Η αντιγραφή δεν είναι κάτι καινούργιο στην μουσική ούτε και ιδιαίτερα κάτι δύσκολα, εκτός κάποιων πολύ συγκεκριμένων περιπτώσεων. Όπως και οι επαναλαμβανόμενες κουβέντες, ειδικά για την Rock/Metal, που απλά αναφέρονται πάντα για συγκεκριμένα πράγματα. Μια από τις πιο συχνές είναι ότι πλέον δεν υπάρχει η πραγματική Rock/Metal και δεν υπάρχει πλέον rock τρόπος ζωής. Φυσικά δεν υπήρχε κανένας τρόπος ζωής των ροκάδων, απλά ήταν η φυγή από τον τυποποιημένο τρόπο ζωής της τότε κοινωνίας. Ήταν μια ηχηρή άρνηση να γίνει κάποιος ένα ακόμα ομοιόμορφο τούβλο σε ένα χωρίς νόημα τείχος. Και όλα αυτά πολύ πριν γραφτεί το αριστούργημα των Pink Floyd. Αλλά μια δύναμη που μπορεί να καταστρέψει ακόμα και αυτή της ελεύθερης δημιουργίας, οποία είναι η βασική κινητήριος για καθιέρωση αυτής της μουσικής, είναι τα τυποποιημένα κλισέ.
Ο πρόλογος αυτός αφορά ένα ενδιαφέρον άρθρο που ανακαλύψαμε στο Τeamrock+ από τον Ιανουάριο του 2016 και με τον τίτλο «Metal is being killed by cliches – I know because I am one» του Philly Byrne, τραγουδιστή των Gama Bomb. Οι Βορειο-Ιρλανδοί ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα που κυκλοφόρησαν το 2009 άλμπουμ, το Tales from the Grave in Space, για εντελώς δωρεάν download, ενώ παράλληλα είχαν υπογεγραμμένο συμβόλαιο με δισκογραφική. Και όπως διερωτάται στο μότο του άρθρου, η Metal ορίζεται από πολλά μουσικά και οπτικά τικ (επαναλαμβανόμενα κλισέ), αλλά εν έτι 2016, μήπως όλα αυτά κοντεύουν να πνίξουν το είδος στη απόλυτη ασχετοσύνη;
Πιθανόν ο συγγραφέας του άρθρου να εννοεί ότι οι μουσικοί απλά ακολουθούν συγκεκριμένα κλισέ και ακολουθώντας κάποια μοτίβα δημιουργούν ή «δημιουργούν» μπάντα. Η μουσική είναι πάλι στα ίδια πλαίσια. Αλλά επειδή η μισή αλήθεια είναι πάντα το πιο εύκολο ψέμα, απλά θα πρέπει να συμπληρώσω ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον αναμενόμενο. Και αυτό εξαιτίας του γεγονότος, ότι το είδος γίνεται και αρκετά δημοφιλές, με συνέπεια να προσελκύει και πολλούς οπαδούς, που απλά θέλουν να πουλήσουν. Από διάφορα αξεσουάρ ως και κάποια εικόνα. Όταν όμως η Rock/Metal βρισκόταν στο περιθώριο, για να δείξει κάποιος την αγάπη του για αυτήν, ήθελε αρκετό θάρρος. Και σε κάποια μέρη του κόσμου, συνεχίζεται να απαιτείται αρκετό από αυτό, απλά επειδή αποφάσισε κανείς να ακολουθήσει αυτό το μουσικό μονοπάτι.
Στην συνέχεια ο τραγουδιστής αναφέρεται σε αρκετά νέα είδη, που επαναλαμβάνουν χιλιοπαιγμένα μουσικά μοτίβα κρυμμένα σε κάποιο νέο τρόπο παιξίματος. Αυτό έχει και εμπορικές και πολιτιστικές αρνητικές επιπτώσεις. Και καταλήγει με την διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν πια οι rock stars. Εδώ ενίσταμαι και πάλι στην άποψη του. Ένας Rock/Metal αστέρας δεν γίνεται από μια μέρα στην άλλη. Δεν φτιάχνεται από τους image makers, αλλά από φίλους και οπαδούς ενός συγκροτήματος. Αυτή διαδικασία απαιτεί αρκετά χρόνια, πολλά χιλιόμετρα και άπειρες ζωντανές εμφανίσεις. Πέρα από το γεγονός, της συνεχής και ποιοτικής δισκογραφίας. Από την άλλη με την διάδοση των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, μια τέτοια εικόνα, δηλαδή του σταρ, εύκολα μπορεί να καταρριφθεί με εκατοντάδες φήμες ή ακόμα να γελοιοποιηθεί. Παρ. όλα αυτά υπάρχουν rock stars , απλά πρέπει κανείς να στρέψει το βλέμμα του στο παρόν και όχι να κοιτάζει μόνο στο παρελθόν. Από την άλλη ας μην ξεχνάμε πως οι νότες είναι 7 και εύκολα μπορεί κάποιος να ξανά-ανακαλύψει μια μελωδία. Αλλά είναι γεγονός πως κάθε riff, που παίχτηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και αρχές του ’70 ήταν πρωτοπόρο. Απλά γιατί ποτέ πριν δεν είχε ξαναπαιχτεί κάτι τέτοιο.
