Η ιστορία πίσω από το For Whom the Bell Tolls των Metallica

 Πολλές φορές η έμπνευση είναι σαν το ψάρεμα, ρίχνεις την την πετονιά και όπου πιάσει. Από καθημερινές ενασχολήσεις ως ιστορικά πρόσωπα. Από κάποιο παλιό τραγούδι, που καταλήγει κάτι τελείως διαφορετικό, ως μια σύνθεση κλασικής μουσικής που καταλήγει να είναι μια απλή αντιγραφή, αλλά με πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Οι πίνακες ζωγραφικής ήταν και αυτοί που έδωσαν έμπνευση, έστω και τίτλο του τραγουδιού. Αλλά υπάρχει και μια ξεχωριστή κατηγορία, όπου η πηγή της έμπνευση ήταν κάποιο βιβλίο, συνήθως κάποιο αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Nescio των Nits  και το Sympathy for the Devil των Rolling Stones, αλλά ακόμα και το.....

 Ποιος θα φανταζόταν,  ακούγοντας το ντέμο μιας ακόμα αμερικάνικης μπάντας, είχε στα χέρια του την αρχή ενός μίτου, ακόμα και ενός μύθου που θα γινόταν. Όμως, στον δεύτερο άλμπουμ πια, το  Ride the Lightning, δύσκολα θα μπορούσε να μην ακούσει κανείς τις καμπάνες τις επιτυχίας να χτυπάνε για τους  Metallica. Και κει βρίσκεται το For Whom the Bell Tolls, δημιουργία των James Hetfield,  Lars Ulrich, Cliff Burton. Το τραγούδι είναι το ομώνυμο της νουβέλας του  Ernest Hemingway  που γράφτηκε το 1940, 45 χρόνια πριν την κυκλοφορία του τραγουδιού. Αν και το βιβλίο περιγράφει την ντροπή που δημιουργεί ένας πόλεμος και κυρίως ο εμφύλιος και εδώ συγκεκριμένα πρόκειται για τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ο τίτλος είναι παρμένος από ακόμα πιο παλιά. Συγκεκριμένα από το ποίημα του  John Donne, του 1623.

Με φθείρει ο θάνατος κάθε ανθρώπου,

Γιατί είμαι κομμάτι της ανθρωπότητας.

Άρα, μη ζητάς να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα*,

Χτυπάει για σένα.

 Προφανώς είχε στο νου του τους στίχους αυτούς ο συγγραφέας, για να επικεντρωθεί στους πέντε στρατιώτες, που εξοντώνονται σε έναν λόφο κατά την διάρκεια μιας αεροπορικής επιδρομής στο εν λόγω πόλεμο. Το ίδιο περίπου είναι το θέμα του λυρικού μέρους του τραγουδιού. Ουσιαστικά είναι ένα σχόλιο για την ματαιότητα του πολέμου, ξεφεύγοντας λίγο από το κεντρικό θέμα του βιβλίου.

 Η εισαγωγή του τραγουδιού ανήκει στο μπάσο του Cliff Burton, αν και δεν είναι λίγες φορές που συγχέεται με κιθάρα. Το αποτέλεσμα επιτεύχθηκε με την χρήση του  wah - wah. Μια πρώιμη μορφή του τραγουδιού, παίχτηκε για πρώτη φορά από τον αδικοχαμένο μπασίστα το 1979 σε μια battle of the bands με μια μπάντα που έπαιζε τότε, τους Agents of Misfortune, μαζί με τον κιθαρίστα αργότερα, των  Faith No More , τον " Big" Jim Martin. Πρώτη φορά κυκλοφόρησε σαν  promo single στο δεύτερο τους άλμπουμ, με μία εκτέλεση επεξεργασμένη και στην Β πλευρά αυτή του άλμπουμ.

Απο το Rock Overdose

Και τον Jacek Maniakowski