Με αφορμή την συμπλήρωση 30 ετών από την κυκλοφορία του «Somewhere In Time» (29 Σεπτεμβρίου 1986), ο Γιάννης Ευδαίμων χάνεται στον χρόνο και τον χώρο και αποτυπώνει τις εμπειρίες του από ένα ταξίδι στον θαυμαστό κόσμο του κλασικού δίσκου των Iron Maiden, o οποίος έχει πουλήσει μέχρι σήμερα περισσότερα από πέντε εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Ο συμμαθητής μου ο Πάνος με είχε ζαλίσει τους τελευταίους μήνες με τους Iron Maiden και το heavy metal. Δεν είχε αφήσει σημείο στο θρανίο και στο τζιν του που να μην έχει ζωγραφίσει το λογότυπο του συγκροτήματος και με ψήνει να τους ακούσω, λέγοντας μου «σταμάτα να ακούς μπούρδες και άκου να πάθεις πλάκα…». Το «Born in the USA» του Bruce Springsteen και το «Slippery When Wet» των Bon Jovi που έχω «λιώσει» τον τελευταίο καιρό μου αρέσουν πολύ, αλλά θέλω κάτι να μου πάρει τα μυαλά. Οπότε το δισκάδικο στη στοά στη Γλυφάδα το οποίο γράφει κασέτες στον πατέρα μου με τα τελευταία hits είναι μονόδρομος.
Εντάξει, το έχω στα χέρια μου το νέο album των Iron Maiden, σε κασέτα βέβαια γιατί και ο δίσκος είναι πολύ ακριβός αλλά και εγώ δεν έχω ακόμα το δικό μου πικ απ. Τρομερό εξώφυλλο! Τώρα γιατί τα κομμάτια τα γράφει στα ελληνικά («Δε Λόνλινεςς Οφ Δε Λονγκ Ντίστανς Ράννερ») δεν μπορώ να καταλάβω, αλλά εμένα με καίει να πατήσω το play στο κασετόφωνο, οπότε δε βαριέσαι… Το πάτησα!
Ωπ, εεεεεεπ, τι είναι τούτο; Φανταστική κιθάρα στο ξεκίνημα και… πως έσκασε έτσι το κομμάτι; Αυτό είναι heavy metal; Αν είναι έτσι αυτό το αγαπάω! Για να τα ακούσω πιο προσεκτικά…
Caught Somewhere In Time: Η καλύτερη πεντάδα που είχαν ποτέ οι Maiden, μου… ανατίναξαν με το καλημέρα τον εγκέφαλο! Εισαγωγή φτιαγμένη για να τρελαίνει κόσμο στις συναυλίες (και τι δεν θα έδινα να το έβλεπα live με το intro του «Blade Runner»), μελωδία που σε μαγνητίζει, τραχύτητα – ταχύτητα και τον κορυφαίο metal frontman του πλανήτη Γη να ουρλιάζει «Time is always on my side» σε ένα κομμάτι που μόνο αυτός μπορεί να τραγουδήσει… Το κεντρικό solo; «Πακετάρισμα» και αποστολή στο διάστημα με κάψουλα για να μάθουν τα Aliens τι εστί heavy metal!
Wasted Years: Ώστε αυτό είναι το tapping; Λατρεία! Τι έγραψε αυτός ο Adrian Smith. To refrain μάλλον θα πρέπει να διδάσκεται σε σχολές κατασκευής mega hits γιατί είναι αδύνατον να βγει από το μυαλό μου ακόμη και όταν είμαι στενοχωρημένος η κλαίω! Μάλλον θα κάνει μεγάλη επιτυχία το συγκεκριμένο κομμάτι και το βλέπω να το παίζουν οι Maiden στις συναυλίες τους μέχρι τον επόμενο αιώνα…
Sea of Madness: «Συγνώμη Μιχαλιό μου» (στο μικρότερο αδερφό μου μιλάω…). Δεν μπορούσα να αντισταθώ από το να σε ταρακουνάω με δύναμη, να σε πετάω κατάχαμα και να σου σκίζω τα βιβλία και τα τετράδια ακούγοντας αυτό το άσμα! Η μπασάρα του Harris γυαλίζει σαν ινδιάνικο τόμαχοκ στον ήλιο και μου προκαλεί παράκρουση… Ωχχχχ πάλι solo που τσακίζει! Ήρεμη γέφυρα, μελωδική, ταξιδιάρικη… Ρε τους λατρεύω τους τύπους λέμε!
Heaven Can Wait: Ο αρχηγός έγραψε πάλι. Πως μπορεί ο Bruce Dickinson να τραγουδάει τόσο ξεκάθαρα τόσους πολλούς στίχους μαζεμένους με πολύπλοκες λέξεις; Καλπασμός! Αυτό μάλλον με ωθεί ασυναίσθητα στο κουνάω πάνω – κάτω το κεφάλι μου και μερικές φορές όταν κουράζεται ο αυχένας και δεξιά – αριστερά… «Taaaake my hand, I’ll lead you to the promised land»! Στο σημείο που ψέλνουν όλοι μαζί «οοοο οοοο», θα είναι ωραίο να ανεβάζουν κόσμο στις συναυλίες και να τραγουδά μαζί τους. Solo πάλι και δισολία πάνω στη δισολία. Στον παράδεισο μάλλον είμαι!
The Loneliness Of he Long Distance Runner: Αμάν! Αρχίζω τρέξιμο αμέσως. Δεν μπορώ να το ακούω και να είμαι κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού. Χρειάζομαι χώρο, χρειάζομαι λιβάδια μπροστά μου να τα οργώσω με τα πόδια σέρνοντας το άροτρο. Η μελωδία δεν είναι ανθρώπινη. Δεν μπορεί να γράφτηκε από χέρι κοινού θνητού! Ευτυχώς είναι μεγάλο σε διάρκεια. Repeat στο repeat. Είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου! Δεν ξέρω γιατί αλλά μου προκαλεί συγκίνηση… Ελπίζω να το απολαύσω κάποια στιγμή live (noooot).
Stranger In A Strange Land: Έπεσαν λίγο οι τόνοι. Καλύτερα για να ηρεμήσω λίγο γιατί έχω ανεβάσει παλμούς. Τι φωνάρα έχει ο μπαγάσας. Πως το χτίζει το κομμάτι ο Harris και πόσο καλά χτυπάει τα τύμπανα αυτός ο Nicko McBrain. Υπέροχο refrain και αυτή η μελωδική γέφυρα με την κιθάρα του Murray να κλαίει μου προκαλεί συναισθήματα χαρμολύπης. Μάλλον αυτή η μπάντα είναι καλύτερη από τους Bon Jovi…
Deja-Vu: Εδώ είμαστε! Θα ξυπνήσω και θα κοιμάμαι για τρεις σερί μήνες στις καλοκαιρινές διακοπές με αυτό το τραγούδι, γιατί απλά με κάνει να νιώθω καλύτερος άνθρωπος! Τελικά αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου! Ρε αυτός ο Dave Murray πλάκα μας κάνει; Τι solos είναι αυτά μωρέ! Πως θα τα ξεκολλήσω από το μυαλό μου. Λες να περάσω τα σαράντα και να εξακολουθώ να ανατριχιάζω σε βαθμό εγχείρησης των πόρων του δέρματος; «Feel like I’ve been here before…». Περιμένω πως και πως να το ακούσω live μόλις έρθουν στην Ελλάδα οι Maiden (Nooooooooot!!!!).
Alexander the Great: Έλα ρε! Κομμάτι γραμμένο για τη Μακεδονία! Για τον Μέγα Αλέξανδρο! Τελικά μας έχουν σε εκτίμηση οι Άγγλοι και ας μας έκλεψαν τα Μάρμαρα. Με έβαλε στη μάχη πάλι ο Harris… Άλογα καλπάζουν, το μπάσο πετσοκόβει, οι κιθάρες σπέρνουν και ο Bruce τα δίνει όλα… Φαντάζομαι τι έχει να γίνει όταν παιχτεί ζωντανά στην Ελλάδα. Αρκεί να πει τον πρώτο στίχο ο Dickinson και θα γίνει χαμός… Δεν πιστεύω να μην ξέρουν οι Έλληνες τα λόγια και να τραγουδάνε μόνο «Aaaalexander the Great, na na na na na na naaaaaa»…
…Back to the future…
Όλοι όσοι αγαπάμε την μουσική έχουμε κάποιους δίσκους που αποτελούν σημεία αναφοράς. Το δικό μου μουσικό «Άγιο Δισκοπότηρο» είναι το «Somewhere In Time». Ήταν το album με το οποίο στη τρυφερή ηλικία των 12 ετών γνώρισα το heavy metal και το οποίο έγινε αμέσως «τατουάζ» στο μυαλό και τη καρδιά, δημιουργώντας μου πρωτόγνωρα συναισθήματα. Δεδομένου ότι η μουσική και ειδικότερα το rock και το heavy metal, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην επιρροή που ασκεί στη ψυχή του κάθε ανθρώπου, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η έκτη δισκογραφική δουλειά των Iron Maiden είναι ένα album που με ευκολία μπορώ να ακούω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα με ένα μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλη μου. Αυτή είναι άλλωστε η μαγεία της μουσικής! Να σε κάνει να πέφτεις, να σηκώνεσαι, να νιώθεις πάντα παιδί και κυρίως να τρέφει τη ψυχή σου, αποβάλλοντας κάθε τοξικό δηλητήριο της καθημερινότητας.
*To σκίτσο στην κεντρική φωτογραφία ανήκει στην υπέρ – ταλαντούχα καλλιτέχνιδα Μαρίζα Βιτετζάκη, η οποία δαπάνησε για την επιμέλειά του στη κυριολεξία μισό κιλό κάρβουνο!
by rockyourlife
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου