Ακούστηκε η εισαγωγή από το τελευταίο άλμπουμ, "Drill Sergeant", που άμεσα δημιουργεί την επιβλητική, ψευδό-πολιτικοποιημένη ατμόσφαιρα την οποία συχνά πυκνά επιδιώκουν οι Muse -και ο Bellamy ειδικότερα. Ξεκίνημα με το "Psycho" και αντιλαμβανόμαστε νωρίς-νωρίς ότι το όνομα που έχουν κάτι τα τελευταία χρόνια ως κορυφαίο live act ανταποκρίνεται άμεσα στην πραγματικότητα.
Το "Psycho", όπως και ο διόσκουρος του στο τελευταίο άλμπουμ, "The Handler", είναι ωραία χιτάκια με δυνατές κιθάρες που στηρίζονται στη ραχοκοκαλιά των Muse: το ευφυές, καλπάζων rhythm section μπάσου-ντραμς το οποίο πάντα έδινε στις συνθέσεις τους την κρυφή, υπόγεια ώθηση και ξεχωρίζει στο σανίδι. Τόσο αυτά όσο και το εντυπωσιακό "The Globalist" αποτέλεσαν δυνατές στιγμές του setlist, επισφραγίζοντας το γεγονός ότι το περσινό "Drones" αποτελεί, πρακτικά, ανάκαμψη για τους Βρετανούς.
Βέβαια, για τον υπογράφοντα, οι τέσσερις πρώτες δισκάρες των Muse αφήνουν χιλιόμετρα πίσω τους τρεις τελευταίους σε όποιο εκάστοτε στοιχείο τους και αν τους συγκρίνεις. Συνεπώς, η καταιγιστική αλληλουχία θεϊκών συνθέσεων που ακολούθησε το εναρκτήριο "Psycho" είναι υπεράνω κριτικής. "Plug In Baby" με το τραγούδι να έχει εξελιχθεί ζωντανά τόσα χρόνια που παίζεται και να έχει καταλήξει με ελαφρώς παραλλαγμένο riff (όπως και το "Supermassive Black Hole" που ακούστηκε αργότερα).
Έπειτα απανωτές ανατριχίλες με το "Hysteria" και αντιλαμβανόμαστε ότι ελάχιστοι συναγωνίζονται τον Bellamy σε performance όταν τραγουδάει τομγιορκικά σε υψηλές οκτάβες και ταυτόχρονα παίζει κιθάρα, στην οποία είναι δεινός εκτελεστής. Αμέσως μετά, έπιασε και το πιάνο για πρώτη από τις δύο φορές της βραδιάς, στο "Butterflies And Hurricanes". Η σκυτάλη πήγε στο εξωγήινο "Bliss" και κάπως έτσι σχεδόν τερματίσαμε εν μέσω, όμως, ενός άκρως στατικού κοινού. Εδώ να κάνω ένα μικρό παράπονο για τον ήχο, ο οποίος, ενώ ήταν εξαιρετικός, κρατούσε σε χαμηλή ένταση τη φωνή. Είπαμε, είναι άκρως απαιτητικά κομμάτια τα παλιά και καλό είναι να καλύπτεται κάνα λαθάκι, μα δεν μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως ο Bellamy είχε τέτοια ανάγκη.
Τι ήθελε, όμως, το μέχρι τότε νωχελικό κοινό για να πάρει επιτέλους τα πάνω του; Οι Muse δεν είναι δα και η μπάντα των δύο-τριών χιτακίων που έχουν προβληθεί δυσθεώρητα περισσότερο από τα υπόλοιπα... Η απάντηση θα μας ερχόταν λίγο αργότερα. Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να ζεσταίνεται με τους χορούς του "Supermassive Black Hole", το οποίο προϋπάντησε το "Madness" από το "The 2nd Law". Σύσσωμες οι χιλιάδες κόσμου τραγουδούσαν κάθε στίχο του "Madness" από την αρχή μέχρι το τέλος σε ένα πολύ όμορφο σκηνικό που, όμως, δεν ξάφνιασε την τριπλέτα, καθώς φάνηκαν συνηθισμένοι σε τέτοια αντίδραση. Αξίζει να σημειωθεί ότι το διπλό μουσικό όργανο που χρησιμοποίησε στο εν λόγω κομμάτι ο Wolstenholme είχε ενσωματωμένη μια διαστημική ψηφιακή κιθάρα μπολιασμένη σε μπάσο.
Το συνεχές sing-along και η πολύ δυνατή ανταπόκριση συνεχίστηκε και στο αγαπημένο "Starlight", ένα από τα καλύτερα ραδιοφωνικά χιτάκια που βρήκαν τον δρόμο τους στις κονσερβοποιημένες καθοδηγούμενες playlists των "rock" σταθμών των FM μας στα '00s. Τα γιγάντια μπαλόνια χοροπηδούσαν στο κοινό πριν κλείσει το "The Globalist" το κανονικό set με το εντυπωσιακότατο video wall -ένας τελευταίας τεχνολογίας τρισδιάστατος, κινούμενος τοίχος αποτελούμενος από δώδεκα σπαστά κομμάτια με απίστευτη εικόνα- να ακολουθά την ιστορία με φωτιές, εκρήξεις, βόμβες και ένα post-apocalyptic τοπίο στο τέλος να τραβάει όλα τα βλέμματα κατά το outro.
Τρία τραγούδια για το encore, "Uprising", "Mercy" και "Knights Of Cydonia" (με την ταιριαστή εισαγωγή από Ennio Morricone) και οι Muse, δίχως πολλά-πολλά, μας αποχαιρέτησαν μετά από μιάμιση ώρα επαγγελματικής, δίχως εκπτώσεις εμφάνισης. Μετά από μεγάλους headliners τύπου Black Keys, Kasabian κτλ που εμφανίστηκαν πρόσφατα στη χώρα μας, οι Muse απέδειξαν πως, έστω και στο ρελαντί, βρίσκονται μια κλάση ψηλότερα.
Ας κάνουμε και κάποια σχόλια πριν το κλείσιμο, μιας που μας δόθηκε η ευκαιρία ρε παιδάκι μου. Είμαι ο τελευταίος που θέλει να χρησιμοποιεί το ελιτίστικο quote του λατρεμένου professor Farnsworth, όμως, όσο και να το εξετάσω δεν θα καταλάβω ποτέ πως μέτρια τραγούδια σαν το "Dead Inside" και το "Uprising" με τα επαναστατικά τσιτάτα -που ήταν και λίγο αστείο να τραγουδιούνται τόσο out of context αν παρατηρούσες τους ανθρώπους τριγύρω σου- απόλαυσαν τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας, και αντίθετα ύμνοι σαν τα "Butterflies And Hurricanes" και "Bliss" αφέθηκαν στη μοίρα τους.
Επίσης, απ’ ό,τι έμαθα, υπήρχαν άτομα που έκαναν με το αμάξι, κυριολεκτικά, πάνω από μία ώρα για να διανύσουν απόσταση πέντε λεπτών με τα πόδια από το Ejekt μέχρι την παραλιακή. Φαντάσου να είναι τα ίδια άτομα που είχαν στηθεί νωρίτερα στις ουρές εκατό ατόμων από τη θάλασσα μέχρι την αντίπερα άκρη της Πλατείας Νερού για να πάρουν μάρκες για δυο μπουκαλάκια νερό... Αν θέλουν να αναπτύξουν τη φεστιβαλική κουλτούρα και να προσελκύσουν και τους πιο περιστασιακούς ακροατές, οι διοργανωτές θα πρέπει να σέβονται λίγο περισσότερο την καλοπέραση τους. Πώς θα πεις στους ίδιους να σε ακολουθήσουν αύριο μεθαύριο που θα έρθουν οι Arcade Fire (λέμε τώρα μια ευχή να πέσει κάτω μωρέ!) και δεν θα σκεφτούν την ταλαιπωρία;
SETLIST
Drill
Sergeant
Psycho
Plug
In Baby
Hysteria
Butterflies
& Hurricanes
Bliss
The
2nd Law: Isolated System
The
Handler
Supermassive
Black Hole
Τζαμάρισμα
μπάσου-ντραμς
Madness
Dead
Inside
Starlight
Time
Is Running Out
The
Globalist
Drones
Encore:
Uprising
Mercy
Knights
of Cydonia
Μ.Π.
Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
by rocking.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου