Έπειτα από τέσσερα χρόνια δισκογραφικής αποχής, οι Green Day είναι ξανά στις επάλξεις, ανανεωμένοι, με το ολοκαίνουριο και 13ο σε σειρά album τους, “Father of All…” Μέσω της Reprise Records στις 7 Φεβρουαρίου κυκλοφόρησαν δέκα ολοκαίνουριες δημιουργίες, βασισμένες στο γνώριμο punk-rock ύφος του συγκροτήματος που έλαμψε στη δεκαετία των ‘00s. Οι Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt και Tré Cool ενώνονται, λοιπόν, ξανά και με συμπαραγωγούς τους Butch Walker και Chris Dugan καταφέρνουν να μας κάνουν να αναπολήσουμε το παρελθόν κι εκείνη την εποχή που οι Green Day ήταν πολύ “cool” για να τους ακούς.
Τα περισσότερα από τα τραγούδια του δίσκου είναι up-tempo και η αρχή γίνεται με το πρώτο στην επίσημη tracklist τραγούδι, “Father of All…”, στο οποίο τα κιθαριστικά riffs έχουν τον κυρίαρχο ρόλο και δίνουν επάξια τη σειρά τους στο επόμενο τραγούδι, “Fire, Ready, Aim”. Εμφανώς σκληροπυρηνικοί, οι Green Day εστίασαν στην εξέλιξη του ήχου τους ξεφεύγοντας από παιδικές μελωδίες, τύπου “Wake Me Up When September Ends”. Τα drums στο “Oh Yeah!” παίρνουν την σκυτάλη από τις ηλεκτρικές κιθάρες και κρατούν έναν σταθερό ρυθμό, ενώ προετοιμάζουν το έδαφος για το alternative rock “Meet Me on the Roof”.
Από εκεί κι έπειτα, οι Green Day θα μπορούσαμε να πούμε πως ξεχνούν για λίγο το punk στοιχείο τους κι ακολουθούν λίγο πολύ τα mainstream λημέρια, όπου τα alternative rock ηχοχρώματα και τα synths έχουν τον κυρίαρχο ρόλο. Το “I Was a Teenage Teenager” κάνει μία αναδρομή στο παρελθόν και δίνει την σκυτάλη στο σχεδόν rock n’ roll “Stab You in the Heart”. Ναι, οι Green Day επιλέγουν να πειραματιστούν και το τραγούδι αυτό αποτελεί μία μεγάλη έκπληξη για κριτές και fans. Μία μπαλάντα δε θα μπορούσε να λείπει από το τελικό αποτέλεσμα του δίσκου και το “Junkies on a High” είναι εδώ για να επιβεβαιώσει αυτό το γεγονός. Ρυθμικά drums και η φωνή του Billie Joe στο μικρόφωνο δημιουργούν μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα δίνοντας τη σειρά τους στο άψογο θα λέγαμε “Take the Money and Crawl”.
Ο δίσκος κλείνει με το “Graffitia”, ένα “καθαρόαιμο Green Day” τραγούδι που μας αφήνει εν τέλει μία γλυκιά επίγευση. Ο δίσκος καταλήγει σε ένα “εύπεπτο” αποτέλεσμα που σίγουρα δεν μας απογοητεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου