Bohemian Rhapsody | Έτσι αξίζει να θυμόμαστε τον Freddie Mercury

Οι βιογραφικές ταινίες είναι δύσκολες και μάλιστα πολύ. Οι δύσκολες αποφάσεις είναι πάνω σε τι θα εστιάσει η ταινία. Έτσι λοιπόν ήταν και τεράστιο εγχείρημα από την αρχή το Bohemian Rhapsody.

Στην επαγγελματική ζωή; Και σε ποιο κομμάτι αυτής, ποια περίοδο; Στα προσωπικά, μήπως; Και πόσο θα εμβαθύνει σε αυτά; Την δημιουργική διαδικασία του καλλιτέχνη; Τα ενδότερα και τα σκοτεινά σημεία του; Το σταυροδρόμι αυτών των αποφάσεων προκαλεί ίλιγγο, πόσο μάλλον όταν το μέγεθος που έχεις να διαπραγματευτείς είναι ένα από τα σπουδαιότερα και πιο αγαπητά συγκροτήματα όλων των εποχών και ο κατά κοινή ομολογία πιο χαρισματικός frontman της rock ιστορίας.

Ο Sascha Baron Cohen ήταν η αρχική -και για πολλούς μεταξύ αυτών και εγώ- προφανής επιλογή για την ενσάρκωση του Freddie Mercury. Το είχε πάρει πολύ ζεστά το ζήτημα και από την στιγμή που εγκατέλειψε με δική του απόφαση τέτοιο πρότζεκτ, όλοι υποψιαστήκαμε και νιώσαμε το ίδιο: Πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ. Πως υπάρχει ένας λάκκος σε αυτή τη φάβα που ίσως κατέστρεφε μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες των τελευταίων ετών.

O ταλαντούχος ηθοποιός ήρθε σε ρήξη με την ίδια την μπάντα περί το 2013. Τα εναπομείναντα μέλη των Queen (και παραγωγοί της ταινίας) ήθελαν το Bohemian Rhapsod yνα είναι μια ταινία για το συγκρότημα όσο και για τον Mercury. Ενώ ο «Borat» ήθελε να εμβαθύνει στην ζωή του εκκεντρικού frontman και να παρουσιάσει μερικές από τις ακραίες ιστορίες που τον συνοδεύουν.

Ο Freddie ήταν hardcore στον τρόπο ζωής του, πολύ. Πάρα πολύ. Έβγαινε ο ήλιος και ενώ οι υπόλοιποι πήγαιναν για ύπνο εκείνος συνέχιζε να κάνει κοκαΐνη. Ο Brian May και οι υπόλοιποι παραγωγοί ήθελαν να «προστατέψουν» την υστεροφημία και την κληρονομιά του τραγουδιστή τους, αλλά και να αναδείξουν την δική τους.

Bohemian Rhapsody | ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ

Όποιος θέλει να μπει στα ενδότερα και την σκοτεινή πλευρά του συγκροτήματος, ας δει ντοκιμαντέρ και ας διαβάσει κάποια βιογραφία. Όποιος θέλει να ξεθάψει την άγρια και σκοτεινή πλευρά του Mercury, ξέρει που να ψάξει.

Η μουσική των Queen δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Ποτέ. Η ταινία όμως, ναι. Δυστυχώς για άλλους, ευτυχώς για μένα. Συμβιβάστηκε με το ζητούμενο για τους περισσότερους: την μουσική.

Το Bohemian Rhapsody σεβάστηκε και έκανε αυτό που ήθελε πάντοτε ο ίδιος ο Freddie Mercury. Έδωσε στον κόσμο αυτό που ήθελε. Μουσική, συναισθήματα και ένα «γύρο του θριάμβου».

Για κάποιους ήταν συμβιβασμός στα συμβατικά στεγανά. Για μένα είναι η απόλυτη ένδειξη σεβασμού προς τον Mercury, από τους ανθρώπους που τον ήξεραν καλύτερα από όλους και επέμεναν στο να μην βγουν στο πανί όλα εκείνα που και ο ίδιος κρατούσε για τον εαυτό του.

Η ζωή του είχε δύο όψεις. Ο ίδιος διαχώριζε την σκηνή, την δημιουργία, το συγκρότημα και τον Mercury από τον Freddie. Έχω την βαθιά πεποίθηση πως αν ζούσε, η ταινία θα ήταν ακριβώς ίδια. Μια ισορροπία, ένα παζλ που σου φανερώνει εν τέλει αυτά που έχουν πραγματική σημασία.

Καλώς έπραξε λοιπόν και δεν έπαιξε το παιχνίδι προς τέρψιν των κριτικών. Είναι ξεκάθαρο πως δεν ένοιαζε κανέναν στην παραγωγή της το τι θα πουν οι κριτικοί. Το βλέπουμε και στις απολαυστικές σκηνές στα γραφεία της δισκογραφικής, το συγκρότημα ποτέ δε νοιάστηκε για εκείνους, παρά μόνο για τον κόσμο. Δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς και η ταινία.

Το storyline της οποίας δεν εμβαθύνει σε καμία πλευρά τόσο πολύ, μοιάζει με εκείνο το παιχνίδι που ενώνεις τις τελείες. Δεν εστιάζει ίσως όσο θα έπρεπε στην πάλη του Mercury με την μοναξιά, την ασθένεια και το να είσαι αυτός που ήταν εκείνη την εποχή. Το πράγμα έχει δύο όψεις.

Πολλές βιογραφικές ταινίες μουσικών κάνουν το λάθος να πιστεύουν πως μας ενδιαφέρουν πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με αυτά που αγαπήσαμε για εκείνους. Όχι διάολε. Πάω να δω την ταινία των Queen και θέλω να είναι μια γιορτή. Δεν θέλω απομυθοποίηση.

Στην ταινία για τον James Brown σπαταλήθηκε μια χρυσή ευκαιρία να μάθει ο κόσμος για την ιδιαίτερη μουσική του ιδιοφυΐα, δε μας ενδιαφέρει τι έκανε σπίτι του.

Η ταινία προσπάθησε να στριμώξει την χρυσή δεκαπενταετία των Queen σε δύο ώρες ξεκινώντας από την γνωριμία τους με τον Freddie. Γίναμε μάρτυρες της γέννησης μερικών επιτυχιών τους αλλά και της δημιουργικής τους διαδικασίας εντός και εκτός στούντιο. Αυτές οι σκηνές στα ενδότερα της δημιουργίας ίσως έπρεπε να ήταν λίγο μεγαλύτερες.

Η ένταση παρόλα αυτά δεν φεύγει από την οθόνη καθ’όλη την διάρκεια της. Με λίγα και απλά λόγια δεν κάνει κοιλία σε κανένα της σημείο.

Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει από άλλες μουσικές ταινίες όμως, είναι φυσικά η τρίτη πράξη. Επέλεξαν η κινηματογραφική κορύφωση και εκεί που οδηγείται η ταινία να είναι η -με διαστάσεις μύθου- εμφάνιση τους στο φεστιβάλ Live Aid 1985. Ένα εικοσάλεπτο που τα περιοδικά της εποχής χαρακτήρισαν ως την πιο μεγαλειώδης εμφάνιση rock συγκροτήματος στην ιστορία.

Το Bohemian Rhapsody κατάφερε να αποδώσει εξαιρετικά την σημασία του συγκεκριμένου φεστιβάλ, το είδαν ενάμιση δισεκατομμύριο άνθρωποι. Είναι μετρημένα τα συγκροτήματα και οι μουσικοί που μπορούσαν να φέρουν σε έκσταση το κοινό, οι Queen στέκονται στην κορυφή της πυραμίδας με τον Mercury ως τον απόλυτο και πιο εμβληματικό frontman και performer της rock ιστορίας. Σφυρηλάτησε αυτή του την αξία στην μεγαλύτερη σκηνή όλων, ενώπιον όλου του πλανήτη.

Το εγχείρημα της αναβίωσης μιας τέτοιας εμφάνισης ήταν από μόνο του τρομαχτικό. Η ταινία όχι απλά το κατάφερε αλλά αποφάσισε να οδηγηθεί εκεί. Σε ένα επικό φινάλε που θα σου μείνει απλά αξέχαστο.

Το build up και οι καταστάσεις που οδήγησαν σε εκείνη τη συναυλία, η κατάσταση του Freddie, τα στοιχεία της λύτρωσης και η συγκινησιακή υπερφόρτωση αποδόθηκαν στο έπακρο. Είναι ξεκάθαρα μια ατόφια συναυλιακή εμπειρία που δεν ζεις συχνά στο σινεμά. Μια τελετουργία αποθέωσης του χαρίσματος του Freddie και ΕΤΣΙ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ.

Με γιορτή. Με θρίαμβο. Με χιούμορ και τραγούδι.

ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΚΑΔΡΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ

Δέχομαι πως το περιεχόμενο και η δυναμική της ταινίας είναι διαπραγματεύσιμα και έχουν να κάνουν με την σκοπιά του καθενός. Υπάρχει όμως ένα συστατικό της που δεν σηκώνει αμφισβητήσεις, που δε χωράει υποκειμενισμός και το βλέπεις αν διαβάσεις κριτικές από πολλές πλευρές. Ακόμα και σε κριτικές που για διάφορους λόγους την έστησαν στον τοίχο, όλοι παραδέχονται ένα πράγμα. Τον Remi Malek.

Είναι αλλιώς να παίζεις έναν fictional χαρακτήρα που μπορεί ο κάθε ηθοποιός να φέρει στα μέτρα του και να πλάσει τον ρόλο κατά το δοκούν. Είναι όμως μια εκ διαμέτρου διαφορετική περίπτωση όταν χρειάζεται να ενσαρκώσεις έναν λαοφιλή, διάσημο, θρυλικό και πραγματικό άνθρωπο. Είναι αδιανόητα δύσκολο να ξεφύγει κανείς από το πλαίσιο της μίμησης και της καρικατούρας, στον λάκκο της οποίας έχουν κατά καιρούς πέσει πολλοί.

Ο συμπαθής ηθοποιός όμως όχι. Κουβάλησε στους ώμους του μια ευθύνη μεγατόνων και δεν την έφερε απλά εις πέρας αλλά πολύ απλά ανεβαίνει στο βάθρο δίπλα στον Jamie Foxx.

Παρέδωσε μια ερμηνεία από εκείνες που μας είχανε λείψει σε τέτοιου είδους ταινίες. Έπιασε όλες τις πλευρές του Mercury και μας παρουσίασε έναν άνθρωπο και όχι μια καρικατούρα ενός θρύλου.

Ο οποίος Remi Malek για να φέρει στη ζωή τον χαρακτήρα βούτηξε στα άδυτα της method acting. Όπως είχαν κάνει σε σπουδαίες βιογραφικές ταινίες ο Robert De Niro στο «Οργισμένο Είδωλο», ο Val Kilmer στο «The Doors» και φυσικά ο Jamie Foxx στην ενσάρκωση του Ray Charles. Βούτηξε πολύ βαθιά στη σκοτοδίνη της υποκριτικής τέχνης, τόσο που έβλεπε από κοντά τον Heath Ledger σαν Joker στην άλλη άκρη του πηγαδιού να του γνέφει καταφατικά.

Αν κοιτάξουμε πίσω στου βραβευμένους με Oscar Α’ ανδρικού ρόλου, όλοι είχαν μια σκηνή, έναν μονόλογο συνήθως που «φώναζε» «πως φέτος θα το πάρω εγώ».

Ο Al Pacino στον επικό του μονόλογο στο Άρωμα Γυναίκας, ο Denzel Washington στο ξέσπασμα του στη μέση του δρόμου στο «Training Day», o Daniel Day Lewis όταν «ήπιε το μιλκσέικ» στο «Θα χυθεί αίμα», ο Antony Hopkins με τον creepy μονόλογο στη «Σιωπή των Αμνών».

Κάθε οσκαρική ερμηνεία έχει μια σκηνή που ξεχωρίζει λίγο περισσότερο, που φανερώνει μεγαλειότητα που φτιάχτηκε για να στείλει το μήνυμα.

Στην τρίτη πράξη του Bohemian Rhapsody, ο ηθοποιός ορθώνει το ανάστημα ως Freddie, σηκώνει την γροθιά ως Mercury και βροντοφωνάζει ως Remi Malek, «Φέτος είναι δικό μου».

by school of rock.gr