Review: Slash World On Fire

Review

Slash

World On Fire

Roadrunner (2014)

Ο Slash, ο Myles και η παρέα τους κυκλοφορούν ένα album γεμάτο σπουδαία τραγούδια, τιμούν καλύτερα από τον καθένα την κληρονομιά του "Appetite For Destruction" και αφήνουν υποσχέσεις πως τα καλύτερα έρχονται

Έχει τονιστεί και στο παρελθόν ότι στη rock μουσική παίζουν τεράστιο ρόλο τα δίπολα προσώπων σε ένα συγκρότημα και κυρίως ο δύσκολα μετρήσιμος όρος της «χημείας» μεταξύ τους, που κάνει το τελικό αποτέλεσμα μεγαλύτερο των επιμέρους σημείων του. Θεωρώ, λοιπόν, τυχερούς όλους εμάς που συνέπεσαν οι δρόμοι του Slash και του Myles Kennedy, ήτοι του μάλλον τελευταίου πραγματικού guitar hero και του καλύτερου σύγχρονου ερμηνευτή στη rock μουσική, επιτρέποντάς μας να απολαμβάνουμε τους καρπούς ενός ακόμα μεγάλου δίπολου στη μουσική που αγαπάμε.

Προς υπεράσπιση των παραπάνω λεγόμενών μου, θεωρώ πολύ δύσκολο πλέον να βγουν νέοι κιθαρίστες που θα αποκτήσουν το στάτους αναγνωρισιμότητας και επιρροής του Slash, λόγω της ευρύτερης αλλαγής της μουσικής βιομηχανίας, ενώ για τον Myles Kennedy σας παραπέμπω σε αυτούς που τον έχρησαν ως άξιο και πλέον κατάλληλο ερμηνευτή της κληρονομιάς των Guns και των Zeppelin, άσχετα αν κάποια πράγματα τελεσφόρησαν ή όχι. Εγώ αρκούμαι να βλέπω δύο σπουδαίους και τόσο φτασμένους μουσικούς να δουλεύουν με φλόγα στα μάτια τους, με όρεξη για αυθεντικό rock και με την «χημεία» μεταξύ τους να γίνεται όλο και πιο λειτουργική, όπως αδιαμφισβήτητα προκύπτει από το "World On Fire".

Δεν πρόκειται για το τρίτο solo άλμπουμ του Slash, αλλά για το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας που έχει φτιάξει με τον Myles Kennedy και τους Conspirators, δηλαδή τους Todd Kerns (μπάσο) και Brent Fintz (drums). Η εν λόγω διαφορά έχει τεράστια σημασία, καθότι ο Slash πάντα απέδιδε καλύτερα ως μέρος μιας ομάδας, παρά ως αυτόνομος καλλιτέχνης, ενώ δεν πρέπει να υποτιμάται η δουλειά των υπολοίπων και κυρίως του Myles. Έτσι, η φτάνουμε στην κυκλοφορία ενός άλμπουμ που κερδίζει τις εντυπώσεις από την πρώτη ακρόαση, ξεπερνώντας εύκολα το (πολύ καλό) "Apocalyptic Love".

Τι άλλαξε; Πρώτον, ο Myles Kennedy έφερε στην ομάδα τον Elvis Baskette, τον παραγωγό των Alter Bridge, με τον οποίον συνεργάζεται πολλά χρόνια και τον εμπιστεύεται τυφλά. Ο Baskette, λοιπόν, περιόρισε εν μέρει λίγο το rock 'n' roll στοιχείο του προηγούμενου άλμπουμ, προσέθεσε δυναμικές στις συνθέσεις και βοήθησε τον Slash να ακούγεται πιο πολύπλευρος στο παίξιμό του, χωρίς να απολέσει ούτε ίχνος από το χαρακτηριστικό του ύφος, ενώ σε σημεία βάρυνε και τον ήχο της κιθάρας του. Κυρίως, όμως, απελευθέρωσε τον Myles, του οποίου οι φωνητικές γραμμές είναι τοποθετημένες ιδανικά στα περισσότερα τραγούδια, δίνοντας την αίσθηση πως αυτές κάνουν τη διαφορά στην πλειονότητα των συνθέσεων.

Θέλετε να ξεκινήσουμε με τις σπουδαίες στιγμές του άλμπουμ; Πρώτη από όλες, η προσωπική μου αδυναμία, το "Bent To Fly", μια αργή, συναισθηματικά φορτισμένη σύνθεση, με κορυφαίο refrain και τον Myles να θυμίζει Alter Bridge στο πάθος που βγάζει. Έπειτα, το "30 Years To Life", με την εισαγωγή να μοιάζει φτιαγμένη για μεγάλες συναυλιακές στιγμές και τσίτα τα γκάζια ή το επίσης γκαζομένο "Automatic Overderive" με τη riffάρα και το επίσης κολλητικό refrain. Προσθέστε το "Shadow Life", με τις εναλλαγές groove και μελωδικών γραμμών, το "Wicked Stone" που περιλαμβάνει ένα ακόμα άπιαστο refrain και τέλος το "Battleground", μια σύνθεση που είναι αργή ως τη μέση, δυναμώνοντας στη συνέχεια, με τον Myles να «ανεβαίνει στον Θεό» και μια μελωδία για sing-along στο τέλος του. Δεν τις λες και λίγες τις πραγματικά απολαυστικές συνθέσεις του άλμπουμ!

Να συνεχίσουμε με τις πραγματικά καλές; Πρώτα από όλα το ομώνυμο τραγούδι είναι ωραιότατο, catchy και εξυπηρετεί μια χαρά τον ρόλο του, ενώ επίσης up tempo και φτιαγμένο για live φαίνεται το πολύ ωραίο "The Dissident". Παράλληλα, αίσθηση προκαλεί το heavy riff του "Beneath The Savage Sun", το οποίο περιλαμβάνει κι ένα φοβερό μεσαίο μελωδικό μέρος, ενώ το σκοτεινό κλείσιμο του "The Unholy" είναι θεματικά πιο κοντά στο ερμηνευτικό στοιχείο που εκφράζει τον Myles.

Τα "Withered Delilah" και "Iris Of The Storm" χωρίς να εντυπωσιάζουν αποτελούν ωραίες προσθήκες στο σύνολο του άλμπουμ, με το πρώτο να είναι πιο groovy και το δεύτερο πιο mid tempo και εστιασμένο στη μελωδία, αλλά αμφότερα είναι διασκεδαστικά και καλοπαιγμένα. Αντιθέτως, τα "Stone Blind", "Too Far Gone" και "Dirty Girl" και το intstrumental "Safari Inn", χωρίς σε καμία περίπτωση να αποτελούν κακές συνθέσεις, δεν θα με ενοχλούσε αν έλειπαν.

Εδώ θα μπορούσε να προκύψει ένα θέμα συζήτησης, καθότι τα δεκαεπτά τραγούδια φαντάζουν (και είναι) πολλά για να διατηρήσουν το άλμπουμ σε υψηλό επίπεδο καθ' όλη τη διάρκειά του, όμως από την άλλη πλευρά η λογική της μπάντας είναι να δώσει ει δυνατόν περισσότερη μουσική στους οπαδούς, κάτι που είναι σεβαστό στην εποχή που όλο και λιγότερος κόσμος κρίνει τα άλμπουμ ως σύνολο κι όχι ως μεμονωμένες στιγμές. Έτσι, λοιπόν, είναι οι πολλές σπουδαίες στιγμές που το καθορίζουν κι όχι οι λίγες σχετικά αδιάφορες.

Συνολικά, η μπάντα του Slash δείχνει πιο δεμένη και αυτό δημιουργεί χαρακτήρα μέσα στις συνθέσεις, ενώ παικτικά ο ίδιος δείχνει απελευθερωμένος, γράφοντας πολλά χαρακτηριστικά μέρη, φράσεις, riff και solo που περιμένουμε από αυτόν. Ο δε Myles φορώντας ένα τελείως διαφορετικό κουστούμι σε σχέση με αυτό των Alter Bridge είναι πιο πειστικός από ποτέ πως μπορεί να προσφέρει εξίσου σπουδαίες στιγμές κι ως συνοδοιπόρος του Slash, ενώ η συνθετική πρόοδος  και ωριμότητα που επιδεικνύουν είναι εντυπωσιακή, υποδεικνύοντας πως μπορούμε να περιμένουμε ακόμα περισσότερα από τη συνεργασία τους.

Καθώς η κληρονομιά των Guns N' Roses κόντεψε να εκλείψει, ήρθαν πέρσι οι Heaven's Basement και φέτος ο ίδιος ο Slash με την μπάντα του να αποδείξουν πως η φλόγα για αυτού του είδους το rock υπάρχει ακόμα. Ο Slash αποδεικνύεται το μέλος των Guns με την μεγαλύτερη διάρκεια και σημαντικότερη παρουσία στα μουσικά δρώμενα, ενώ γράφοντας μουσικές σαν αυτές που εμπεριέχει το "World On Fire" θα ήταν αφελής να αφήσει την ολοένα και καλύτερη συνεργασία με τον Myles Kennedy για την αβεβαιότητα των Velvet Revolver ή τον σημερινό Axl Rose, μόνο και μόνο για να εκπληρώσει την ματαιοδοξία και να γεμίσει τις τσέπες διάφορων παρατρεχάμενων.

Έτοιμοι για μια ακόμα φορά να βγουν στο δρόμο, ιδρώνοντας μικρά clubs και ξεσηκώνοντας μεγάλα φεστιβάλ, ο Slash, ο Myles και η παρέα τους κυκλοφορούν ένα άλμπουμ γεμάτο σπουδαία τραγούδια, αφήνοντας υποσχέσεις πως τα καλύτερα έρχονται.