REVIEW: ENFORCER “From Beyond”

“Thriving in the cold of cosmic black”

Για τους Enforcer πλέον οι συστάσεις είναι περιττές, όχι μόνο για τους "μύστες" αλλά και για τους λιγότερο μυημένους. Στα μέρη μας, έχουμε αναπτύξει μία "οικειότητα" και μιλάμε για τα μέλη τους, ως (σαν) να είμαστε.. μπατζανάκια, πρωτοξάδερϕα, λες και ήταν στη "διπλανή πορτα". Και δεν είναι "υφαρπαγή" της αμφίδρομης σχέσης του ινδάλματος με τους ακροατές του συγκροτήματος. Οι ίδιοι μας το επέτρεψαν, προκαλώντας μια ανεμπόδιστη επικοινωνία με το κοινό τους. Ανοίγω παρένθεση, μεταφέρω τη βιωματική μου εμπειρία ως παράδειγμα. Αν κάποιος ως "ωτακουστής", παρακολουθούσε τις συζητήσεις που έχουμε αναπτύξει κατά καιρούς με τον Olof, με αφορμή… χωρίς αφορμή, γιατί οι καλύτερες συζητήσεις αναπτύσσονται όταν δεν υπάρχει θέμα, θα θεωρούσε ότι δεν έχει άλλα πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί (που σίγουρα έχει). Οπότε, μάγκα μου, τουπέ μηδέν, στάνταρ το αξίζουν το hype και το χειρίζονται με μαεστρία. Κλείνει η παρένθεση.

Πάμε στο σημερινό status quo. Μετά τα απαστράπτοντα διαμάντια του -θα μπορούσα να είμαι best of- “Diamonds”, την κάψα της φωτιάς (και της επιτυχίας) του “Death By Fire”, ήρθε η ώρα της σκοτεινής ενέργειας του “From Beyond”. Οι Enforcer απαντούν στις υψηλές προσδοκίες και βγάζουν καρέ του άσσου, με μελωδίες απ’ το το μαύρο σκοτάδι της αποπλάνησης και των… χαμηλότερων ταχυτήτων (καθόλου τυχαίο, ότι -σχεδόν- σε κάθε τραγούδι υπάρχει αναφορά στη "dark" πλευρα τους ή στις από την "darkness" βγαλμένες σκέψεις τους- ποιος ξέρει, λυρικούς πάντως, δεν τους λες).

Τους βλέπεις να ακροβατούν με τις σκιές που πάλλονται στο λυκόφως και στο ζόφο.. Μέσα από υποφωτισμένα περάσματα, διακρίνεις το τοτέμ του “From Beyond”, να βασίζεται σε ένα τρίπτυχο εκτελέσεων.

Το πρώτο σίνγκλ, “Undying Evil”, το οποίο είναι το νέο “Take Me Out Of This Nightmare”... εντελώς στην ίδια λογική σύνθεσης, (ακόμη και το σόλο). Απλά, δεν σου φεύγει από τη σκέψη ο ρυθμός. Το τραγουδάς, το ψιθυρίζεις, το υποδύεσαι στον καθρέφτη -με τις ανάλογες γκριμάτσες τρόμου, πόνου, έκστασης- το ζεις(!). Στη σκοτεινή δική μου σκέψη, αναρωτιέμαι, αν υπάρχει κάπου καταγεγραμμένο βίντεο από κλειστά κυκλώματα να δείχνουν τις αντιδράσεις όσων σε πρώτη ακρόαση βιώνουν… ΑΥΤΗ την κομματάρα. Μμμ, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Συμβουλή, γενικά απέφυγε να το ακούς με ανοιχτές κουρτίνες, εκτός κι αν θες να δεις κανένα ιερέα στα σκαλιά σου κραδαίνοντας βιβλίο φέρον τίτλο «ευχαί επί πασχόντων υπό δαιμόνων». Μάλιστα, μετά την εκτροπή, συνεχίζουμε..

Το ομότιτλo, το οποίο είναι… “απ’ αλλού φερμένο” (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Δεν έχουν ξαναγράψει κάτι τέτοιο οι Enforcer. Σε όλο το κομμάτι διακρίνεις μία σκοτεινή και μελαγχολική μελωδία, με την "τιάρα" μεγαλοπρέπειας της σχολής της Ανατολικής Ευρώπης (λέγε με Ossian, Pokolgep, Credo, Magnit etal). Η (απίστευτη) ομοιότητα με τραγούδι από side – tribute project του μπασίστα Tobias Lindkvist εξετάζεται ως… συμπτωματική. Ή είναι τόσο καλή αυτή η ρημάδα η μελωδία, που πρέπει να ακουστεί κατ επανάληψη(!).

Και τέλος το “Below The Slumber”. Το απόσταγμα της εξέλιξης των Enforcer. Το σημείο που (ανα)τέμνονται όλα τα χαρακτηριστικά τους και χαράσσουν  ανεξίτηλα το όνομά τους στα βράχια της λήθης. Αθάνατες μελωδίες, χειμαρρώδης και χυμώδης ορμή, κιθάρα που σου μιλάει σε δεύτερο ενικό. Ότι αγάπησες -και ότι θα αγαπήσεις- σε αυτή τη μουσική.

Τα υπόλοιπα κομμάτια, λίγο – πολύ, αποτελούν μια γύρα από τα ίδια, με εξαίρεση το πιο χαρντροκάδικο “The Banshee”, το οποίο με μία δόση υπερβολής, θα μπορούσε να είναι στο τελευταίο του Slash αλλά και το πιο αργόσυρτο “Mask Of Red Death”. Να στο πω με όρους… μαγειρικούς.

Ας δεχτούμε ότι το… παστίτσιο, είναι το αγαπημένο σου φαγητό. Όπως και να το κάνουμε, έχει στάνταρ υλικά. Απλά μερικές φορές η συνταγή πετυχαίνει λίγο παραπάνω (ή έχεις καιρό να φας παστίτσιο), άλλες δεν πετυχαίνει τόσο, σου κόβει η μπεσαμέλ ή κάτι σου λείπει. Πάμε πίσω πάλι στο άλμπουμ. Ενώ λοιπόν στα υπόλοιπα τραγούδια έχουμε όλα τα συστατικά  -φρενήρεις ρυθμοί, κιθαριστικά τσαμπουκαλίκια, καυστικές τσιρίδες, μουσκεμένα δερμάτινα, ορμόνες και φερομόνες στον αέρα-, με μία έμφαση στη ζοφερότητα και την καταχνιά, λείπει το στοιχείο της έκπληξης. Φαίνεται ίσως περισσότερο η απουσία -ως “μπαχάρι”- του Adam Zaars που θα μπορούσε να δώσει μία σπιρτάδα. Το αποτέλεσμα είναι κάποια εξαιρετικά και «νόστιμα» τραγούδια (που άλλοι «μάγειροι» θα σκότωναν και τον Ρατατούη για να τα έχουν γράψει), με γνωστή όμως επίγευση στον ουρανίσκο.

Ο κακεντρεχής θα πει: 4-5 τραγούδια – αναμασήματα, 1 σουξεδάκι ίδιο με το προηγούμενο σουξεδάκι και ένα ριμέικ (να το πω ευγενικά) τραγουδιού άλλου project. Ίσως εν μέρει να έχει δίκιο.

Εγώ όμως θα πω ότι αυτό που κάνουν, το κάνουν με ένταση. Και το κάνουν με πάθος. Και το νιώθεις στο μεράκι με το οποίο ψάχνουν και υπερασπίζονται αυτό που είναι και το βλέπεις στις φλέβες τους που πρήζονται στο λαιμό, στα κολλημένα μαλλιά στο μέτωπο, στο αφηνιασμένο τους βλέμμα επί σκηνής. Αυτό, τους ξεχωρίζει και τους δίνει εισιτήριο διαρκείας για την βελόνα του πικάπ και σε μας εισιτήριο διαρκείας για τις συναυλίες τους. Γιατί είναι λίγοι που το κάνουν, τόσο πειστικά. Οπότε, ϕύσα όλα τα κεριά και άσε το σκοτάδι να μπει κάτω από την πόρτα σου.

Βαθμολογία: 80/100

Απο το Rock Overdose,

Και τον Άκης Παππάς