Σαν μέτρο σύγκρισης ενός πετυχημένου σήριαλ, του The Simpsons, όπου η εμφάνιση σε αυτό και το «σπάσιμο του διαδικτύου» καθορίζει αν είναι πετυχημένο ένα συγκρότημα. Όσο και αν συμπαθώ την εν λόγω σειρά καθώς και τις εμφανίσεις Rock/Metal συγκροτημάτων σε αυτή, δε νομίζω ότι αυτό είναι δείκτης. Η μουσική αυτή ήταν από ανέκαθεν στην σκοτεινή πλευρά της φήμης και μόνο τελευταία χρόνια άρχισε να βγαίνει στο προσκήνιο, εκτός φυσικά κάποιων εξαιρέσεων, οι οποίες απλά καθοριζόταν από κέρδη που έφερναν οι μπάντες στις δισκογραφικές. Και συνεχίζει θεωρώντας σαν μεγαλύτερη είδηση τον θάνατο του Lemmy. Ο θάνατος του Lemmy ΕΙΝΑΙ η μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων ετών, απλά γιατί στις πλάτες του κουβαλούσε ένα τεράστιο κομμάτι της ιστορίας της μουσικής αυτής. Αλλά από την άλλη θα συμφωνήσω εν μέρει μαζί του σχετικά με το γεγονός, ότι το κοινό έχει κολλήσει πολύ στο παρελθόν. Σίγουρα πολλοί είναι αυτοί που αρνούνται να ακούσουν νέες μπάντες, κατακρίνοντας τις πριν ακούσουν το όνομα κάποιας. Όμως, η Rock/Metal βρίσκεται σε ένα μουσικό συνεχές και πάντα θα υπάρχει και ένας πιτσιρικάς που θα γοητευτεί από το πρώτο του άκουσμα μιας κλασικής πια μπάντας.
Ο Philly Byrne δεν θεωρεί ότι φταίει η μουσική πειρατεία για την έλλειψη ανανέωσης στην Rock/Metal, μιας που οι pop stars πουλάνε ακόμα. Εδώ τα πράγματα είναι δύσκολο να σχολιαστούν, μιας που ότι είναι φτηνό και τυποποιημένο πουλάει. Ότι διαφημίζεται και έχει καλοπληρωμένα επιτελεία να φροντίζουν με κάθε τρόπο για περισσότερες πωλήσεις δεν σημαίνει πως είναι και καλό. Και νομίζω δεν είναι αυτό μέτρο σύγκρισης, καθώς ο αρχικός ή έστω ιδεατός σκοπός, είναι η δημιουργία σαν ανάγκη του καλλιτέχνη και κατά δεύτερο λόγο ικανοποίηση των οπαδών και οι πωλήσεις. Αυτό τουλάχιστο γίνεται σε πλειοψηφία των μουσικών.
Αλλά όπου υπάρχει η πραγματική ζωή υπάρχουν και προβλήματα. Και σίγουρα η rock’n’roll στο σύνολό της είναι ένας ζωντανός οργανισμός, τα κύτταρα του οποίου είναι η άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό. Κατά συνέπεια και στην μουσική θα υπάρχουν και τα κακώς κείμενα. Και όπως ένα παιδί θα αντιγράφει τον πατέρα του, ακόμα και αν η εικόνα αυτή φτάνει στα όρια γελοιότητας, έτσι γίνεται και στην μουσική. Ο υπερβολικός θαυμασμός μιας νέας μπάντας για αυτούς που τους ενέπνευσαν μπορεί να φτάσει και τα όρια ενός στερεότυπου. Όμως ο συγγραφέα του άρθρου αναφέρει και κάτι άλλο σε αυτό το θέμα και συγκεκριμένα ότι το κάθε υπο-είδος έχει και τα ίδια χαρακτηριστικά, που δεν πηγάζουν μόνο από την μουσική προσέγγιση. Graphic design, ενδυματολογικές επιλογές , τρόπος παραγωγής ενός άλμπουμ, ακόμα και το ποτό ή και ναρκωτικό που θα κάνει χρήση υπαγορεύονται από κάποιο αόρατο στάτους. Και θα συμπλήρωνα ακόμα και συμπεριφορές, με την μουσική ουσιαστικά να παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Αποτέλεσμα αυτού είναι να συγκεντρώνονται οι μουσικοί ή οι οπαδοί μόνο για την εικόνα που προσφέρει το κάθε είδος.
Και δω θα συμφωνήσω με τον κύριο Philly Byrne, ότι κάποτε γινόταν αυτό κάπως πιο διακριτικά και όχι εις βάρος της ίδιας της δημιουργικότητας. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός μουσικών, που απλά καταναλώνουν όλη τους έμπνευση στην εικόνα τους, για να ταιριάζει σε μια ομάδα ανθρώπων με τα ίδια φετίχ και με την μουσική απλά να είναι επανάληψη κάποιου μοτίβου. Τα logos μοιάζουν ίδια, τα t-shirts ίδια, όπως και τα εξώφυλλα των άλμπουμ. Κάτι που καθιστά σχεδόν αδύνατο την δημιουργία ενός νέου Black Album ή Paranoid, όταν ο δημιουργός κλωνοποιεί απλά μια εικόνα, όπως λέει χαρακτηριστικά. Από την άλλη, με την πληθώρα των μουσικών επιλογών, κάποια πρωτοποριακή προσέγγιση είναι δύσκολα να φανεί. Και σίγουρα μια δισκογραφική εταιρία δεν θα προτιμήσει το ρίσκο μια νέας ιδέας, από την στιγμή που πουλάει ήδη μια έτοιμη. Εδώ όμως το βασικό φταίξιμο είναι αυτών που την αγοράζουν μέσα από αμέτρητα προϊόντα, πουλώντας με την σειρά τους μια εικόνα του εαυτού τους.
Ο τραγουδιστή παραδέχεται στην συνέχεια ότι οι ίδιοι ξεκίνησαν από μια εποχή προ- MySpace, το οποίο είχε πολύ σημαντικό μερίδιο στην αναβίωση του thrash. Άλλωστε και οι ίδιοι προερχόταν από μια μικρή πόλη της Βόρειας Ιρλανδίας, κάτι που σίγουρα δεν ήταν πλεονέκτημα στην ανάδειξή τους. Και ο καιρός που ξεκίνησαν οι ίδιοι, το είδος θεωρούνταν από πολλούς και τον ίδιο σχεδόν νεκρό. Οι ίδιοι υιοθέτησαν και μια λατρεία για την μπύρα, σαν προέκταση ενός στερεότυπου που συνόδευε το είδος. Προσπαθούσαν να αναστήσουν την κάθε πτυχή αυτής της μουσικής , αλλά με αυτογνωσία και εξαιτίας της αγάπης προς τους «παλιούς θεούς» της, όπως ομολογεί. Και νομίζω ότι κανένας δε μπορεί να τους κατηγορήσει γι αυτό.
Αλλά το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς και πολλές αντιγραφές σίγουρα μπορούν να ξεθωριάζουν το κάθε είδος μουσικής. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν κάποιες περιπτώσεις επιτυχίας μιας συνδυασμένης κλωνοποίησης, διασταύρωσης διαφορετικών μουσικών ειδών, οποίες αποδεικνύουν το γεγονός ότι πρέπει ο δημιουργός πρέπει να συνεχίζει να σπάει κανόνες. Γενικά δεν υπάρχουν πλέον μεγάλοι ροκ αστέρες, επειδή υπάρχει αυτή εμμονή στο να μοιάζει σε κάτι, συνεχίζει ο τραγουδιστής. Και να προσθέσω ότι ακόμα και μεγάλες μπάντες έχουν την συνήθεια να αντιγράφουν τον εαυτό τους. Αλλά, δεν είναι όλες. Υπάρχει μια πληθώρα από συγκροτήματα και απλά ο κάθε μουσικός αναζητητής πρέπει να ψάξει αρκετά για κάτι διαφορετικό και σίγουρα θα το βρει. Το ερώτημα που γεννιέται όμως είναι πολύ απλό: πουλάει;
Αργότερα τα βάζει με την ενδυμασία ενός μεταλλά και συγκεκριμένα με τα μαύρα μπλουζάκια, τα οποία πολλά έχουμε όλοι μας στα συρτάρια ή στα άπλυτα. Ναι, όντως κρύβουν λεκέδες και ναι, όντως μειώνουν το μέγεθος της μπυροκοιλιάς, έστω και οπτικά. Είναι μερικοί λόγοι για τους οποίους και τα φοράμε κάποιοι. Και σίγουρα δεν πρόκειται να φορέσω ροζ μπλουζάκι, όπως μας προτείνει. Στην συνέχεια, χρησιμοποιώντας σαν παράδειγμα τον cover artist Ed Repka, οποίος φιλοτέχνησε το κλασικό Leprosy των Death μεταξύ άλλων, λέει ότι μπορεί να ήταν extreme για την εποχή του αλλά σήμερα απλά επαναλαμβάνεται, παρ’ όλο που είναι περιζήτητος. Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν νέοι cover artists, που και πρωτότυποι μπορούν να γίνουν και άξια δουλειά να κάνουν. Αλλά ξανά γεννιέται το ερώτημα: πόσο θα βοηθήσει ένας νέος και άγνωστος καλλιτέχνης στην πώληση; Μήπως τελικά αλλού πρέπει να κοιτάξουμε για φταίξιμο;
Παρακάτω θέτει όμως ένα πολύ σοβαρό θέμα, αυτό του μισογυνισμού. Θα προσθέσω και ρατσισμού. Όχι, κανένα είδος της μουσικής δεν είναι μόνο αντρική υπόθεση, το ότι οι γυναίκες άργησαν να μπουν στην Rock/Metal, έχει καθαρά κοινωνικές ρίζες, αλλά και προεκτάσεις. Και το γεγονός, πως παραμένει ακόμα σχεδόν ένας ανδροκρατούμενος χώρος, είναι αρκετά ανησυχητικό, παρ’ όλο που σημαντικά έχει κλείσει η ψαλίδα ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες μουσικούς. Από την άλλη, όλοι έχουμε πέσει θύματα των διάφορων haters, ακόμα και εμείς οι αρθρογράφοι, γιατί απλά εκφράσαμε διαφορετική άποψη. Όσο για το ρατσισμό, ας μην το αναφέρουμε καν. Το αίσθημα ότι ανήκουμε σε ένα μεγάλο σύνολο, σε κάποιους μετατρέπεται σε φανατισμό και μισαλλοδοξία. Όμως επιμένω, συμφωνώντας παράλληλα με τον Ιρλανδός αρθρογράφο, ότι δεν αποτελούν την πλειοψηφία των φαν αυτής της μουσικής. Είναι σίγουρα μελανά στοιχεία, οποία τείνουν να μειώνονται, αλλά ακόμα έχουμε αρκετό δρόμο μέχρι να εξαλειφτούν. Και δεν νομίζω ότι κάποιος μουσικός, οποίος στηρίζει αυτά έχει κάτι να προσφέρει στην μουσική.
Όσο και να διαφωνώ σε κάποια σημεία του άρθρου, θα συμφωνήσω στο γενικό πλαίσιο του, το οποίο περικλείεται στον επίλογο. Οι μεγάλοι rock stars, τόλμησαν αλλαγές και πήγαν κόντρα σε κάθε ρεύμα. Συνδύασαν μουσικές πολλών ειδών, χωρίς να χάσουν τον σκληρό ήχο τους. τον εξέλιξαν με μικρές προσθήκες. Για αυτό έγινα μεγάλοι και σημεία αναφοράς. Ακόμα και αν οι νότες παραμένουν 7, πάντα θα υπάρχουν περιθώρια να ανακαλυφθούν και νέες μουσικές. Και ίσως πρέπει να σταματήσουμε να επικρίνουμε νέους pop stars, αν ανακαλύψουν την Metal μουσική και θέλουν να το δείξουν. Άλλωστε άλλο η αγάπη για την μουσική και άλλο η δουλειά. Ας μην ακολουθούμε στείρα στερεότυπα, άλλωστε η μουσική αυτή δημιουργήθηκε , για να τα καταρρίπτει. Και η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ, απλά επισημάναμε κάποιες θολές καταστάσεις, που συνδέονται με την μουσική μας.
by Rock Overdose
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου