REVIEW: THUNDER “Wonder Days”

“An underestimated rock band, is a dangerous one”

Αν σου έλεγα τη λέξη thunder, τι θα σκεφτόσουν; Όχι απαραίτητα με σειρά προτεραιότητας, το ηχητικό αποτέλεσμα της αστραπής, την ομάδα του NBA, το "thunderstruck" των AC/DC και σε πιο βαριές περιπτώσεις, τους Thundercats ενδεχομένως (να το ψάξεις εσύ ο τελευταίος). Πιάνοντας όμως από το ράφι ένα καθημερινό, συνηθισμένο λεξικό της rock ιστορίας, δίπλα στη λέξη «υποτιμημένος», βρίσκεις φαρδιά – πλατιά σε κάδρο και φίλτρο σέπια, τη φωτογραφία του βρετανικού συγκροτήματος Thunder, οι οποίοι έκαναν επιτυχία κυρίως στο νησί, μέχρι το grunge να πάρει τη σκούπα του. 

Είναι τρομερό άλλωστε το βάρος του να κάνεις κάτι καλά, πολύ καλά, να το παραδέχεται κόσμος και κοσμάκης και τελικά να μην παίρνεις την αναγνώριση που σου αξίζει. Αυτή η «αβλεψία» της αψυχολόγητης πένας που ζωγραφίζει στα φύλλα της ιστορίας, έχει οδηγήσει τους Thunder σε πολλές παλινωδίες, διαλύσεις και επανενώσεις κατά τη διάρκεια της 25ετούς και βάλε μουσικής τους προσφοράς.

Σήμερα επανέρχονται, με την 10^η κυκλοφορία τους, μετά από αρκετά χρόνια. Και επειδή ήδη θα έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι ότι γύρισαν να κάνουν «αρπαχτή», μετά την άνοδο ρευμάτων αναβίωσης (με ηγήτορες τους Rival Sons), σου κόβω εξαρχής τον βήχα και το ειρωνικό γελάκι. Δεν γύρισαν για την κονόμα και το hype. Είναι ξεκάθαρο. Το “Wonder Days”, δεν έχει απλά λόγο ύπαρξης αλλά αναγκαιότητα ξεκαθαρίσματος για το πώς παίζεται το ρημάδι το rock. Γιατί είναι μία δισκάρα, γραμμένη για όλους μας εκεί έξω.

Eδώ τα βρίσκεις όλα. Δυναμικά, μπουκωμένα τραγούδια (“Wonder Days”). Boogie καταστάσεις για τρελό χορό – πρόσεχε μη βγάλεις κανέναν ώμο ή μέση – ( “The Thing I Want”, το αλήτικο, που σε κοιτάει στραβά “Black Water” και το εντελώς ‘60s rock ‘n’ roll  “I Love The Weekend”). Xιτάκια από τις χρυσές σελίδες του Rock, που σε κάνουν να χτυπάς με ένταση το πόδι σου στο πάτωμα (“Resurrection Day”, “When The Music Played”. Νότιο blues, που σε προσκαλεί σε πάρτι σε αυτά τα ξύλινα μπαρ, όπου το αλκοόλ έχει ποτίσει τους τοίχους (“Serpentine”). Μπαλάντες που ναι, δεν είναι γλυκανάλατες (το ακουστικό rhythm ‘n’ blues “The Rain”, αυτή η γλυκιά μπόρα που πέφτει μία ζεστή μέρα για να ποτίσει το στεγνό χώμα, το ταξιδιάρικο πορτραίτο σε πιάνο “Broken”),

Kαι μην λησμονείς ότι οι Thunder, έχουν στις τάξεις τους (και το ξέρουν), έναν απίστευτο Danny Bowes, φωνή από τις λίγες. Μπορεί να έκοψε τα μαλλιά του και να μην θυμίζει πλέον τον ήρωα των ‘80s, η φωνή του όμως είναι αειθαλής (δες το βίντεο παρακάτω για να πάρεις πρέφα τι εννοώ).

Ε, ναι λοιπόν. Πρέπει κάποιος να το πει. Να το φωνάξει βρε αδερφέ ότι οι Thunder είναι μπαντάρα. Ότι, εδώ, τώρα μετά από 25+ χρόνια πορείας, κυκλοφόρησαν έναν υπέροχο rock δίσκο, βάζοντας τα γυαλιά σε πολλούς νιούφηδες. Ξέρεις, από αυτούς τους δίσκους που δεν σου κάνει καρδιά να σηκώσεις τη βελόνα και να την πας στο επόμενο τραγούδι, που δεν έχουν 2-3 τραγούδια για best – of και τα άλλα γαρνιτούρα. Από αυτούς που ακούγονται ολόκληροι, μονοκοπανιά. Από αυτούς που περιέχουν λατρεμένα κομμάτια του εαυτού σου, χωρίς να γίνονται γραφικοί ή επαναλαμβανόμενοι. Από αυτούς που σε κάνουν να πορώνεσαι, να χαμογελάς, να απολαμβάνεις βαθειά, να νιώθεις κάτι να σε ζεσταίνει μέσα σου.

Να το πω απλά. Το “Wonder Days” είναι από τους rock δίσκους της χρονιάς. Λίγοι θα τον πάρουν πρέφα. Δεν θα λανσαριστεί σε λίστες ψηλά ούτε θα γίνει αντικείμενο συζήτησης στα «ενημερωμένα» media. Θα χαθεί ανάμεσα σε μετριότητες και φουσκωμένους εγωισμούς/τραπεζικούς λογαριασμούς. Δεν θα «παιχτεί» στα ραδιόφωνα τα πέτρινα και τα κόκκινα και τα εύκολα. Εκεί οι λούπες έχουν ήδη καθοριστεί. Την δική σου μην την καθορίζεις, πριν τον ακούσεις. Ανακάλυψε τούτον τον θησαυρό σήμερα και άσε τους άλλους να ψάχνουν στους άνθρακες των προβολέων. Πάρε εκδίκηση για τα 25 χρόνια που –ίσως- δεν τους ήξερες. Mάθε τραγούδια που θα σε συνοδεύουν.. perpetually (που λέει και ένας φίλος – όχι ο Γιάνης). Και σταύρωσε κανένα δάχτυλο για τον κιθαρίστα Ben Matthews που δίνει, με ήθος, τη μάχη του.

Βαθμολογία: 83/100

Απο το Rock Overdose,

Άκης Παππάς