Η ιστορία πίσω από το The Loneliness of the Long Distance Runner των Iron Maiden

 Η γραφή είναι αποτέλεσμα της διάσπασης των συμβόλων. Ένα σύμβολο περιείχε, αλλά και περιέχει κριμένες άπειρες πληροφορίες μέσα στις ελάχιστες γραμμές από τις οποίες αποτελείται. Όμως για να μπορεί κάποιος να "ξεκλειδώσει" πρέπει να γνωρίζει και την σωστή του ερμηνεία, να είναι κάτοχος κάποιου "κλειδιού ερμηνείας".  Αυτό το συγκεκριμένο δεν είναι ένα χάπι γνώσης, αλλά ο χάρτης για κάποιον δρόμο, που πρέπει κανείς να περπατήσει, ενός δρόμου της γνώσης. Αρά ο κάτοχος του συμβόλου και του περιεχομένου του, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας δρομέας, συνήθως των μεγάλων αποστάσεων.

 Στην μουσική  τα σύμβολα είναι οι νότες και πολλές φορές οι στίχοι μια λιτή ερμηνεία τους, με το κλειδί αυτής ο τίτλος του. Έτσι, κάπου .... Somewhere in Time, δηλαδή το έκτο άλμπουμ των Iron Maiden, υπάρχει ένα τέτοιο, που ανοίγει της πόρτες μιας περαιτέρω αναζήτησης, το "The Loneliness of the Long Distance Runner". Το τραγούδι με το  μακροσκελή, αλλά άκρως λυρικό τίτλο είναι δημιουργία του  Steve Harris, αν και τίτλος είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Alan Sillitoe και οι στίχοι αναφέρονται σε αυτό. Καθώς και στην ταινία, με τον ίδιο τίτλο, που γυρίστηκε το 1962, τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του βιβλίου και με το σενάριο να είναι του ίδιου του συγγραφέα, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς μουσικούς.

 Όλο το άλμπουμ έχει αρκετά τραγούδια με  μια δυστοπική θεματολογία, εμπνευσμένα από την ταινία από την ταινία Blade Runner, όπως δείχνει και το εξώφυλλό του. Είναι το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος που χρησιμοποιούνται synthesizer στις συνθέσεις του και το μοναδικό με τον  Bruce Dickinson στα φωνητικά, στο οποίο δεν συμμετέχει  ο τραγουδιστής, σε καμιά δημιουργία του συνθετικά. Οι δημιουργία των τραγουδιών του έχει μια κλίση προς το "επικό" και το νοηματικά «βαθύ». Έτσι και το The Loneliness of the Long Distance Runner δεν ξεφεύγει από αυτήν την κατεύθυνση.

 Το ομώνυμο του τραγουδιού μικρό διήγημα, βρίσκεται σε μια συλλογή με τον ίδιο τίτλο. Ο κεντρικός του ήρωας είναι ο Smith, οποίο μετά από μια ληστεία σε αρτοποιείο, καταδικάστηκε σε εγκλεισμό στο Ruxton Towers , ένα αναμορφωτήριο (σχολείο φυλακή ) για παραβατικούς  νέους. Για να βρει παρηγοριά στον μόνιμο περιορισμό που βιώνει, προπονείται σαν δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Ο διευθυντής του  σχολείου-αναμορφοτηριού παρατηρεί την ικανότητά του σε αυτό το άθλημα, του προσφέρει λιγότερους περιορισμούς και πιο ελαφριά εργασία, αν κερδίσεις σε αγώνα δρόμου ένα άλλο σχολείο. Όταν τελικά συντελείται ο αγώνας, ο ήρωας προηγείται και με μεγάλη απόσταση από τον δεύτερο κοντεύει να τερματίσει. Όμως δεν το κάνει. Σταματά και αφήνει να τον προσπεράσουν υπόλοιποι δρομείς. Το χαμόγελο ικανοποιήσεώς, αλλά και αίσθησης της απόλυτης κυριαρχίας απέναντι στους καταπιεστές του, σχηματίζεται στο εξαντλημένο του πρόσωπο, αφαιρώντας παράλληλα το χαμόγελο από τον διευθυντή.

 Οι συμβολισμοί και αλληγορίες είναι πάρα πολλές και καθένας μπορεί να τα παραλληλίσει με τα δικά του βιώματα. Το τραγούδι δεν έγινε σινγκλ, αν και αγαπήθηκε από πολλούς οπαδούς της heavy metal μπάντας

Από το Rock Overdose,

Και τον Jacek Maniakowski