Το να σχολιάσεις και να κριτικάρεις το πολύ-αναμενόμενο έργο ενός μεγάλου συγκροτήματος είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα, διότι πάντα θα είναι αντιμέτωπο με τις ποικίλες απόψεις των οπαδών που καμιά φορά γίνονται και κατιτίς δογματικές για μην πω φανατικές. Αλλά στο βωμό της δεοντολογίας και χωρίς φόβο και πάθος, ας δούμε τι κατάφεραν οι Faith No More στα 18 χρόνια που μεσολάβησαν από το τελευταίο δίσκο τους.
Το “Sol Invictus” με την πρώτη νότα «μυρίζει» Faith No More. Ο συχνά απροσδιόριστος ήχος τους είναι αναγνωρίσιμος από το διάστημα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Faith No More διατηρούν τις πολλαπλές προσωπικότητες του ήχου τους σε αυτό το δίσκο με την ευκολία που είχαν και στα μακρινά πλέον 90s.
Το ηχητικό μωσαϊκό τους περιλαμβάνει όπως πάντα δείγματα από ένα ευρύ φάσμα μουσικών επιρροών, ενώ ταυτόχρονα παραμένει συνεπές στην ευέλικτη αλλά ακλόνητη ταυτότητα των Faith No More.
Αν και με τρόμαξαν αρκετά, λιγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου με το “Motherfucker”, το οποίο έχει μια ιδιαίτερη «εμβατηριακή» ατμόσφαιρα και ένα κάποιο gravitas στο ρυθμικό κομμάτι του, δεν παύει να μου ακούγεται από τα πιο αδιάφορα τραγούδια του δίσκου. Ευτυχώς λοιπόν, δεν έπαιξαν πολύ με επικίνδυνους πειραματισμούς, που όλοι ξέρουμε ότι ο Patton έχει μια ροπή προς εκεί, και μας παρέδωσαν άλλο ένα γνήσιο Faith No More δίσκο.
Αν αυτός ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στα 90s, όλοι σήμερα θα παραμιλούσαμε για εκείνη την κλασσική δισκάρα, με τις τραγουδάρες και όλους εκείνους τους “Patton-ισμούς” που κάνουν άντρες και γυναίκες να έχουν αυτή την περίεργη έλξη, συμπάθεια, αποθέωση, μυθοποίηση ή όπως θέλετε πείτε το, για τον σίγουρα βαρεμένο Mike Patton.
Όμως έχουμε 2015. Οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές. Έχουμε ακούσει ένα κάρο πράματα από τότε. Δεν κάνει και τόση εντύπωση πια. Νιώθεις λίγο και το αίσθημα της αρπαχτής στο σβέρκο και μουδιάζεις, αφού οικονομικά σφίξαν λίγο οι γλουτοί του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια. Όλα αυτά όμως κάνουν το “Sol Invictus” κακό δίσκο;
Όχι. Ίσως να μην αποκτήσει το μυθικό status των “Real Thing”, “King For A Day” ή του “Angel Dust”, αν και ποτέ δεν ξέρεις, αλλά όπως και να έχει παραμένει δίσκος των Faith No More και είναι ένας δίσκος που αξίζει τον κόπο και τον οβολό μας.
Το “Matador”, το “Cone Of Shame”και το “Sunny Side Up” είναι τα τραγούδια που λάτρεψα αλλά δεν τα περιγράφω γιατί θα γίνουν σύντομα, έτσι και αλλιώς, all-time classics μαζί με τους υπόλοιπους ηχητικούς θησαυρούς και την βαριά πολιτιστική κληρονομιά των Faith No More.
Γενικά το αισθάνομαι λίγο σαν το χαμένο αδερφό ή πατέρα που βλέπουμε σε κάτι ποιοτικές ταινίες. Είναι πίσω και τον αγαπάμε, αλλά θέλουμε λίγο χρόνο να συνηθίσουμε την παρουσία του σπίτι. Έτσι και με το “Sol Invictus” οι Faith No More μας είναι πίσω αλλά ίσως να θέλουμε λίγο χρόνο να το συνειδητοποιήσουμε.
Βαθμολογιά: 90/100
Από το Rock Overdose,
Και τον Enzo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου