Τριάντα χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή στον εμβληματικό μπασίστα των Metallica, θυμόμαστε εκείνη την ημέρα από μια ιδιαίτερη σκοπιά.
Περίεργη μέρα η 27η Σεπτεμβρίου 1986. Εξίσου περίεργη και η 27η του ίδιου μήνα, αλλά 30 χρόνια μετά. Γυρνάς πίσω το χρόνο και σκέφτεσαι πώς αντέδρασες στο άκουσμα της είδησης τότε, πόσο αξιολόγησες τις συνέπειές της και αισθάνεσαι κάπως… αμήχανα.
Για τη γενιά των σημερινών 40άρηδων (και βάλε) fans η είδηση του θανάτου του Cliff Burton δεν έσκασε ακριβώς σαν βόμβα. Άσε που για να διασταυρωθεί και να επιβεβαιωθεί έπρεπε να περάσουν τουλάχιστον κάνα δυο εικοσιτετράωρα, αφού η εφημερίδα που αγόραζαν τότε οι γονείς σου το πιθανότερο είναι να μην είχε αφιερώσει ούτε ένα μονόστηλο στο τραγικό γεγονός.
Ο θάνατος του Cliff ήταν για αυτή τη γενιά η πρώτη απώλεια αγαπημένου μουσικού, ή, για να είμαι πιο ακριβής, η πρώτη απώλεια μουσικού αγαπημένου συγκροτήματος. Έχοντας στις αποσκευές τους το εμβληματικό πλέον «Master Of Puppets», οι Metallica ήταν κυριολεκτικά καβάλα στο άλογο που τους πήγαινε στην κορυφή. Όμως δεν είχαν ακόμα φτάσει στο σημείο που για τις μετακινήσεις τους από πόλη σε πόλη θα χρησιμοποιούν αεροπλάνο. Το tour bus είχε γίνει το δεύτερο σπίτι τους και ενδεχομένως ακόμα και αυτό να ήταν τότε πολυτέλεια. Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή, το ίδιο και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες σημειώθηκε το δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή στον Cliff Burton. Η συναυλία της 26ης Σεπτεμβρίου στη Στοκχόλμη, η μετάβαση στην Κοπεγχάγη, επόμενο σταθμό της περιοδείας, το τυχερό-άτυχο τραπουλόχαρτο που έστειλε τον Cliff στην κουκέτα που συνήθως επέλεγε ο Hammett. Αυτό που ακόμα και σήμερα, 30 χρόνια μετά, σοκάρει είναι οι αντικρουόμενες μαρτυρίες σχετικά με το αν ο αδικοχαμένος μουσικός σκοτώθηκε ακαριαία όταν πετάχτηκε έξω από το πούλμαν ή κατά τη διάρκεια της επιχείρησης απεγκλωβισμού του, όταν οι ιμάντες του γερανού που το ανασήκωνε έσπασαν με αποτέλεσμα το όχημα να τον καταπλακώσει για δεύτερη φορά…
Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Οι Metallica, που οι μεγαλύτερες κρίσεις που καλούνταν να διαχειριστούν μέχρι τότε ήταν αυτές που προκαλούσαν οι καταχρήσεις, βίωσαν το πρώτο πραγματικά μεγάλο σοκ που ταρακούνησε την καριέρα τους. Έπρεπε να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν -και συνεπώς να μάθουν να ζουν- χωρίς τον άνθρωπο που είχε βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στον ήχο τους και είχε συνθετική συνεισφορά σε κομμάτια όπως τα «Fight Fire With Fire», «Ride The Lightning», «For Whom The Bell Tolls», «Fade To Black», «Creeping Death», «The Call Of Ktulu», «Master Of Puppets», «Orion», αλλά και στο… μεταθανάτιο «To Live Is To Die».
Όλα αυτά όμως τότε δεν είχαν και ιδιαίτερη σημασία για τον 13χρονο τότε fan των Metallica, που η πενιχρή μουσική του παιδεία δεν του επέτρεπε ακόμα να αξιολογήσει σωστά το μέγεθος μιας τέτοιας απώλειας. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η επόμενη μέρα με έναν άλλο μπασίστα στη θέση του Cliff. Οι Metallica, τους οποίους ερωτεύτηκε το προηγούμενο καλοκαίρι μέσα από κασέτες που έφερνε ο ξάδερφος του κολλητού του από την Αμερική, είχαν αρχίσει να γίνονται η μεγάλη του αγάπη. Θα περνούσε βέβαια αρκετός καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι οι αρμονικές στην αρχή του «Damage Inc.» δεν προέρχονται από την κιθάρα του Hammett αλλά από το μπάσο του Cliff. Το ίδιο και η παραμόρφωση στην εισαγωγή του «Orion» και το σόλο στη μέση του απόλυτου instrumental ύμνου. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί πόσο σημαντικό ήταν το στοίχημα της επόμενης μέρας για τους Metallica χωρίς τον μουσικό που πήρε το μπάσο και από ένα «παραδοσιακά» συνοδευτικό όργανο το έκανε πρωταγωνιστικό, σε τραγούδια και album που έγιναν ορόσημα για το heavy metal.
Με το πέρασμα του χρόνου βέβαια, τα ακούσματα του φίλου μας εμπλουτίστηκαν, οι μουσικοί ορίζοντές του άνοιξαν και μπόρεσε σιγά σιγά να καταλάβει πόσο κομβικό στάθηκε το απότομο κόψιμο του νήματος της ζωής ενός τόσο προικισμένου μουσικού. Κι ας είχαν κερδίσει οι Metallica το στοίχημα της επόμενης μέρας. Για την ακρίβεια, δεν είχαν απλά κερδίσει, είχαν θριαμβεύσει. Οι αρένες γέμιζαν για αυτούς και είχαν πάψει να είναι απλά ένα ελπιδοφόρο σχήμα στα billing των μεγάλων φεστιβάλ. Μπόρεσε επίσης να συλλάβει τη σημασία και το ρόλο που έπαιξε ο Cliff στους Metallica όταν, όσο κι αν έσπαγε το κεφάλι του, δεν έβρισκε άλλο συγκρότημα που στο παρθενικό του album να έδωσε τέτοιο χώρο έκφρασης σε κάποιο από τα μέλη του όσο έδωσαν οι Metallica στον Cliff. Μέσα στα 4:18 λεπτά του ξέφρενου «Anesthesia (Pulling Teeth)», είχε καταφέρει να παντρέψει την κλασική μουσική του παιδεία με τις punk επιρροές του και τον αλά Lemmy παραμορφωμένο ήχο του μπάσου του, που έγινε κάτι σαν σήμα κατατεθέν για τον ίδιο. Ενός μπάσου που πρωτόπιασε στα χέρια του όταν ήταν 13 ετών, όσο δηλαδή ήταν και ο μικρός μας εκκολαπτόμενος οπαδός των Metallica τον Σεπτέμβρη του 1986.
Σύμφωνα με τον πατέρα του Cliff, αφορμή για να αφήσει τις σπουδές του πιάνου και να ασχοληθεί με το μπάσο στάθηκε ο θάνατος του μεγαλύτερου αδερφού του Scott: «Θα γίνω ο καλύτερος μπασίστας για τον αδερφό μου», έλεγε ο ίδιος και αφιέρωνε σε αυτόν το στόχο τουλάχιστον έξι ώρες καθημερινά. Πριν καλά καλά κλείσει τα 20 χρόνια του είχε ενταχθεί στους Metallica, οι οποίοι τον είδαν να παίζει με το συγκρότημά του, τους Trauma και του πρότειναν να γίνει μέλος τους. Μάλιστα, ήταν αυτός που έδωσε -άθελά του- τον τίτλο «Kill Em All» στο πρώτο album της μπάντας. H εταιρεία τους εξέφραζε ενστάσεις να ονομαστεί ο δίσκος «Metal Up Your Ass», καθώς θεωρούσε εντελώς αντιεμπορικό αυτόν τον τίτλο, υποστηρίζοντας ότι με αυτόν (και σε συνδυασμό με ένα εξώφυλλο που απεικόνιζε ένα μαχαίρι πάνω σε μια λεκάνη τουαλέτας) πολλοί ιδιοκτήτες δισκοπωλείων δύσκολα θα του έδιναν περίοπτη θέση στα ράφια των καταστημάτων τους. «Just… kill em all, man», ήταν η αυθόρμητη απάντηση του Cliff, που έγινε ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια στην ιστορία του metal.
Τα χρόνια πέρασαν, οι Metallica ανδρώθηκαν , ωρίμασαν, γιγαντώθηκαν, έδρεψαν τις δάφνες της επιτυχίας τους, αλλά υπέστησαν και τη φθορά που προκαλεί πολλές φορές η διαχείρισή της. Το μόνο που μένει αναπάντητο είναι το ερώτημα τι από όλα αυτά που ακολούθησαν θα είχε (ή δεν θα είχε) συμβεί αν ο οδηγός του λεωφορείου δεν είχε χάσει τον έλεγχο του οχήματός του στον σουηδικό αυτοκινητόδρομο τα ξημερώματα της 27ης Σεπτεμβρίου του 1986; Πόσο ίδια ή διαφορετική θα ήταν η συνέχεια των Metallica με τον Cliff παρόντα;
Η Ιστορία όμως γράφεται από τα γεγονότα και από αυτούς που μένουν πίσω για να συνεχίσουν να τη γράφουν και σήμερα, 30 χρόνια μετά, ο 43χρονος, πλέον, fan των Metallica, ελαφρώς ασπρισμένος αλλά και σοφότερος, βλέπει με χαρά ένα από τα αγαπημένα του συγκροτήματα να δίνει σαφή δείγματα ότι αυτή η δισκογραφική επιστροφή θα είναι κάτι για το οποίο ο Cliff θα ένιωθε ιδιαίτερα υπερήφανος.
by rockyourlife
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου