1993 και ο Bruce Dickinson αποφασίζει να αποχωρήσει από τους Iron Maiden, ξεκινώντας μία σόλο πορεία που απέφερε για τον τραγουδιστή τέσσερα προσωπικά άλμπουμ σε διάστημα πέντε-έξι ετών και που ανάγκασε το συγκρότημα να αναζητήσει νέο frontman, βρίσκοντάς τον τελικά στο πρόσωπο του Blaze Bayley με τον οποίο οι Maiden κυκλοφόρησαν δύο δίσκους.
Μιλώντας στο Vulture, ο Dickinson, μεταξύ άλλων, εξήγησε αυτήν του την απόφαση, περιγράφοντας παράλληλα τους εσωτερικούς προβληματισμούς και τις ανησυχίες που είχε ως άνθρωπος και καλλιτέχνης εκείνη την περίοδο της ζωής του:
“Όταν έφυγα από τους Maiden, ήμουν πολύ σκληρός με τον εαυτό μου. Είπα ότι όλο αυτό το σκηνικό είναι ένας περιορισμός. Είναι ένα όμορφο, χρυσό κελί που είναι άνετο και αποφέρει πολλά λεφτά και θα μπορούσα να συνεχίσω ανακυκλώνοντας την ταυτότητά μας, αλλά δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Ο μόνος τρόπος για να δω τι υπάρχει πέρα από αυτό και να ωριμάσω ως τραγουδιστής ήταν να κάνω κάτι διαφορετικό. Και ο μόνος τρόπος για να με δουν σοβαρά ήταν να φύγω.
Συνειδητοποίησα πως όταν είσαι στους Iron Maiden, όλοι σου λένε αυτό που θέλεις να ακούσεις. Τη δεκαετία του ’80, όταν ήσουν σε μία μεγάλη μπάντα, είχες τους δημοσιογράφους και όλους αυτούς τους ανθρώπους να σε προστατεύουν.
Μόλις φύγεις από τη φούσκα, όλοι φεύγουν. […] Ήταν ένα σοκ για εμένα.
Αλλά την ίδια στιγμή, έλεγα: «Λοιπόν, για αυτό το έκανες…». Βγαίνεις από αυτό το κουτί για να δεις τι είναι απ’ έξω. Πρέπει απλώς να το δεχτείς και να συνεχίσεις: «Προχώρα, αυτό είναι η εξέλιξη. Αυτό είναι ο Δαρβινισμός. Είναι η επιβίωση του προσαρμοστικότερου και αν δεν μπορείς να εξελιχθείς σε κάτι που έχει μία χρήσιμη λειτουργία, να απομακρυνθείς και να πεθάνεις…».
Βασικά, σκέφτεσαι τον εαυτό σου μέσα στο σύμπαν και λες «Ωραία, θα έπρεπε να υπάρχω ως τραγουδιστής; Υπάρχει κάτι χρήσιμο που φέρνω στον κόσμο με το να είμαι σε μία heavy metal μπάντα, εκτός από νοσταλγία;». Γιατί αν αυτό είναι όλο, ίσως θα πρέπει να πάρω αυτό το άτομο, να το στραγγαλίσω ήσυχα και να κάνω κάτι πιο χρήσιμο αντί για αυτό. Αν θες να είσαι καλλιτέχνης, δεν πρέπει να επαναπαύεσαι με τις δάφνες σου. Πρέπει να είσαι εκεί έξω και να κάνεις κάτι διαφορετικό.
Δεν ήξερα τι να κάνω. Για αυτό έφυγα. Νομίζω ότι ο κόσμος πιστεύει ότι έφυγα από τους Iron Maiden με ένα σχέδιο. Όχι. Κανένα σχέδιο. Και αυτό ήταν πολύ δύσκολο να το καταλάβει η μπάντα.”
Ο Bruce συνέχισε εξηγώντας πώς η φυγή και η μετέπειτα επιστροφή του στο συγκρότημα ωφέλησε και τον ίδιο προσωπικά αλλά και τους Iron Maiden:
“Θα συνεχίζαμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα [αν έμενα]. Το ακροατήριο θα ήταν χαρούμενο με αυτό, αν και σιγά σιγά θα μειωνόταν… Η μπάντα θα γινόταν λιγότερο επίκαιρη και σταδιακά θα μεταμορφωνόταν σε μία άμορφη μάζα μαζί με την υπόλοιπη μέταλ κοινότητα. Δεν ήταν αυτό που ήθελα.
Έμαθα τόσα πολλά όταν έφυγα από την μπάντα. Ήμουν ένας πολύ καλύτερος τραγουδιστής όταν επέστρεψα στους Maiden [1999] από ό,τι όταν έφυγα. Συνεπώς, το άλμπουμ που κάναμε όταν γύρισα, το ‘Brave New World’ [2000], πιστεύω ότι είναι ένα από τα πιο κλασικά άλμπουμ μας. Και αυτό γιατί επανήλθε όλη η ενέργεια. Άλλαξαν τα πάντα στην μπάντα τότε.
Πριν φύγω, πάντα υπήρχαν αυτές οι μικρές διαμάχες για την εξουσία. Όταν γύρισα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο ειλικρινά. Ο κόσμος λέει πάντα: «Οι Maiden είναι σαν οικογένεια…». Το «σαν οικογένεια» είναι ένα καλό πράγμα. Αλλά οι οικογένειες δεν είναι αναγκαστικά καλές. Μία χαρούμενη οικογένεια είναι σπουδαίο πράγμα, αλλά οι οικογένειες είναι τυχαία γεγονότα που συμβαίνουν. Οργανισμοί που ξεπετάγονται από την ίδια τρύπα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει λόγος να αρέσει ο ένας στον άλλον.
Όλο αυτό ότι «το αίμα νερό δεν γίνεται»… Συγγνώμη παιδιά αλλά αν ο αδερφός σου είναι μαλάκ@ς, είναι μαλάκ@ς!”
Ο Bruce έκλεισε τον μονόλογό του, μιλώντας για το δέσιμο των Iron Maiden:
“Είμαστε τώρα περισσότερο φίλοι από ποτέ. Είμαστε μία μπάντα αδερφών που γεννηθήκαμε από την ίδια μητέρα, τους Iron Maiden. Αυτό γέννησε τη σχέση μας. Το αποδεχόμαστε όλοι τώρα. Η αφοσίωσή μου δεν είναι στον Steve, στον Adrian ή στον Janick. Είναι στους Iron Maiden και σε αυτή τη βάση έχουμε μία σπουδαία σχέση. Σημαίνει ότι συγχωρούμε ο ένας τον άλλον, όλα τα μικρά «αμαρτήματά» μας, αν θέλετε να το πούμε όπως το λένε οι προσευχές. Νομίζω πως ισχύει το ίδιο για όλους στην μπάντα.”
by straight on music
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου