχνης είχε αναλάβει το animation μέρος της ταινίας και το πρόβλημά του να αναπαραστήσει έναν στρατό από σφυριά να κάνει βηματισμό, έγινε και λύση, καθώς κατάλαβε ότι, τα διασταυρωμένα σφυριά, φαίνονται σαν πόδια. Έτσι και γεννήθηκε και το σύμβολο.
Από το Rock Overdose
Και τον Jacek Maniakowski
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου