Η ιστορία πίσω από το Turn the Page του Bob Seger/Metallica

 Όπως λέει και το όνομά του, το rock 'n' roll είναι μία συνεχής κίνηση, και μάλιστα πολλές φορές μία ισοπεδωτική κίνηση. Είναι μία συνεχής ροή και εξέλιξη της μουσικής γενικά. Αλλά πέρα από τα χαρακτηριστικά ενός ποταμού, που από μερικές σταγόνες βροχής γίνεται ένας τεράστιος όγκος τρεχούμενου νερού, έχει και τα χαρακτηριστικά ενός βιβλίου, όπου καμιά φορά για να καταφέρεις να κατανοήσεις στοιχεία της πλοκής του, χρειάζεται να ανατρέξεις πίσω στον χώρο και τον χρόνο της «ιστορίας» γυρνώντας τις σελίδες προς τα πίσω! Έτσι και το rock 'n' roll στην 60-χρονη πορεία του, έχει γυρίσει πολλές φορές σελίδα, συχνά μάλιστα προς τα πίσω! Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει τύχει να γνωρίσουμε έναν καλλιτέχνη ή ένα τραγούδι, όχι άμεσα, αλλά έμμεσα από τη διασκευή του, από κάποιον άλλο ήδη καταξιωμένο καλλιτέχνη ή συγκρότημα.

 Ένα τραγούδι είναι πολλές φορές σαν το «ρόδο της Ιεριχούς», διασχίζει την έρημο, κινούμενο από τον ξηρό αέρα, μέχρι να βρει λίγο νερό και να ανοίξει τα φύλλα του. Έτσι και ένα τραγούδι, από την στιγμή της δημιουργίας του μέχρι την ώρα της αναγνώρισής του, «περιμένει» να φτάσει στον κατάλληλο ερμηνευτή για να ανοίξει τα φύλλα της δόξας του. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι και το “Turn the Page”, δημιούργημα του country-rock μουσικού Bob Seger που το βρίσκουμε στο έκτο άλμπουμ του, το “Back in '72”. Αν και το τραγούδι αυτό δεν ήταν τελείως άγνωστο στην εποχή του, ουσιαστικά έγινε παγκοσμίως γνωστό από την ερμηνεία των Metallica. Και είναι από αυτές τις περιπτώσεις τραγουδιών, των οποίων η διασκευή είναι «καλύτερη» από την αυθεντική και πρώτη εκτέλεση, αν σκεφτεί κανείς πως το τραγούδι έγινε το μεγαλύτερο hit του συγκροτήματος φτάνοντας στην κορυφή του Billboard Hot Mainstream Rock Tracks chart. Παρέμεινε εκεί για 11 συνεχόμενες εβδομάδες μέσα στο 1998, την χρονιά που κυκλοφόρησε και το “Garage Inc”, το άλμπουμ που το συμπεριλάμβανε.

 Ο Lars Ulrich άκουσε για πρώτη φορά το τραγούδι όταν διέσχιζε την “Golden Gate Bridge” και η πρώτη του σκέψη ήταν το ότι, ο James απλά «το 'χει» το τραγούδι. Η εκτέλεσή τους δεν αλλάζει το τέμπο, αλλά το κάνει πιο «βαρύ» αντικαθιστώντας το σαξόφωνο της αρχικής εκτέλεσης με την κιθάρα του Kirk Hammett. Το βιντεοκλίπ αναφέρεται στη ζωή μιας μητέρας, που για να ζήσει αναγκάζεται να δουλεύει ως χορεύτρια σε στριπτιζάδικο και τη νύχτα ως πόρνη. Η άρνηση του MTV να το μεταδώσει οφείλεται σε σκηνές, που δείχνουν τη βίαιη συμπεριφορά ενός πελάτη προς αυτήν. Αλλά η ιστορία που αναπαριστά το βιντεοκλίπ των Metallica δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στην αρχική σημασία των στίχων.

 Όταν ο Bob Seger έγραψε το τραγούδι βρισκόταν σε περιοδεία μαζί με τους Teegarden & Van Winkle. Ο ντράμερ David Teegarden θυμάται πως βρίσκονταν κάπου στις μεσοδυτικές πολιτείες, στον δρόμο προς την Νότια ή Βόρεια Ντακότα. Η μπάντα είχε ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα από το Detroit, όπου είχε παίξει. Μέσα σε μια χιονοθύελλα γύρω στις 3 τα ξημερώματα σταμάτησαν σε ένα βενζινάδικο με πάρκινγκ και για φορτηγά, για να γεμίσουν το ρεζερβουάρ τους. Η εποχή των χίπις το 1972 και όλα τα μέλη είχαν μακριά μαλλιά. Ο Bob Seger μαζί με ένα άλλο μέλος της μπάντας μπήκαν μέσα στο χώρο, όπου υπήρχε και καφετέρια με αρκετούς φορτηγατζήδες.  Μόλις, λοιπόν, οι μουσικοί βγάλανε τα καπέλα τους, το οποία φορούσαν έχοντας κρυμμένο το μακρύ μαλλί τους, το οποίο και λύθηκε, οι φορτηγατζήδες γελώντας έκαναν την πιο κλισέ ερώτηση... "Is that a girl or man?". Την επόμενη μέρα, μετά από τη συναυλία τους στο Mitchell της Νότιας Ντακότα, ο Seger έπαιξε το τραγούδι σε ακουστική κιθάρα, με τους στίχους "Oh, the same old cliches / 'Is that a woman or a man?” να ντύνουν τη μελωδία. Αν και στο λυρικό μέρος του τραγουδιού το συγκεκριμένο δίστιχο δεν υπάρχει, ωστόσο, ήταν το “Turn the Page”.

 Η ατυχής αυτή συνάντηση δημιούργησε μία ροή γεγονότων, ώστε να δημιουργηθεί ένα πολύ όμορφο τραγούδι. Οι στίχοι μιλάνε κυρίως για τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα ενός ροκ μουσικού, που βρίσκεται συνεχώς στον δρόμο! Και αυτά, μεταξύ άλλων, προκαλούνται και από τα συνεχόμενα επικριτικά κλισέ σχόλια που έχει την ατυχία ή μάλλον την τύχη, από μουσική τουλάχιστον άποψη, να ακούει ένας μουσικός του δρόμου...

Από το Rock Overdose,

Και τον Jacek Maniakowski