Στο βιβλίο του Θανάση Βέμπου, με τίτλο «Σχήμα πρωθύστερο» (Εκδόσεις Άλλωστε – 2016) που θα παρουσιάσουμε σύντομα, γίνεται αναφορά στην έννοια του χρόνου. Ο χρόνος, ως κάτι μη γραμμικό, όπως το εννοούμε με βάση την επικρατούσα θεωρία. Μια προσέγγιση του, σαν ένα πολύ διπλωμένο χαρτί , που το διαπερνά ένα βέλος. Αν ανοίξεις μετά το χαρτί, η ίδια τρύπα, θα έχει σημαδέψει όλες τις στρώσεις του χαρτιού. Τα σημεία της οπής αποτελούν το χωροχρονικό γίγνεσθαι…
Γίνεται αναφορά σε μια πραγματικότητα που αποτελεί δημιούργημα μας, ένα μέλλον, που υπό συνθήκες γίνεται παρόν, σε αντίθεση με την επικρατούσα «Συναινετική πραγματικότητα που έχει προκύψει από τη συλλογική πίστη και γνώση του περιβάλλοντα κόσμου»… στην οποία υπάρχουν «γκρίζες ζώνες». Σημεία στα οποία οι φυσικοί νόμοι τελούν υπό αίρεση…στα οποία εκδηλώνονται τα λεγόμενα Οριακά φαινόμενα).
«Μια πραγματικότητα στην οποία φαινόμενα όπως η πρόγνωση ή ακόμα και οι αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές, φαντάζουν παράδοξα και παράλογα, επειδή η καθημερινή συνείδηση είναι αλυσοδεμένη στην μονοδιάστατη αντίληψη του χρόνου (Θ. Βέμπος «Το σχήμα πρωθύστερο» σελ. 152) Αυτή την εναλλακτική εκδοχή του παρόντος, θα εξετάσουμε εδώ σήμερα, με θέμα τι άλλο παρά τον μεγάλο Ιρλανδό κιθαρίστα και δάσκαλο του λευκού blues και hard rock, Rory Gallagher.
Ο Gallagher, πέθανε πριν 21 χρόνια το 1995, σε ηλικία 47 ετών, από επιπλοκές μετά από μια αποτυχημένη μεταμόσχευση ήπατος. Τι θα είχε συμβεί αν είχε επιζήσει, όπως έγινε πρόσφατα σε αντίστοιχη περίπτωση με τον Walter Trout. Ας πιάσουμε την εναλλακτική αλλά εξίσου αληθινή ιστορία από την αρχή. Ο Rory θα ανάρρωνε με την φροντίδα του αδελφού του Donal. Οι επισκέψεις γνωστών καλλιτεχνών σαν τον Gary Moore και η κοινή αγάπη για τα blues, θα είχαν σαν αποτέλεσμα την συνεργασία σε ένα μικρό studio του Λονδίνου με διασκευές σε γνωστά blues standards, πρωτότυπες συνθέσεις και νέες εκτελέσεις τραγουδιών των δύο καλλιτεχνών. Το album θα κυκλοφορούσε με το όνομα Gallagher/Moore meets the Blues και θα γνώριζε επιτυχία στα blues και hard rock charts.
Η επερχόμενη περιοδεία των δύο καλλιτεχνών, με το rhythm section του Gallagher, τους Gerry McAvoy, Brendan O Neil και προσθήκη τον παλιό πλήκτρα του Moore, τον Neil Carter, θα γέμιζε αρένες και blues clubs, φέρνοντας ξανά στη επιφάνεια την πλούσια δισκογραφία του Gallagher.
Η συνέχεια θα ήταν ένα ακόμα LP με πρωτότυπες συνθέσεις και πιο χλιαρή αντιμετώπιση, αφού ο κόσμος προτιμούσε την πιο hard rock περίοδο των δύο καλλιτεχνών και διάλυση της συνεργασίας λόγω των προβλημάτων του Gary Moore με το αλκοόλ που θα ανάγκαζαν τον επίσης επιρρεπή Gallagher να απομακρυνθεί.
Η αγάπη του για την ιρλανδική μουσική και τα blues, θα τον έκανε, να προσπαθήσει αν επικεντρωθεί στις ρίζες του ηχογραφώντας έναν δίσκο με συμμετοχή καλλιτεχνών της Ιρλανδίας σαν τους Chieftains, τον Shane Mac Gowan, Van Morrison, Therapy αλλά και τους U2 με βάση κλασικούς παραδοσιακούς σκοπούς, σε μια πιο blues έκδοση.
Το album, θα προωθούσε ο Bono με την ευκαιρία των 15 χρόνων από τη σύναψη της εκεχειρίας Βρετανών-IRA και θα αποτελούσε την ενωτική απάντηση του Gallagher στην Ιρλανδία του μνημονίου το 2009.
Η γνωριμία του με τον Joe Bonamassa σε μια συναυλία του τελευταίου το 2010 και η λατρεία του Αμερικανού blues man για τον ήχο του Rory, θα είχε ως αποτέλεσμα μια ακόμα συνεργασία και ένα σύνολο εμφανίσεων σε μικρό club του Λονδίνου, με τίτλο, για φίλους μόνο στο οποίο θα διασκευάζονταν τραγούδια του Gallagher από τα πρώτα albums του, την καθαρή blues περίοδο δηλαδή, αλλά και τα χρόνια των Taste, με την συνοδεία του Bonamassa και των μουσικών του. Το album θα κυκλοφορούσε πρώτα σε ζωντανή ηχογράφηση το 2011 και DVD, ενώ στη συνέχεια θα υπήρχε συνεργασία στον δίσκο του Bonamassa με τίτλο «Irish Music & Other Ghost Stories», με τον Gallagher να μοιράζεται την κιθάρα και την σύνθεση.
Η επιθυμία του John Mayall να υπάρξει ένα τελευταίο album των Blues Breakers και η πίεση στον Gallagher, αλλά και τον Bonamassa, θα είχε σαν αποτέλεσμα να συμμετάσχει σε μια συνεργασία με τον μεγάλο Βρετανό καλλιτέχνη, ενώ συγκινημένος από την περίπτωση του Walter Trout, θα οργανώσει το «Blues for Liver Festival», το 2014 στο οποίο ο ίδιος, ο Bonamassa, ο Danko Jones , ο Kenny Wayne Shepherd , ο Ronnie Wood, ο Robert Cray και η Shawn Taylor, θα έπαιζαν όλοι μαζί, για να μαζέψουν χρήματα για τον Αμερικανό μπλουζίστα, που χρειάστηκε επέμβαση μεταμόσχευσης ήπατος.
Η εμφάνιση του στην Αθήνα, το 2013 στο Half Note, θα τελειώσει με εξέγερση των μαζεμένων απ έξω φίλων που αδυνατούν να πληρώσουν το πανάκριβο εισιτήριο εν καιρώ κρίσης. Η αστυνομία θα καταστείλει τα επεισόδια με δακρυγόνα και ξύλο, με αποτέλεσμα τον θάνατο δύο μουσικόφιλων που θα υποστούν σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις στο parking του πρώτου νεκροταφείου προσπαθώντας να διαφύγουν, από την ευσυνειδησία της αστυνομίας απέναντι σε 60αρηδες παλαίμαχους rockers, που αδυνατούν να πληρώσουν τα 80 ευρώ του εισιτηρίου. Ο Donal, συντετριμμένος, ζητά συγγνώμη και οργανώνεται το Blues For The Poor, Festival σε χώρο που παραχωρεί ο δήμαρχος Ελληνικού στο παλαιό αεροδρόμιο με συμμετοχή του Gallagher, των Blues Wire, Blues Cargo, Beggars, και κόσμο που ξεπερνά τις 150.000 από όλη την Ελλάδα. Το βίντεο που γυρίζεται από τον Νίκο Τριανταφυλλίδη, με τίτλο «Blues For Austerity», θα πάρει το πρώτο βραβείο μουσικής σύνθεσης στο φεστιβάλ του Sundance.
Ο Gallagher γοητευμένος από την επαφή με την μουσική κουλτούρα της χώρας, μας, θα αγοράσει ένα σπίτι στην Κρήτη και θα περνά τον χρόνο του μεταξύ της Ιρλανδίας και Κρήτης, με συνεργασίες με τοπικούς μουσικούς (βλπ. Ψαραντώνης κλπ). Η επαφή του με τον Αγγελάκα, θα οδηγήσει σε ένα νέο σχήμα που θα περιέχει μουσικούς από το σχήμα του Rory αλλά και τις Τρύπες και στίχο ελληνικό και ξένο.
Με την περαιτέρω φτωχοποίηση της χώρας, ο Gallagher, θα επιστρέψει στην Ιρλανδία και θα ηχογραφήσει έναν δίσκο επηρεασμένο από την παραμονή του στην Ελλάδα και την κρίση, τις εκλογές, το δημοψήφισμα του 2015, τον διχασμό, τον λαϊκισμό, και την καταστολή των ατομικών ελευθεριών με τίτλο, «Postcards From Hell(as)». Η κυκλοφορία του θα ακολουθηθεί από μια περιοδεία το 2016 σε μικρά clubs και blues φεστιβάλ στην Ευρώπη, στα οποία, θα προλογίζεται από μια μικρή ταινία για τα πραγματικά προβλήματα της χώρας, υπερβολικό δημόσιο, υπερφορολόγηση του μέσου πολίτη, στήριξη των διαπλεκόμενων, πελατειακές σχέσεις, πολιτική διαφθορά, έμμισθοι σύμβουλοι, μετακλητοί υπάλληλοι, κατάργηση της δωρεάν παιδείας και υγείας, και ομιλία σε βίντεο του Noam Chomsky, για την ανάγκη η Ευρώπη να αποτινάξει τον ζυγό των τραπεζών.
Το Banker Blues θα κλείνει τις συναυλίες του. Το κίνημα ελευθερώστε την Ευρώπη από τους τραπεζίτες, με παρακλάδια στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, θα τον ανακηρύξει σε μουσικό αρχηγό και σύμβολο, κάτι αντίστοιχο με τον Θεοδωράκη στην Δικτατορία, και θα είναι η αρχή για μια γενικευμένη προσπάθεια πολιτικής αλλαγής από τα κεντρώα κόμματα, ενάντια στην ισοπέδωση των ανθρωπιστικών αξιών στην Ευρώπη. Λόγω της δράσης του θα κηρυχθεί persona non grata από τις Ελληνικές αρχές το καλοκαίρι του 2016 και θα υπάρξει οδηγία να μην μεταδίδεται η μουσική του από τα Κρατικά και συνεργαζόμενα Ελληνικά ΜΜΕ .
Η συνέχεια επί της οθόνης, αφού το νέο του album ηχογραφείται στο Μπέλφαστ, ενώ ο Bono έχει αναλάβει την προώθηση του στα Διεθνή ΜΜΕ. Προσπάθειες των γνωστών τηλεοπτικών δημοσιογράφων να τον προσεγγίσουν για συνέντευξη, έπεσαν στο κενό, δεδομένου, ότι δεν γνώριζαν την απέχθεια του για τα οργανωμένα ΜΜΕ. Την απάντηση του τους έδωσε συνοπτικά ο αδελφός του και μάνατζερ Donal με το «Do you read me”...
by rockyourlife
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου